Γρηγόρης Ιωαννίδης

Στη νέα παράσταση του Μ. Μαρμαρινού η αφήγηση ανεβοκατεβαίνει από τα μεγάλα στα μικρά και από τα δημόσια στα ιδιωτικά έχοντας από τη μία την μεγάλη Ιστορία των ανθρώπων και από την άλλη, την ιστορία καθενός...

ο «Ο γιατρός της τιμής του» του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα που ανεβαίνει στο θέατρο Πόρτα είναι αληθινά ένα από τα αριστουργήματα του περίφημου Χρυσού Αιώνα των Ισπανικών Γραμμάτων.

Μια αναδρομή στη ζωή και το έργο του μεγάλου Ελληνα θεατρικού συγγραφέα, Ιάκωβου Καμπανέλλη, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.

Αν οι «Παίκτες» ενδιαφέρουν έναν σύγχρονο σκηνοθέτη, δεν είναι από μόνοι τους, αλλά σαν βάση για να χτίσει πάνω τους τη δική του πρόταση όπως κάνει και ο Γιώργος Κουτλής.

Το θέατρο αντιπαρατάσσει εδώ τη χαρά μιας παράστασης που φτιάχνεται ζωντανά και ενώπιον του κοινού, εν γνώσει των θεατών/ακροατών του και με τη συνδρομή τους.

H «Μηχανή Τούρινγκ» είναι στην ουσία της ένα ντετερμινιστικό σύστημα εκτέλεσης εντολών από κάποιον «υπολογιστή», με αναφορά στις έξωθεν εντολές του συστήματος που ο υπολογιστής λαμβάνει.

Ο Μάκβεθ του Νταλιάνη θα κληθεί να ξεπεράσει τη φύση του, γιατί αποτελεί την παραβολική ιστορία ακόμη ενός στρατιωτικού που, κι αν είναι εξαίρετος στα πεδία των μαχών αποδεικνύεται ανίκανος στα εξίσου άγρια...

Ο Δημήτρης Λάλος προσεγγίζει την «Ιλιάδα» από την πλευρά του Εκτορα, με τη μορφή ραψωδιακής αφήγησης και η Ελενα Μαυρίδου μεταφέρει τον «Λάμπρο» του Σολωμού με σκιές σαν κόμικς.

Ο Στάθης Λιβαθινός μεγαλουργεί με το αριστούργημα της ρωσικής δραματουργίας του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ.

Το σημαντικότερο που παρέδωσαν οι συντελεστές του «Γυάλινου Κόσμου» είναι τελικά ο ίδιος τους ο εαυτός μέσα από το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς.

Το «Λευκό δωμάτιο» είναι μια πυκνή, ουσιαστική και ευφάνταστη ιστορία, με πολλές σκοτεινές πλευρές και μια χαραμάδα φωτός στο τέλος.

Στη «Φαίδρα» ο Δ. Καραντζάς δεν ακολουθεί τα λόγια της ποιήτριας Μαρίνα Τσβετάγιεβα και δεν τα «εικονοποιεί», αλλά τα σωματοποιεί και σωματοποιώντας τα αποδίδει επί σκηνής τις συνέπειές τους.