Ολοι κρυβόμαστε τότε από τους γονείς. Λίγα ήταν τα παιδιά, ελάχιστα, που ξέρανε οι γονείς τους τότε. Και πάντα υπήρχε ο φόβος μη μας δουν. Πάντα υπήρχαν τα παιδιά που μετέφεραν αυτόν τον φόβο εκεί στην παρέα ή που μαθαίναμε ότι αποκαλύφθηκαν στους γονείς τους ή ότι εκδιώχθηκαν από το σπίτι ή ότι χτυπήθηκαν πολύ.
Θυμάμαι, ας πούμε, που μια φορά ένα παιδί -το οποίο το λέγαμε και σαν αστείο αυτό- έλεγε «με κρέμασε ο αδελφός μου από το δέντρο» και μου έλεγε «θα γίνεις άντρας!». Και του απαντούσε «όχι!». «Θα γίνεις άντρας;», «Οχιιι», «Θα σε σκοτώσω». «Θα γίνω ηρωίδα σε αυτή την περίπτωση».
Να σου πω πώς κρυβόμουν εγώ; Ρώταγαν οι γονείς πού χάνομαι, πού είμαι, πού πάω. Νόμιζαν ότι έχω μια φιλενάδα. Για να το κάνω πιο σοβαρό, πιο πειστικό μάλλον, είχα έναν φίλο, τον Τζίμη, και του λέω «Τζίμη, θα έρθεις και καλά σπίτι μου μια μέρα, να φάμε όλοι μαζί και εγώ θα φύγω από το τραπέζι, να πάω στο άλλο δωμάτιο. Σίγουρα οι γονείς μου θα σου πουν: “Βρε Τζίμη, εσύ που ξέρεις τον Χρήστο και κάνετε παρέα, τι έχει ο Χρήστος, γιατί είναι έτσι μελαγχολικός;”. Και εσύ ξέρεις τι θα πεις».
Και τι τους λέει; Βρήκε δική του ιστορία. Και λέει «αχ κυρία Ευαγγελία, έχει μια φίλη που είναι χορεύτρια και ο Χρήστος δεν θέλει να είναι χορεύτρια, αλλά την αγαπάει». Και της λέει να σταματήσει από τον χορό, να είναι μαζί, αλλά εκείνη δεν θέλει, αλλά αυτός την αγαπάει και τσακώνονται και γι' αυτό είναι έτσι». Και να λέει η μάνα μου: «Πες μας πού είναι να τη βρούμε εμείς την κοπέλα, να της μιλήσουμε». «Α, δεν μπορώ να σας πω, έχω ορκιστεί να μην πω τίποτα».
Εκείνη την εποχή είχε βγάλει τα καψουροτράγουδα ο Καφάσης. Συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος εκεί. Κόσμος δηλαδή, τα γκέι παιδιά, οι γκόμενοι που πηγαίνανε, να τα σπάνε, να χορεύουνε να κάνουν επίδειξη στο παιδί, για να το κερδίσουν, για να το γοητεύσουν. Διάφορα τέτοια πράγματα.
Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς. Ξέρεις στον κινηματογράφο κάτι έρωτες που τους βλέπεις και λες δεν συμβαίνουν, δεν είναι έρωτες αυτοί. Ισως επειδή είναι και το περιβάλλον που αναπτύσσει τέτοια συναισθήματα. Ο άλλος έχει την ανάγκη μέσα σε τέτοιες συνθήκες βάρβαρες και άγριες να ξέρει ότι υπάρχει κάποιος στο άλλο κελί που τον σκέφτεται, τον αγαπάει, που περιμένει και αγωνιά να ανοίξουν τα κελιά να συναντηθούν, να αλλάξουν ένα φιλί, μια αγκαλιά. Πολλές φορές οι έρωτες προέκυπταν και στο ίδιο κελί.
Με τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο είχαμε αλληλογραφία όσο ήμουν στη φυλακή. Με την απεργία πείνας που έκανα μου είχε στείλει κάρτες ευχετήριες, καθώς και ο Ταχτσής από τη Γαλλία. Εγώ οργάνωσα την απεργία μου ως εξής: έβαλα πρόγραμμα. Είχα επιστολές έτοιμες, γραμμένες μέσα στη φυλακή, και κρυφά βγαλμένες από αυτήν προς τους γονείς μου. Τους έδινα εντολή να τις στείλουν, τους είχα 300 διευθύνσεις.
Ξεκινάω την απεργία, 300 επιστολές σκορπιζόντουσαν παντού. Μέχρι στο Βατικανό, να φανταστείς. Τη 15η μέρα της απεργίας πείνας, 300 επιστολές, τα ίδια, στις ίδιες διευθύνσεις, ενημερώνοντας παράλληλα εφημερίδες, περιοδικά, πολιτικά πρόσωπα, καλλιτεχνικά πρόσωπα, της Παιδείας. Στις 15 μέρες, άλλες τόσες επιστολές, για να ενημερώνω εκ νέου το πώς πάει η απεργία.
Και έτσι το έστρωσα πάρα πολύ καλά το θέμα και μετά το πήραν τα παιδιά απ’ έξω και το αναδείκνυαν (ο Βαλλιανάτος, η Πάολα, ο Αντωνόπουλος, ο Μπίστικας). Εκαναν τις δικές τους κινήσεις και μετά ξέφυγε από μένα το θέμα. Σημαντικότατη η συνεισφορά του Χατζιδάκι φυσικά και του Μιχάλη τού Ράπτη. Ερχονταν και πολλοί άλλοι που είναι τώρα υπουργοί, όπως ο Φίλης.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Αόρατη Ιστορία: Διαδρομές, βιώματα, πολιτικές των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» - Σαββατοκύριακο στις 8 Ιουνίου 2019. Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή επιλέγοντας το αντίστοιχο λινκ από τον κατάλογο περιεχομένων που ακολουθεί ή να ξεφυλλίσετε και να διαβάσετε ολόκληρο το τεύχος στην εφαρμογή issuu μετά τον κατάλογο περιεχομένων.
Περιεχόμενα Τεύχους
● Εισαγωγή, σελ. 2
● Νίκος Μυλωνάς (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Ένας «φίλος της Ντόροθυ» στην Ελλάδα, σελ. 3
● Σόνια, Λεσβίωμα, σελ. 4
● Ι.Κ., Το ζητούμενο είναι το τέλος της ντροπής, σελ. 4
● Αρης Μπατσιούλας, 20th Century Boy, σελ. 5
● Ρηνιώ Συμεωνίδου, Το υπέροχα ποικιλόμορφο φάσμα του βιολογικού φύλου: Ιντερσεξ παιδιά και άνευ όρων αγάπη, σελ. 6
● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Μεγαλώνοντας σε μια κουίρ οικογένεια τη δεκαετία του ‘90, σελ. 7
● Αννα Κουρουπού, Συγγρού… σελ. 8
● PASSPORT, Καμία ομοφοβική στολή, καμία τρανσφοβική εντολή, καμία ρατσιστική εξουσία, σελ. 9
● Μπέττυ Βακαλίδου, Το τρανς κίνημα όπως το έζησα, σελ. 10
● Θωμάς Ξωμερίτης, Ηρωική έξοδος, δύσκολη ελευθερία, σελ. 11
● Δήμητρα Τζανάκη, Από το 1871 μέχρι το 1950: Γενεαλογία φύλου και σεξουαλικότητας, σελ. 12-13
● Κώστας Γιαννακόπουλος, Μια διάχυτη ομοφυλοφιλία στη μεταπολεμική Ελλάδα, σελ. 14-15
● Θεοδόσης Γκελτής, Από το 1976 μέχρι το 1990, Το κίνημα για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, σελ. 16-18
● Πάολα Ρεβενιώτη (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Όταν βάζεις τη φούστα δεν την ξαναβγάζεις, σελ. 18
● Χρήστος Ρούσος (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς, σελ. 19
● Ειρήνη Πετροπούλου, Από το 1990 μέχρι το 2004: Δράσεις, ορατότητα, συνεργασίες, σελ. 20 – 21
● Νέλη Καούνη, Από το 2005 μέχρι σήμερα: Εκρηξη ακτιβιστικής δραστηριότητας και ενδοσκόπηση, σελ. 22-25
● Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, 18 χρόνια, 700 συναντήσεις, σελ. 26
● Φίλιππος Παγάνης, Σπάζοντας το καλούπι, σελ. 27
● Γιώργος – Κυβέλη, Εξω από το δίπολο, σελ. 27
● Μενέλας, Επιζώντες της ετεροκανονικότητας: η πορνογραφία και εγώ, σελ. 28
● ΕΜΑΝΤΕΣ, ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες: Μειονότητα μέσα στη μειονότητα, σελ. 29
● Νάνσυ Παπαθανασίου, Ελενα-Ολγα Χρηστίδη, Αμφισβητώντας την αυθεντία: τα κινήματα απέναντι στην «επιστήμη», σελ. 30-31
● Γιώργος Παπαδοπετράκης, Αντώνης Πούλιος, Το HIV/AIDS και η μετάδοση του στίγματος, σελ. 32-33
● Δέσποινα Χρονάκη, Κατασκευάζοντας τη μη ετεροκανονική συνθήκη στη δημοφιλή κουλτούρα, σελ. 34
● Γιώργος Σαμπατακάκης, Κουίρ σαν χώρα ή βγαίνοντας με κέφι από την ντουλάπα της Μεταπολίτευσης, σελ. 35
● Κωνσταντίνος Κυριακός, Για την ερωτική διαφορά στην ελληνική σκηνή: παραστάσεις με σημασία, σελ. 36-37
● Αν Πελεγκρίνι, Fuck Stonewall, σελ. 38-39
● Αλεξάνδρα Χαλκιά, Εχουν πράγματι αλλάξει τα πάντα;, σελ. 39
● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Νάνσυ Παπαθανασίου, Ο δρόμος έχει τη δική σου ιστορία, σελ. 40
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας