Το «Κράξιμο» βγήκε το 1981. Είχε ήδη βγει το «ΑΜΦΙ». Θυμάμαι μάζευα κάποια κείμενα και ήταν εποχή που εγώ ήμουνα μικρούλα. Θα ήμουν 18–19; Πολιτικοποιημένη βλέπεις, γιατί τα Εξάρχεια εκείνη την εποχή ήτανε μια όαση. Μην ξεχνάμε ότι το πρώτο ομοφυλόφιλο κίνημα στην Ελλάδα οι αναρχικοί το στηρίξανε, τα Εξάρχεια το στηρίξανε.
Το «ΑΜΦΙ» ήταν ένα «ελιτίστικο» περιοδικό, με μια άποψη από τους ανθρώπους που είχανε ζήσει τον Μάη του ’68, που είχαν μια αριστερή σκέψη, όπως ο Αντρέας ο Βελισσαρόπουλος που δεν τον αναφέρουν τώρα. Εγώ το «Κράξιμο» αν πέρναγα άσχημα δεν θα το έβγαζα. Το έβγαζα από την ευχαρίστησή μου. Οταν πέρναγα εγώ καλά, έβγαζα και ένα τεύχος του περιοδικού.
Από την άλλη, όμως, το «Κράξιμο» ήταν βάλσαμο. Ηταν επιθετική η αστυνομία. Και όπως ήμουνα ένα άτομο επαναστατημένο και είχα φιλίες στα Εξάρχεια με τους αναρχικούς και διάβαζα και το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, ξαφνικά λέω «δε βγάζω κι εγώ ένα περιοδικάκι»; Και θυμάμαι έγραψα ένα κείμενο: «Εγώ η πόρνη».
Το διαβάζω τώρα και λέω πώς το έγραψα αυτό; Πώς τα έγραψα αυτά; Ούτε ο Στάλιν σε τρανς... Θυμάμαι είχα τυπώσει 3.000 αντίτυπα. Τότε ήταν μεγάλη δουλειά. Το να βγάλεις ένα περιοδικάκι δεν ήταν καθόλου απλό. Τότες έπρεπε να τα γράψεις όλα αυτά, να μαζέψεις κειμενάκια από εδώ και από εκεί. Να κάτσεις να τα γράψεις σε καμιά παλιά γραφομηχανή. Να τα δώσεις σε ένα μηχάνημα που θα τα βγάλει σε ρολά μακριά. Να τα ξαναπάς για διορθώσεις. Μετά, να διαλέξεις τα κείμενα, τα γράμματα, τα στοιχεία, να είναι πλάγια, να είναι αλλιώς. Και μετά, να πάρεις ένα ρυζόχαρτο. Μου είχε φτιάξει και ο Λεωνίδας ο Χρηστάκης μια μονταζιέρα. Και εσύ ήσουν αναγκασμένη να πιάσεις να τα κόψεις και να τα κολλήσεις με κόλλα. Σε ένα παλιό τεύχος, που το κοίταζα πρόσφατα για πλάκα, έλεγε: «Ρε τσόγλανε, σ’ αγαπώ». Υπήρχε ένα κενό και πώς να το γεμίσω; Ε, έγραψα αυτό και το θυμούνται όλοι.
Η Συγγρού εκείνη την εποχή ήταν ένα βάλσαμο για εμάς, μια ευλογία. Οταν βάζεις τη φούστα, δεν την ξαναβγάζεις. Εμείς τότε δεν ξέραμε ιστορία φύλου. Εμείς βάζαμε μια φουστίτσα, μας αρέσανε τα ψωλάκια, βγήκαμε, μας άρεσε να είμαστε «σαν γυναίκες». Ούτε το ψάχναμε ούτε τίποτα. Το ζούσαμε. Ούτε καν υπήρχε η λέξη τραβεστί. Αργότερα την έμαθα. «Μούτζες, μωρή! Ντύθηκε μούτζα και κάνει λάλα τώρα».
Και ξαφνικά, θυμάμαι, έβγαζα 800 δραχμές, όταν το νοίκι μου ήταν 150. Ξαφνικά, λοιπόν, θεά. Το βράδυ, βέβαια, για να πας έξω, έπρεπε να κρατάς μια δεύτερη αλλαξιά για τα γιαούρτια. Γιατί δέκα σε γαμάγανε, αλλά ένας γιαούρτωνε. Τα καλιαρντά τα τσόλια.
Ησουν πολύ ευάλωτη στο να σε χτυπήσουν. Οι εξακριβώσεις στοιχείων, κάθε μέρα που σε πηγαίνανε οι μπάτσοι για 3-4 ώρες. Αλλά έβγαζες τόσα πολλά λεφτά, που κι ένα κρατητήριο να έκανες, τι έγινε; Κουτσομπόλευες με τους μπάτσους, κουτσομπόλευες με τους άλλους. Ηταν τρόπος ζωής πλέον αυτός.
Ηταν μια εποχή που δεν μας πηγαίνανε στους δικαστές, μας περνάγανε γιατρό. Τότε να δεις... Δεν είχε εξελιχθεί τόσο η τεχνολογία και ενώ το βράδυ ήταν όλες θεές με τα μακιγιάζ, την ημέρα βγαίνανε τα γένια. Ηταν ένα πράγμα άσχημο για μας. Οι γιατροί λοιπόν κοιτάγανε αν έχεις αφροδίσια. Αν είχες, δίνανε μια εντολή και σε πηγαίνανε στο Συγγρού. Παράνομο αυτό.
