Από το 2005 μέχρι σήμερα: Εκρηξη ακτιβιστικής δραστηριότητας και ενδοσκόπηση 

Από το 2004 και μετά η ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων και αιτημάτων συνεχώς αυξάνεται, καθώς σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια νέες πρωτοβουλίες και συλλογικότητες εμφανίζονται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς. Εδραιώνεται η διεξαγωγή των Pride, αρχικά στην Αθήνα και αργότερα και σε άλλες πόλεις.

Ταυτόχρονα, σε νομοθετικό επίπεδο γίνονται μια σειρά από θετικά βήματα, ενώ με πρωτοβουλία ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων δημιουργούνται και υπηρεσίες υποστήριξης. Δεν λείπουν ωστόσο οι συγκρούσεις με τις πιο συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και τις δυνάμεις του ακροδεξιού χώρου που έκανε εμφανή την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 και μετά. 

Το 2004, μετά τα γεγονότα στο γκέι κλαμπ Spices, και μέσα από την ανάγκη των τότε ακτιβιστών για ενδυνάμωση και συσπείρωση, δημιουργείται η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος (ΟΛΚΕ) και ξεκινούν οι διαδικασίες που οδήγησαν στη διοργάνωση του πρώτου Athens Pride στην πλατεία Κλαυθμώνος το 2005, συγκεντρώνοντας τότε μόλις μερικές δεκάδες άτομα.

Την ίδια περίοδο, κάνει την εμφάνιση της στην Αθήνα η ομάδα QV – Queericulum Vitae, ίσως η επιδραστικότερη και μακροβιότερη (ενεργή μέχρι το 2015) συλλογικότητα στην παραγωγή queer πολιτικού λόγου. Ακόμα, από το 2007 ξεκινά να διοργανώνεται στην Αθήνα το Outview Film Festival – φεστιβάλ ταινιών με ΛΟΑΤΚΙ+ θεματική. 

Την άνοιξη του 2008 πραγματοποιείται μία από τις πιο εξωστρεφείς και ορατές δράσεις της κοινότητας: με πρωτοβουλία της ΟΛΚΕ, ένα λεσβιακό ζευγάρι (Ευαγγελία Βλάμη και Ερμία) και ένα γκέι ζευγάρι (Δημήτρης Τσαμπρούνης και Θέμης Κατσαγιάννης) παντρεύονται στην Τήλο με τη συνδρομή του τότε δημάρχου Τάσου Αλιφέρη, με το σκεπτικό πως η νομοθεσία περί γάμου δεν απαγόρευε ρητά την τέλεση ομόφυλου γάμου. Η αναγγελία των γάμων δημοσιεύτηκε τότε στην εφημερίδα «Εποχή» και η πρωτοβουλία ανακοινώθηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο».

Παρότι οι γάμοι ακυρώθηκαν από το πρωτοδικείο Ρόδου ένα χρόνο αργότερα, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή, ιδίως επειδή την ίδια χρονική περίοδο επρόκειτο να νομοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο τελικά λίγους μήνες αργότερα όντως νομοθετήθηκε, αποκλείοντας όμως τα ομόφυλα ζευγάρια.

Το καλοκαίρι του 2008, με αφορμή τον βίαιο θάνατο του Νίκου Σεργιανόπουλου και το μετά θάνατον outing του ως γκέι άντρα, ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ τοποθετείται δημόσια καθυβρίζοντας συνολικά τους γκέι ως (μεταξύ των άλλων) «ηθικά απονευρωμένους», ενώ στη συνέχεια καταθέτει αγωγή ενάντια στον Λύο Καλοβυρνά, ο οποίος μέσω του ΛΟΑΤΚΙ+ διαδικτυακού περιοδικού «10%» του ασκεί δριμεία κριτική.

Το 2009 ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος και ο Νίκος Μυλωνάς κινούν τη διαδικασία προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, διεκδικώντας τη θεσμοθέτηση συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, με την προσφυγή να καταλήγει το 2013 σε καταδικαστική απόφαση κατά της Ελλάδας. Τέλος, έπειτα από αγωγή της Andrea Gilbert, μέλους του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι και της οργανωτικής επιτροπής του Athens Pride, ο γνωστός ακροδεξιός Κωνσταντίνος Πλεύρης, ιδρυτής της φασιστικής ομάδας 4η Αυγούστου, καταδικάζεται σε έξι μήνες φυλάκιση με αναστολή, στην πρώτη στην ελληνική ιστορία πρωτόδικη καταδίκη για ομοφοβική εξύβριση τον Οκτώβριο του 2011, ενώ δεύτερη καταδίκη του για το ίδιο αδίκημα ακολούθησε ένα μήνα μετά. 

Από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 ώς και τις αρχές της δεκαετίας του 2010 δημιουργούνται μια σειρά από συλλογικότητες που παίζουν ιδιαίτερα ενεργό ρόλο τα επόμενα χρόνια, μία έκρηξη ακτιβιστικών οργανώσεων που συσπειρώνει την κοινότητα και προωθεί ακόμη πιο δυναμικά τα αιτήματά της.

Στην Αθήνα, το 2009 δημιουργείται η ομάδα «Πολύχρωμο σχολείο» – αρχικά με την ονομασία «Ομοφοβία και τρανσφοβία στην εκπαίδευση», που εστιάζει, μεταξύ άλλων, στην άρση των διακρίσεων στο σχολικό περιβάλλον, την καταπολέμηση του ομοφοβικού και τρανσφοβικού μπούλινγκ, τη συμπεριληπτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Το 2010 ιδρύεται, μετά τη διάλυση του ΣΑΤΤΕ (Σωματείο Αλληλεγγύης Τραβεστί Τρανσέξουαλ Ελλάδος), το ΣΥΔ – Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, που ασχολείται με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την παροχή υπηρεσιών υποστήριξης σε τρανς άτομα.

Το 2011 είναι έτος ίδρυσης της Colour Youth – Ομάδα LGBTQ+ Νέων Αθήνας, που αφορά κυρίως την υποστήριξη και ενδυνάμωση των νέων ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, και το 2012 των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο, οργάνωση που εστιάζει στην αναγνώριση των ΛΟΑΤΚΙ+ γονιών και οικογενειών, την ορατότητα των παιδιών ομόφυλων ζευγαριών και τη διεκδίκηση της θεσμοθέτησης των δικαιωμάτων τους. Στη Θεσσαλονίκη, το 2010 ιδρύεται η Λεσβιακή Ομάδα Θεσσαλονίκης, το 2011 η Good As You(th) – Κοινότητα LGBTQ Νέων Θεσσαλονίκης και το 2012 οι οργανώσεις Thessaloniki Pride και Homophonia – Thessaloniki Pride.

Παράλληλα, εμφανίζονται αυτοοργανωμένες queer φεμινιστικές ομάδες που παράγουν έντονα πολιτικοποιημένο και διαθεματικά φεμινιστικό λόγο και μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες τους βοηθούν στην ενδυνάμωση και αυτομόρφωση των queer ατόμων, με πιο γνωστές την QueerTrans (2010-2016) στην Αθήνα, το Μωβ Καφενείο (2009-2017) και τη Massqueerraid (2010-2015) στη Θεσσαλονίκη. 

Την ίδια χρονική περίοδο εμφανίζονται υπηρεσίες στοχευμένες σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Το 2011 δημιουργείται για πρώτη φορά συντονισμένη γραμμή τηλεφωνικής υποστήριξης στελεχωμένη από ψυχολόγους, υπηρεσία η οποία παρέχεται και σήμερα από τις οργανώσεις Athens Pride, Thessaloniki Pride, ΟΛΚΕ και Θετική φωνή. Το 2012 η Θετική Φωνή δημιουργεί τα Checkpoints σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη πρoωθώντας την προληπτική εξέταση για HIV και σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, ενώ το ΣΥΔ ξεκινά να παρέχει στα μέλη του πρόσβαση σε πλήθος υπηρεσιών υποστήριξης, νομική και ψυχοκοινωνική στήριξη, αλλά και παροχή τροφίμων σε άπορα τρανς άτομα, που πλήττονται ακόμα περισσότερο λόγω της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας. Η Colour Youth καλλιεργεί τρόπους κοινωνικοποίησης, γνωριμίας και ενδυνάμωσης νεαρών γκέι, λεσβιών, τρανς και αμφί ατόμων. 

Πέραν του Athens Pride, η συμμετοχή στο οποίο συνεχώς αυξάνεται, αρχίζουν να εδραιώνονται και άλλες εκδηλώσεις ορατότητας σε ετήσια βάση: Από το 2010 και μετά το ΣΥΔ οργανώνει κάθε χρόνο ημερίδα και πορεία για τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης, ενώ το 2012 διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη το πρώτο Thessaloniki Pride, εν μέσω αντιδράσεων από το συντηρητικότερο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας και βέβαια την Εκκλησία, αλλά με την υποστήριξη του δημάρχου Μπουτάρη. Από το 2013 και μετά, αρχίζουν να διοργανώνονται συστηματικά εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα Κατά Της Ομοφοβίας Και Της Τρανσφοβίας.

Παράλληλα, κάνει εμφανή την παρουσία της μια πολυσυλλεκτική queer σκηνή που περιλαμβάνει διάφορα καλλιτεχνικά πονήματα και performers, με πιο γνωστό το ντουέτο «ΦΥΤΑ» και εκδηλώσεις όπως τα queer φεστιβάλ «What Queer Fest» το 2010 και «4DaysStand Queer Festival» το 2014. Τέλος, αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζονται ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες και σε μικρότερες πόλεις, ενδεικτικά η ομάδα gaypatras στην Πάτρα το 2008-2010 περίπου και αργότερα, το 2013, η ομάδα Blender, αλλά και η Πρωτοβουλία Ενάντια στην Ομοφοβία στην Ξάνθη το 2012. 

Την ίδια περίοδο αρχίζει να γίνεται ακόμα πιο αισθητή η παρουσία ΛΟΑΤΚΙ+ και queer εντύπων, διαδικτυακών ή μη, που δημιουργούν έντονη διαδραστικότητα αλλά και επαφή με την queer κοινότητα στο εξωτερικό. Ενδεικτικά τέτοια παραδείγματα είναι το περιοδικό «Νταλίκα» που εξέδιδε η ΛΟΑ από το 2009 και το φανζίν «Πουστιά και Ολεθρος» που άρχισε να εκδίδεται το 2010. Ακόμα, η Αθήνα αποκτά το ΛΟΑΤΚΙ+ βιβλιοπωλείο «Πολύχρωμος Πλανήτης» και τις ομώνυμες εκδόσεις.

Ισχυρή ήταν και η επίδραση πολλών ΛΟΑΤΚΙ+ blogs αλλά και sites όπως το lesbian.gr, το gay.gr και το deon.gr. Σημαντική παρουσία έχει το περιοδικό «10%» (έντυπο και μετά διαδικτυακό), με στήλες του όπως «οι δυο νεράιδες» και το κόμικ «Στη μέση ο Μανώλης», η εφημερίδα City Uncovered και το περιοδικό Screw από τη Θεσσαλονίκη. Την πιο μακροχρόνια, σταθερή μηνιαία παρουσία, έχει το ΛΟΑΤΚΙ+ έντυπο περιοδικό Antivirus, που τον Φεβρουάριο του 2018 έκλεισε 15 χρόνια κυκλοφορίας. 

Οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή επηρεάζουν δραστικά το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, αφενός ευνοώντας την επαφή του με το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, αφετέρου με τη θυματοποίηση ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ως αποτέλεσμα της εφαρμογής συντηρητικών πολιτικών και της ανόδου της Ακροδεξιάς. Το καλοκαίρι του 2012, μετά τις βουλευτικές εκλογές που οδήγησαν στην είσοδο της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στη Βουλή, παρατηρείται έξαρση σε εγκλήματα μίσους.

Από το πογκρόμ εναντίον μεταναστών με επίκεντρο τον Αγιο Παντελεήμονα, τον Μάιο του 2011, στις επιθέσεις με ομοφοβικό και τρανσφοβικό κίνητρο στο Γκάζι και άλλες περιοχές, δημιουργείται ένα διάχυτο κλίμα τρομοκρατίας. Τα γεγονότα συσπειρώνουν την τότε κοινότητα σε κοινές δράσεις διαμαρτυρίας, οι οποίες χρονικά σχεδόν συμπίπτουν με το ανέβασμα της παράστασης Corpus Christi, το οποίο λόγω του ομοφυλοφιλικού περιεχομένου του έφερε βίαιες αντιδράσεις, απειλές και προπηλακισμούς από την πλευρά εκκλησιαστικών και ακροδεξιών κύκλων.

Οι σχετικές κινητοποιήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αποτέλεσαν δείγμα συμπόρευσής της με το αντιφασιστικό κίνημα, με χρήση του εμβληματικού για το queer κίνημα συνθήματος «Περήφανα η ντροπή του έθνους». Παράλληλα το καλοκαίρι του 2012, με χρήση της υγειονομικής διάταξης 39Α «για τον περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων», που είχε εκδώσει ο τότε υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, επετράπη η διαβόητη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών φερόμενων ως εργαζόμενων στο σεξ, εν μέσω προεκλογικής περιόδου (Μάιος 2012). 

Σε αυτό το κλίμα το καλοκαίρι του 2012 τρανς εργαζόμενες στο σεξ προσάγονται αναίτια στη ΓΑΔΑ όπου υποχρεώνονται σε εξέταση για HIV, ενώ το 2013 στη Θεσσαλονίκη γίνονται συστηματικά αναίτιες προσαγωγές τρανς γυναικών και σε μία περίπτωση παράνομη κράτηση της δικηγόρου τους.

Ολα τα παραπάνω κρούσματα, μεταξύ των άλλων, ωθούν την κοινότητα να αναπτύξει μηχανισμούς συστηματικής καταγραφής εγκλημάτων μίσους αλλά και παροχής στήριξης σε θύματα –με την Colour Youth ειδικά να ανάγει το εν λόγω έργο (με το πρόγραμμα «Πες το σε εμάς») σε βασική δράση της για τα επόμενα λίγα χρόνια, κάτι που αντικατοπτρίζεται μεταξύ άλλων και στην ενεργό συμμετοχή ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων, ξεκινώντας από το 2013, στο Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. 

Τα χρόνια από τα μέσα του ’10 και μετά βρίσκουν τις οργανώσεις να προβάλλουν θεσμικού χαρακτήρα διεκδικήσεις (ενδεικτικά το ΣΥΔ, τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, την Colour Youth και το Πολύχρωμο Σχολείο) να πετυχαίνουν σταδιακά συνεργασίες με θεσμικούς φορείς, να εμπλουτίζουν το δημόσιο διάλογο με τη διοργάνωση δράσεων επιμορφωτικού χαρακτήρα.

Ειδικά μετά την καταδίκη της Ελλάδας το 2013 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που τη δεσμεύει να επεκτείνει το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, οι θεσμικές διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αρθρώνονται όλο και πιο δυναμικά και αφορούν: τη συμπερίληψη στον αντιρατσιστικό νόμο των ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων, τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου των τρανς ατόμων χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις και τη δυνατότητα γάμου ή συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων με πλήρη δικαιώματα στη γονεϊκότητα.

Η συμπερίληψη στον αντιρατσιστικό νόμο επιτυγχάνεται το 2014, με παράλληλη άρνηση όμως της τότε κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να ενσωματώσει νομοθεσία για την επέκταση του συμφώνου. Εντέλει, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με την εντονότατη διαφωνία του κυβερνητικού του εταίρου ΑΝ.ΕΛΛ. και τη στήριξη του Ποταμιού και άλλων βουλευτών της αντιπολίτευσης, το 2015 το σύμφωνο συμβίωσης επεκτείνεται στα ομόφυλα ζευγάρια χωρίς όμως να περιλαμβάνει δικαιώματα στη γονεϊκότητα και παράλληλα καταργείται η νομοθεσία (Ν. 37 Π.Κ.) που προέβλεπε υψηλότερο ηλικιακό όριο συναίνεσης ειδικά για το σεξ μεταξύ ανδρών.

Το 2017 ψηφίζεται η νομοθεσία για τη Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις, με μια σειρά ωστόσο περιορισμών που αφορούν κυρίως τα ανήλικα άτομα, τους τρανς πρόσφυγες και μετανάστες, τα παντρεμένα τρανς άτομα και τους τρανς γονείς. Είχαν προηγηθεί από το 2016 δικαστικές αποφάσεις που επέτρεπαν την αλλαγή εγγράφων ενός τρανς ατόμου χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις.

Το 2018 ψηφίζεται η νομοθεσία που επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια την αναδοχή.

Παρά τις ελλείψεις τους, οι νομοθετικές πρωτοβουλίες αποτελούν ιστορικά βήματα κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, για πρώτη φορά πάνω στην εξέδρα του Athens Pride το 2018, υπόσχεται ισότητα στον πολιτικό γάμο.

Ομως όλες οι σχετικές διαβουλεύσεις γίνονται αφορμή για την αναμόχλευση του ομοφοβικού και τρανσφοβικού μίσους στα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και χαρακτηρίζονται από την εκφορά ακραίας ρητορικής μίσους εν είδει πολιτικής τοποθέτησης, ακόμα και από το βήμα της βουλής, συντείνοντας σε ένα κλίμα πόλωσης και στοχοποίησης των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Γίνεται έτσι οδυνηρά εμφανής η απόσταση ανάμεσα στη νομική κατοχύρωση δικαιωμάτων και την επίτευξη κοινωνικής ισότητας ή έστω αποδοχής. 

Από το ’15 και μετά κάνουν την εμφάνιση τους και πολλές νέες συλλογικότητες, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις πρωτοβουλίες Proud Seniors, που εστιάζει σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα άνω των 50 ετών, ΛΟΑΤ ΑμεΑ, Fat Unicorns αλλά και την εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία σύστασης της ομάδας Περήφανοι Γονείς, ομάδα γονέων ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών.

Το 2018 ιδρύεται ο πρώτος επιστημονικός φορέας για την ψυχική υγεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, το Orlando LGBT+ Ψυχική Υγεία Χωρίς Στίγμα, με βασικό σκοπό την προώθηση της αποπαθολογιοποίησης της σεξουαλικότητας και των έμφυλων ταυτοτήτων. Η queer (καλλιτεχνική και όχι μόνο) σκηνή της Αθήνας λαμβάνει ιδιαίτερη ώθηση από τη δημιουργία του χώρου AMOQA – Athens Museum Of Queer Arts το 2015.

Η παρουσία του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος σε μικρότερες πόλεις ενδυναμώνεται, με το πρώτο Crete Pride να διοργανώνεται στο Ηράκλειο το 2015 με τη σύμπραξη των ομάδων Conqueer με έδρα το Ηράκλειο και Φύλο Και Φτερό με έδρα το Ρέθυμνο, ενώ το πρώτο Patras Pride διοργανώνεται το 2016.

Η εικόνα αλλά και οι προτεραιότητες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας εμφανώς επηρεάζονται και από την κρίση διαχείρισης της αυξημένης ροής προσφύγων, που από το 2015 και μετά αφήνει χιλιάδες ανθρώπους σε απάνθρωπες συνθήκες, εγκλωβισμένους στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στα νησιά, ανάμεσα στους οποίους πολλοί ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες.

Οργανώσεις της κοινότητας, όπως το ΣΥΔ, δημιουργούν υπηρεσίες στήριξης και αποκατάστασης των ΛΟΑΤΚΙ+ προσφύγων και συνεργάζονται συστηματικά με οργανώσεις που άπτονται του προσφυγικού ζητήματος, ενώ δημιουργούνται και νέες αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες όπως το LGBTQIA+ Refugees Welcome και η οργάνωση Emantes. 

Παράλληλα ωστόσο, το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα μπαίνει και σε μια φάση ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής από το 2014 και μετά, με ένα κομμάτι του να επαναπροσδιορίζει τις προτεραιότητές του και να επιδιώκει την προώθηση πιο διαθεματικών –και δυνητικά πιο ριζοσπαστικών– πολιτικών, δίνοντας προεξάρχουσα σημασία στη συμπερίληψη των τρανς.

Το 2017, το Athens Pride διεξάγεται για πρώτη φορά στην πλατεία Συντάγματος και μετρά τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων ατόμων, την πολυπληθέστερη στην ιστορία του. Η συμμετοχή ομάδας αστυνομικών υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χαιρετίζεται με ικανοποίηση από κάποιους και καταδικάζεται από άλλους που αντιδρούν. Την ίδια χρονιά, στη Θεσσαλονίκη, διεξάγεται το πρώτο αυτοοργανωμένο Pride. 

Οι αρχές του 2018 βρίσκουν την προσοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στραμμένη στην εκδίκαση της μήνυσης εννέα ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστών κατά του Αμβρόσιου, μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου. Ο Αμβρόσιος, στο πλαίσιο των έντονων αντιδράσεών του το 2015, με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης, είχε καταφερθεί με υβριστικά σχόλια κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Παρά την αθώωσή του πρωτόδικα, καταδικάζεται ένα χρόνο αργότερα στο Εφετείο, πρώτη φορά που καταδικάζεται θρησκευτικός λειτουργός για ρητορική μίσους. 

Για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα το 2018 σφραγίζεται με το λιντσάρισμα μέχρι θανάτου του γνωστού μέλους της και ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, καθώς και την εμφανή προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος. Το συλλογικό τραύμα, τόσο των φίλων και αγαπημένων του συνακτιβιστών και συνακτιβιστριών, όσο και αυτών που δεν τον ήξεραν προσωπικά αλλά εμπνέονταν και δυνάμωναν από τη στάση και το παράδειγμά του, είναι ακόμα ανοιχτό και σχετίζεται όχι μόνο με την απώλειά του αλλά και με τον μετά θάνατον διασυρμό του και την πλήρη απαξίωση της προσωπικότητας του στα κυρίαρχα ΜΜΕ και από τα συντηρητικότερα κομμάτια της κοινωνίας, ακριβώς λόγω των πολλαπλών εκτός νόρμας ταυτοτήτων που έφερε ή του αποδόθηκαν. Λίγους μήνες μετά, το 2019, γίνεται εμπρηστική επίθεση με ομοφοβικό κίνητρο στο Athens Checkpoint. 

Ο Ζακ/η Zackie Oh είναι αναπόσπαστο μέλος της κοινοτικής δράσης αυτής της χρονικής περιόδου, παράδειγμα για τη διαθεματική προσέγγιση που χρειάζεται το κίνημα και φωτεινή ανάμνηση για όσες και όσους τον είχαμε στη ζωή μας με κάποιον τρόπο. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε εκείνον.

*Ακτιβίστρια, μέλος της Colour Youth

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Αόρατη Ιστορία: Διαδρομές, βιώματα, πολιτικές των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» -  Σαββατοκύριακο στις 8 Ιουνίου 2019. Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή επιλέγοντας το αντίστοιχο λινκ από τον κατάλογο περιεχομένων που ακολουθεί ή να ξεφυλλίσετε και να διαβάσετε ολόκληρο το τεύχος στην εφαρμογή issuu μετά τον κατάλογο περιεχομένων. 

Περιεχόμενα Τεύχους

● Εισαγωγή, σελ. 2

● Νίκος Μυλωνάς (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Ένας «φίλος της Ντόροθυ» στην Ελλάδα, σελ. 3

● Σόνια, Λεσβίωμα, σελ. 4

● Ι.Κ., Το ζητούμενο είναι το τέλος της ντροπής, σελ. 4

● Αρης Μπατσιούλας, 20th Century Boy, σελ. 5

● Ρηνιώ Συμεωνίδου, Το υπέροχα ποικιλόμορφο φάσμα του βιολογικού φύλου: Ιντερσεξ παιδιά και άνευ όρων αγάπη, σελ. 6

● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Μεγαλώνοντας σε μια κουίρ οικογένεια τη δεκαετία του ‘90, σελ. 7

● Αννα Κουρουπού, Συγγρού… σελ. 8

● PASSPORT, Καμία ομοφοβική στολή, καμία τρανσφοβική εντολή, καμία ρατσιστική εξουσία, σελ. 9

● Μπέττυ Βακαλίδου, Το τρανς κίνημα όπως το έζησα, σελ. 10

● Θωμάς Ξωμερίτης, Ηρωική έξοδος, δύσκολη ελευθερία, σελ. 11

● Δήμητρα Τζανάκη, Από το 1871 μέχρι το 1950: Γενεαλογία φύλου και σεξουαλικότητας, σελ. 12-13

● Κώστας Γιαννακόπουλος, Μια διάχυτη ομοφυλοφιλία στη μεταπολεμική Ελλάδα, σελ. 14-15

● Θεοδόσης Γκελτής, Από το 1976 μέχρι το 1990, Το κίνημα για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, σελ. 16-18

● Πάολα Ρεβενιώτη (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Όταν βάζεις τη φούστα δεν την ξαναβγάζεις, σελ. 18

● Χρήστος Ρούσος (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς, σελ. 19

● Ειρήνη Πετροπούλου, Από το 1990 μέχρι το 2004: Δράσεις, ορατότητα, συνεργασίες, σελ. 20 – 21

● Νέλη Καούνη, Από το 2005 μέχρι σήμερα: Εκρηξη ακτιβιστικής δραστηριότητας και ενδοσκόπηση, σελ. 22-25

● Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, 18 χρόνια, 700 συναντήσεις, σελ. 26

● Φίλιππος Παγάνης, Σπάζοντας το καλούπι, σελ. 27

● Γιώργος – Κυβέλη, Εξω από το δίπολο, σελ. 27

● Μενέλας, Επιζώντες της ετεροκανονικότητας: η πορνογραφία και εγώ, σελ. 28

● ΕΜΑΝΤΕΣ, ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες: Μειονότητα μέσα στη μειονότητα, σελ. 29

● Νάνσυ Παπαθανασίου, Ελενα-Ολγα Χρηστίδη, Αμφισβητώντας την αυθεντία: τα κινήματα απέναντι στην «επιστήμη», σελ. 30-31

● Γιώργος Παπαδοπετράκης, Αντώνης Πούλιος, Το HIV/AIDS και η μετάδοση του στίγματος, σελ. 32-33

● Δέσποινα Χρονάκη, Κατασκευάζοντας τη μη ετεροκανονική συνθήκη στη δημοφιλή κουλτούρα, σελ. 34

● Γιώργος Σαμπατακάκης, Κουίρ σαν χώρα ή βγαίνοντας με κέφι από την ντουλάπα της Μεταπολίτευσης, σελ. 35

● Κωνσταντίνος Κυριακός, Για την ερωτική διαφορά στην ελληνική σκηνή: παραστάσεις με σημασία, σελ. 36-37

● Αν Πελεγκρίνι, Fuck Stonewall, σελ. 38-39

● Αλεξάνδρα Χαλκιά, Εχουν πράγματι αλλάξει τα πάντα;, σελ. 39

● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Νάνσυ Παπαθανασίου, Ο δρόμος έχει τη δική σου ιστορία, σελ. 40