Το ζητούμενο είναι το τέλος της ντροπής

Τα πράγματα έχουν φτιάξει βέβαια αρκετά. Μεγαλώνουμε κιόλας και δεν σηκώνουμε μύγες στα σπαθιά μας. Εχουμε και την έκρηξη του νέου φεμινιστικού λόγου τα τελευταία χρόνια, που έχει ονοματίσει κάθε μισογύνικη κίνηση γι’ αυτό ακριβώς που είναι, την έχει αναλύσει, ξέφτι την έχει κάνει και έχει βγάλει από μέσα μας και έχει δώσει λόγια και δίοδο έκφρασης στις αντιδράσεις μας που παλιά ήταν συγκεχυμένες, πνιγμένες και στραμπουληγμένες.

Για μας, τις μεγαλύτερες λεσβίες, δεν ξεχνιέται πώς ήταν να μεγαλώνεις στην Αθήνα τις παλιότερες δεκαετίες, κορίτσι, γυναίκα, λεσβία: μια εμπειρία τρομακτική, ανελέητη.

Δεν το αξιολογείς βέβαια έτσι στις νεαρές ηλικίες. Στην αρχή ζεις μια απορία όταν το «όχι» σου, όταν σου την πέφτουν κάθε στιγμή στον δρόμο, στο σχολείο, στο περίπτερο, στο λεωφορείο, όχι απλώς δεν μετράει αλλά ξεκλειδώνει και έναν χείμαρρο μίσους απέναντί σου. Αντε βγάλ’ τα πέρα μετά με την εαυτή σου.

Επειδή όμως κάπως αναπτύσσουμε κακήν κακώς τις άμυνές μας, μετά μάθαμε να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές, να περνάμε στα απέναντι πεζοδρόμια και, όταν δεν ήταν δυνατό, τότε εμπλεκόμασταν σε καβγάδες που δεν είχαν τελειωμό, ούτε λύση και ούτε βέβαια καμία αίσθηση ότι καταφέραμε κάτι. Γιατί εννοείται ότι το τέρας του μισογυνισμού και της λεσβοφοβίας, της πατριαρχίας και της ματσίλας, το βιώναμε ως σχεδόν ανίκητο. Είπα παραπάνω ότι έχουν φτιάξει κάπως τα πράματα.

Ναι, αλλά ακόμα μιλάμε με χαμηλούς τόνους όταν πρόκειται να συζητήσουμε τη λεσβιακότητά μας. Πολλές βοηθιούνται με την ενδυνάμωση του κουίρ και καλώς χρησιμοποιείται αυτό επειδή κολλάει κάπως ανώδυνα και το λεσβιακό στο πλάι. Αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να νιώσουμε βαθιά την περηφάνια της λεσβιακής μας ύπαρξης. Η αορατότητα των λεσβιών είναι πανταχού παρούσα.

Ακόμα και μέσα στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα. Σε σημείο που τα ξυπνοπούλια της παρερμήνευσης των θεωριών του φύλου, να γυρνάνε και να σου λένε ότι λεσβίες δεν υπάρχουν πια. Λες και θα το έλεγαν αυτό ποτέ για τους γκέι άντρες. Αλλά ο μισογυνισμός στην κοινωνία μας είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Σαν να μην μπορεί να πάει από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς να μας υποτιμήσει ανά πάσα στιγμή. Βάλε στη σαλάτα και τη λεσβιακότητα και η ύπαρξή σου πάει πολύ για τις τοπικές ευαισθησίες.

Ευτυχώς που έχουμε προσβάσεις σε κοινωνίες με λεσβίες με μικρότερη αίσθηση ντροπής για τις εαυτές τους και αυτό το ρουφάμε. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: το τέλος της ντροπής ώστε όλες αυτές τις μισογύνικες, λεσβοφοβικές καταστάσεις, να φτάσουμε κάποτε να τις αγνοούμε πραγματικά, καθώς θα είναι πολύ πιο ντροπιαστικές και ισοπεδωτικές για τους ίδιους που τις παράγουν.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Αόρατη Ιστορία: Διαδρομές, βιώματα, πολιτικές των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» -  Σαββατοκύριακο στις 8 Ιουνίου 2019. Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή επιλέγοντας το αντίστοιχο λινκ από τον κατάλογο περιεχομένων που ακολουθεί ή να ξεφυλλίσετε και να διαβάσετε ολόκληρο το τεύχος στην εφαρμογή issuu μετά τον κατάλογο περιεχομένων. 

Περιεχόμενα Τεύχους

● Εισαγωγή, σελ. 2

● Νίκος Μυλωνάς (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Ένας «φίλος της Ντόροθυ» στην Ελλάδα, σελ. 3

● Σόνια, Λεσβίωμα, σελ. 4

● Ι.Κ., Το ζητούμενο είναι το τέλος της ντροπής, σελ. 4

● Αρης Μπατσιούλας, 20th Century Boy, σελ. 5

● Ρηνιώ Συμεωνίδου, Το υπέροχα ποικιλόμορφο φάσμα του βιολογικού φύλου: Ιντερσεξ παιδιά και άνευ όρων αγάπη, σελ. 6

● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Μεγαλώνοντας σε μια κουίρ οικογένεια τη δεκαετία του ‘90, σελ. 7

● Αννα Κουρουπού, Συγγρού… σελ. 8

● PASSPORT, Καμία ομοφοβική στολή, καμία τρανσφοβική εντολή, καμία ρατσιστική εξουσία, σελ. 9

● Μπέττυ Βακαλίδου, Το τρανς κίνημα όπως το έζησα, σελ. 10

● Θωμάς Ξωμερίτης, Ηρωική έξοδος, δύσκολη ελευθερία, σελ. 11

● Δήμητρα Τζανάκη, Από το 1871 μέχρι το 1950: Γενεαλογία φύλου και σεξουαλικότητας, σελ. 12-13

● Κώστας Γιαννακόπουλος, Μια διάχυτη ομοφυλοφιλία στη μεταπολεμική Ελλάδα, σελ. 14-15

● Θεοδόσης Γκελτής, Από το 1976 μέχρι το 1990: Το κίνημα για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, σελ. 16-18

● Πάολα Ρεβενιώτη (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Όταν βάζεις τη φούστα δεν την ξαναβγάζεις, σελ. 18

● Χρήστος Ρούσος (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς, σελ. 19

● Ειρήνη Πετροπούλου, Από το 1990 μέχρι το 2004: Δράσεις, ορατότητα, συνεργασίες, σελ. 20 – 21

● Νέλη Καούνη, Από το 2005 μέχρι σήμερα: Εκρηξη ακτιβιστικής δραστηριότητας και ενδοσκόπηση, σελ. 22-25

● Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, 18 χρόνια, 700 συναντήσεις, σελ. 26

● Φίλιππος Παγάνης, Σπάζοντας το καλούπι, σελ. 27

● Γιώργος – Κυβέλη, Εξω από το δίπολο, σελ. 27

● Μενέλας, Επιζώντες της ετεροκανονικότητας: η πορνογραφία και εγώ, σελ. 28

● ΕΜΑΝΤΕΣ, ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες: Μειονότητα μέσα στη μειονότητα, σελ. 29

● Νάνσυ Παπαθανασίου, Ελενα-Ολγα Χρηστίδη, Αμφισβητώντας την αυθεντία: τα κινήματα απέναντι στην «επιστήμη», σελ. 30-31

● Γιώργος Παπαδοπετράκης, Αντώνης Πούλιος, Το HIV/AIDS και η μετάδοση του στίγματος, σελ. 32-33

● Δέσποινα Χρονάκη, Κατασκευάζοντας τη μη ετεροκανονική συνθήκη στη δημοφιλή κουλτούρα, σελ. 34

● Γιώργος Σαμπατακάκης, Κουίρ σαν χώρα ή βγαίνοντας με κέφι από την ντουλάπα της Μεταπολίτευσης, σελ. 35

● Κωνσταντίνος Κυριακός, Για την ερωτική διαφορά στην ελληνική σκηνή: παραστάσεις με σημασία, σελ. 36-37

● Αν Πελεγκρίνι, Fuck Stonewall, σελ. 38-39

● Αλεξάνδρα Χαλκιά, Εχουν πράγματι αλλάξει τα πάντα;, σελ. 39

● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Νάνσυ Παπαθανασίου, Ο δρόμος έχει τη δική σου ιστορία, σελ. 40