Ενας «φίλος της Ντόροθυ» στην Ελλάδα

Γεννήθηκα το 1958 τον Δεκέμβριο στην Αλεξανδρούπολη. Από το 1975 μέχρι σήμερα μένω στην Αθήνα. Από νήπιο αισθανόμουν μια έλξη για τα αγοράκια και όχι για τα κοριτσάκια. Αισθανόμουνα ότι ήμουνα ένα άτομο που ξέφευγε από τα συνηθισμένα, από το κυρίαρχο ρεύμα των αγοριών και των ανδρών, αλλά δεν μπορούσα ακριβώς να τοποθετήσω το τι είναι αυτό που με κάνει να διαφέρω. Ημουνα το ήσυχο, ευγενικό παιδί, το οποίο όμως μέσα του έβραζε. Μεγαλώνοντας ζήλευα και σκεφτόμουνα πότε θα μεγαλώσω για να πάω μαζί με τους χίπιδες εκδρομές τεράστιες και πολύ μακρινές. Ονειρευόμουνα, μάλλον αδημονούσα πότε θα μεγαλώσω για να φύγω μαζί τους στην Ινδία. Στο μεταξύ, διάβαζα, άκουγα, σκεφτόμουν.

Με τον κολλητό μου, λόγου χάρη, είχαμε κάνει ανάλυση του «Goodbye yellow brick road» του Ελτον Τζον και λέμε «αυτός αναφέρεται σε σχέση μεταξύ αντρών σε αυτό το τραγούδι». «Δε μπορείς να με κρατήσεις στο ρετιρέ σου». Είναι από τα αγαπημένα μου το «Goodbye yellow brick road», με έκανε να σκεφτώ ότι δεν είμαι μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο! Υπάρχει και ο Ελτον Τζον!

Αργότερα έμαθα ότι στην Αγγλία οι γκέι μεταξύ τους αποκαλούνται «φίλοι της Ντόροθυ», από τον κεντρικό χαρακτήρα του Μάγου του Οζ. Στην ίδια ταινία αναφερόταν και ο κίτρινος δρόμος με τα τούβλα, για τον οποίο τραγουδούσε ο Ελτον Τζον, φορώντας τις ίδιες κόκκινες πλατφόρμες με την Ντόροθυ.

Στη Γ' Λυκείου ήρθα στην Αθήνα. «Α! Είσαι ο καινούργιος; Να μην αισθανθείς μόνος σου, είμαστε όλοι φίλοι!». Αυτή ήταν η πρώτη δήλωση των παιδιών στην τάξη και η δεύτερη ήταν: «Προς τα πού κινείσαι πολιτικά;» Εγώ τους είπα προς την ΕΔΑ του Ηλία Ηλίου – εκείνη την εποχή. «Α, εντάξει», μου λένε, «μας κάνεις. Εμείς είμαστε στην ΚΝΕ, αλλά μας κάνεις! Αριστερός είσαι, δημοκράτης είσαι».

Ουσιαστικά στα 18 μου αρχίζω και καταλαβαίνω τον εαυτό μου, οπότε για πρώτη φορά με έναν καλό μου φίλο πηγαίνουμε στο κρεβάτι και εκεί τελειώνει η μπερδεμένη μου εφηβεία που δεν ήξερα αν είμαι μπάι ή γκέι, γιατί αυτό ήταν το δίλημμα το δικό μου. Ε, στα 18 μου, που έκανα έρωτα για πρώτη φορά στη ζωή μου, αποφάσισα ότι δεν με νοιάζει τι είμαι ακριβώς, επιλέγω, και το τονίζω, από εδώ και στο εξής να είμαι αποκλειστικά γκέι – γιατί αν δεν το κάνω αυτό μάλλον θα τρελαθώ. 

Με τον πρώτο μου φίλο και εραστή πήραμε χαμπάρι, φυσικά, την ίδρυση του ΑΚΟΕ και θυμάμαι ότι είχα αγοράσει το τρίτο κατά σειρά τεύχος της πρώτης περιόδου του «ΑΜΦΙ», το οποίο το είχαμε αγοράσει και οι δύο μάλλον, και το ξεκοκαλίσαμε, το συζητήσαμε, είπαμε θα κατεβούμε στο ΑΚΟΕ μαζί. Τελικά κατέβηκα μόνος μου εγώ και εκεί κόλλησα για λίγο. Εκανα τον γύρο του τετραγώνου 2-3 φορές πριν να τολμήσω να κατεβώ τα σκαλάκια. Αχ, ήτανε εκείνες οι υπέροχες συνελεύσεις του ΑΚΟΕ. Καταρχήν, μιλάγαμε με τη σειρά, ένας ένας και μία μία. Αν νόμιζες ότι δεν έχεις κάτι να πεις, συνέχιζε το επόμενο άτομο. Διακοπές από φοβερές εκρήξεις χιούμορ που ελάφραιναν κάθε βαριά συζήτηση.

Στα 20 μου πρότειναν να μπω στη συντακτική ομάδα του «ΑΜΦΙ». Εγώ έπαθα... δέος. Μα τι δουλειά έχω εγώ εκεί; Δεν τα ξέρω εγώ αυτά. Τους Φουκό και τους Γκουαταρί και όλα αυτά τα ωραία. Τελικά, έκανα κάποιες μεταφράσεις ειδήσεων ή κάποιες σύντομες βιβλιοπαρουσιάσεις, μέχρι το 1983 που έφυγα στη Γαλλία. Μια βασική σύγκρουση ήτανε με τις λεσβίες, οι οποίες είχαν ζητήσει τις μισές σελίδες του περιοδικού, του «ΑΜΦΙ». Εγώ ήμουν αλληλέγγυος μαζί τους, κάποιοι φίλοι μου όμως λέγανε ότι δεν έχουν και τόσα πολλά πράγματα να πούνε, και στο κάτω κάτω όλο το περιοδικό μιλάει για την ομοφυλόφιλη επιθυμία. Ο σεξισμός, η λεσβοφοβία και η τρανσφοβία ίσχυαν και τότε, και μάλιστα πολύ πιο έντονα από σήμερα. 

Η «Απογευματινή» είχε κάνει ένα αφιέρωμα τη δεκαετία του ’70 στην άνοιξη των γκέι μαγαζιών στη Μύκονο, με φωτογραφίες κτλ. Το είδωλό της στην Αθήνα βρισκόταν στην Πλάκα, στην οδό Θόλου, που την έγραφε «Λώλου», από τη λωλή, δηλαδή την τρελή αδελφή. Εγώ δεν θυμάμαι πότε είχα πάει. Ολομόναχος, πάντως, για να δω τι παίζει. 

Θυμάμαι στα «Ζώδια», στην Πλάκα, είχε συμβεί το εξής περιστατικό: Είναι κάποιες φίλες τρανς δίπλα και μπαίνουν οι αστυνομικοί να κάνουν έλεγχο ταυτοτήτων. Και έρχονται σε εμάς, εμείς έχουμε τις ταυτότητες γιατί ξέραμε εκείνη την εποχή ότι έπρεπε να τις κουβαλάμε οπωσδήποτε μαζί μας μήπως και αποφύγουμε τη διανυκτέρευση στο τμήμα.

Ε, οπότε δίνουμε τις ταυτότητες.

-Τι επάγγελμα κάνετε;

-Φοιτητής, λέω εγώ, στα ΤΕΙ –τότε ΚΑΤΕΕ. Και λέει ο σύντροφός μου «φοιτητής Θεολογίας».

Εκεί έπεσε ειρωνεία από τους αστυνομικούς. -Μπα, και το ξέρουν οι γονείς σας ότι είστε εδώ;

Και γυρνάμε εμείς με αύθαδες ύφος και τους λέμε: -Το ξέρουνε και το εγκρίνουνε!

Που δεν ξέρανε τίποτα! Τη δε φίλη, η οποία ήταν επίσης από το ΑΚΟΕ, τη ρωτάνε τι επάγγελμα κάνει και τους λέει με ύφος: «Ηθοποιά!» Οπότε το ακούνε οι δίπλα τρανς και της λένε: «Καλέ! Εσύ δικιά μας είσαι;». «Φυσικά», γυρνάει και τους λέει. Μετά από λίγο σηκωθήκανε και φύγανε, δεν μπορούσαν να τα βάλουνε με μας.

*Ακτιβιστής, μέλος της οργάνωσης Οικογένειες Ουράνιο Τόξο

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος «Αόρατη Ιστορία: Διαδρομές, βιώματα, πολιτικές των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» -  Σαββατοκύριακο στις 8 Ιουνίου 2019. Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή επιλέγοντας το αντίστοιχο λινκ από τον κατάλογο περιεχομένων που ακολουθεί ή να ξεφυλλίσετε και να διαβάσετε ολόκληρο το τεύχος στην εφαρμογή issuu μετά τον κατάλογο περιεχομένων. 

Περιεχόμενα Τεύχους

● Εισαγωγή, σελ. 2

● Νίκος Μυλωνάς (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Ένας «φίλος της Ντόροθυ» στην Ελλάδα, σελ. 3

● Σόνια, Λεσβίωμα, σελ. 4

● Ι.Κ., Το ζητούμενο είναι το τέλος της ντροπής, σελ. 4

● Αρης Μπατσιούλας, 20th Century Boy, σελ. 5

● Ρηνιώ Συμεωνίδου, Το υπέροχα ποικιλόμορφο φάσμα του βιολογικού φύλου: Ιντερσεξ παιδιά και άνευ όρων αγάπη, σελ. 6

● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Μεγαλώνοντας σε μια κουίρ οικογένεια τη δεκαετία του ‘90, σελ. 7

● Αννα Κουρουπού, Συγγρού… σελ. 8

● PASSPORT, Καμία ομοφοβική στολή, καμία τρανσφοβική εντολή, καμία ρατσιστική εξουσία, σελ. 9

● Μπέττυ Βακαλίδου, Το τρανς κίνημα όπως το έζησα, σελ. 10

● Θωμάς Ξωμερίτης, Ηρωική έξοδος, δύσκολη ελευθερία, σελ. 11

● Δήμητρα Τζανάκη, Από το 1871 μέχρι το 1950: Γενεαλογία φύλου και σεξουαλικότητας, σελ. 12-13

● Κώστας Γιαννακόπουλος, Μια διάχυτη ομοφυλοφιλία στη μεταπολεμική Ελλάδα, σελ. 14-15

● Θεοδόσης Γκελτής, Από το 1976 μέχρι το 1990: Το κίνημα για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας, σελ. 16-18

● Πάολα Ρεβενιώτη (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Όταν βάζεις τη φούστα δεν την ξαναβγάζεις, σελ. 18

● Χρήστος Ρούσος (συνέντευξη στο Θεοδόση Γκελτή), Στη φυλακή γνώρισα έρωτες που τους λέω κινηματογραφικούς, σελ. 19

● Ειρήνη Πετροπούλου, Από το 1990 μέχρι το 2004: Δράσεις, ορατότητα, συνεργασίες, σελ. 20 – 21

● Νέλη Καούνη, Από το 2005 μέχρι σήμερα: Εκρηξη ακτιβιστικής δραστηριότητας και ενδοσκόπηση, σελ. 22-25

● Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, 18 χρόνια, 700 συναντήσεις, σελ. 26

● Φίλιππος Παγάνης, Σπάζοντας το καλούπι, σελ. 27

● Γιώργος – Κυβέλη, Εξω από το δίπολο, σελ. 27

● Μενέλας, Επιζώντες της ετεροκανονικότητας: η πορνογραφία και εγώ, σελ. 28

● ΕΜΑΝΤΕΣ, ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες: Μειονότητα μέσα στη μειονότητα, σελ. 29

● Νάνσυ Παπαθανασίου, Ελενα-Ολγα Χρηστίδη, Αμφισβητώντας την αυθεντία: τα κινήματα απέναντι στην «επιστήμη», σελ. 30-31

● Γιώργος Παπαδοπετράκης, Αντώνης Πούλιος, Το HIV/AIDS και η μετάδοση του στίγματος, σελ. 32-33

● Δέσποινα Χρονάκη, Κατασκευάζοντας τη μη ετεροκανονική συνθήκη στη δημοφιλή κουλτούρα, σελ. 34

● Γιώργος Σαμπατακάκης, Κουίρ σαν χώρα ή βγαίνοντας με κέφι από την ντουλάπα της Μεταπολίτευσης, σελ. 35

● Κωνσταντίνος Κυριακός, Για την ερωτική διαφορά στην ελληνική σκηνή: παραστάσεις με σημασία, σελ. 36-37

● Αν Πελεγκρίνι, Fuck Stonewall, σελ. 38-39

● Αλεξάνδρα Χαλκιά, Εχουν πράγματι αλλάξει τα πάντα;, σελ. 39

● Ελενα – Ολγα Χρηστίδη, Νάνσυ Παπαθανασίου, Ο δρόμος έχει τη δική σου ιστορία, σελ. 40