Μετά ήρθε ο νόμος με τα αυτόφωρα, που μας παίρνανε του κόσμου τα λεφτά. Ηταν και βάρβαροι. Εμ μας παίρνανε τα λεφτά, εμ μας βρίζανε. Οταν δικάζανε κάποια τρανς πηγαίναμε όλες. Βαμμένες και τσιρίζαμε και φωνάζαμε και κατεβάζαμε τον πρόεδρο από την έδρα. Φώναζε και η Αλόμα. Δηλαδή, απερίγραπτα πράγματα, έβλεπες 50 τρανς να έχουν σπάσει τα δικαστήρια, πηγαίνανε άλλες μαστουρωμένες, άλλες όχι. Επρεπε να είσαι άγρια για να επιβιώσεις.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Αόρατη Ιστορία: Διαδρομές, βιώματα, πολιτικές των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» - Σαββατοκύριακο στις 8 Ιουνίου 2019. Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή επιλέγοντας το αντίστοιχο λινκ από τον κατάλογο περιεχομένων που ακολουθεί ή να ξεφυλλίσετε και να διαβάσετε ολόκληρο το τεύχος στην εφαρμογή issuu μετά τον κατάλογο περιεχομένων.
Περιεχόμενα Τεύχους
● Εισαγωγή, σελ. 2
● Νίκος Μυλωνάς (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Ένας «φίλος της Ντόροθυ» στην Ελλάδα, σελ. 3
● Σόνια, Λεσβίωμα, σελ. 4
● Ι.Κ., Το ζητούμενο είναι το τέλος της ντροπής, σελ. 4
● Αρης Μπατσιούλας, 20th Century Boy, σελ. 5
● Ρηνιώ Συμεωνίδου, Το υπέροχα ποικιλόμορφο φάσμα του βιολογικού φύλου: Ιντερσεξ παιδιά και άνευ όρων αγάπη, σελ. 6
● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Μεγαλώνοντας σε μια κουίρ οικογένεια τη δεκαετία του ‘90, σελ. 7
● Αννα Κουρουπού, Συγγρού… σελ. 8
● PASSPORT, Καμία ομοφοβική στολή, καμία τρανσφοβική εντολή, καμία ρατσιστική εξουσία, σελ. 9
● Μπέττυ Βακαλίδου, Το τρανς κίνημα όπως το έζησα, σελ. 10
● Θωμάς Ξωμερίτης, Ηρωική έξοδος, δύσκολη ελευθερία, σελ. 11
● Δήμητρα Τζανάκη, Από το 1871 μέχρι το 1950: Γενεαλογία φύλου και σεξουαλικότητας, σελ. 12-13
● Κώστας Γιαννακόπουλος, Μια διάχυτη ομοφυλοφιλία στη μεταπολεμική Ελλάδα, σελ. 14-15
● Θεοδόσης Γκελτής, Από το 1976 μέχρι το 1990, Το κίνημα για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, σελ. 16-18
● Πάολα Ρεβενιώτη (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Όταν βάζεις τη φούστα δεν την ξαναβγάζεις, σελ. 18
● Χρήστος Ρούσος (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς, σελ. 19
● Ειρήνη Πετροπούλου, Από το 1990 μέχρι το 2004: Δράσεις, ορατότητα, συνεργασίες, σελ. 20 – 21
● Νέλη Καούνη, Από το 2005 μέχρι σήμερα: Εκρηξη ακτιβιστικής δραστηριότητας και ενδοσκόπηση, σελ. 22-25
● Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, 18 χρόνια, 700 συναντήσεις, σελ. 26
● Φίλιππος Παγάνης, Σπάζοντας το καλούπι, σελ. 27
● Γιώργος – Κυβέλη, Εξω από το δίπολο, σελ. 27
● Μενέλας, Επιζώντες της ετεροκανονικότητας: η πορνογραφία και εγώ, σελ. 28
● ΕΜΑΝΤΕΣ, ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες: Μειονότητα μέσα στη μειονότητα, σελ. 29
● Νάνσυ Παπαθανασίου, Ελενα-Ολγα Χρηστίδη, Αμφισβητώντας την αυθεντία: τα κινήματα απέναντι στην «επιστήμη», σελ. 30-31
● Γιώργος Παπαδοπετράκης, Αντώνης Πούλιος, Το HIV/AIDS και η μετάδοση του στίγματος, σελ. 32-33
● Δέσποινα Χρονάκη, Κατασκευάζοντας τη μη ετεροκανονική συνθήκη στη δημοφιλή κουλτούρα, σελ. 34
● Γιώργος Σαμπατακάκης, Κουίρ σαν χώρα ή βγαίνοντας με κέφι από την ντουλάπα της Μεταπολίτευσης, σελ. 35
● Κωνσταντίνος Κυριακός, Για την ερωτική διαφορά στην ελληνική σκηνή: παραστάσεις με σημασία, σελ. 36-37
● Αν Πελεγκρίνι, Fuck Stonewall, σελ. 38-39
● Αλεξάνδρα Χαλκιά, Εχουν πράγματι αλλάξει τα πάντα;, σελ. 39
● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Νάνσυ Παπαθανασίου, Ο δρόμος έχει τη δική σου ιστορία, σελ. 40
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας