Γρηγόρης Ιωαννίδης

Βαθύ, πιο ώριμο κι ακόμα επίκαιρο, το επιτυχημένο έργο του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, οργώνει το χώμα ενός κοινωνικού πεδίου από το οποίο αναδεύονται ρίζες της κοινής πατριαρχικής...

Το σύντομο διάλειμμα του Ελληνικού Φεστιβάλ μας επιτρέπει να ανατρέξουμε για λίγο στην παράσταση του Ανέστη Αζά στην Πειραιώς που προκάλεσε εξαρχής αίσθηση, αν μη τι άλλο, με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο της, «Η...

Η σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη για τον «Προμηθέα» του Αισχύλου τολμά να παραβιάσει συνειδητά και επανειλημμένα ορισμένα θέσφατα του αρχαίου δράματος.

Ο Διόνυσος του Ευριπίδη είναι η σκοτεινή δαιμονική δύναμη που αποκαλύπτει στις Βάκχες την τιμωρία που περιμένει τον άνθρωπο όταν η πρόοδος γίνεται χωρίς τον ανάλογο σεβασμό στις δυνάμεις της φύσης.

Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260 το έργο «Σχολείο των γυναικών» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου.

Ο Ευριπίδης έχει φέτος την τιμητική του στο Φεστιβάλ της Επιδαύρου. Μα για το Εθνικό ειδικά οι «Φοίνισσες» έχουν ιδιαίτερη σημασία. Εχουν συνδεθεί στενά όχι μόνο με το κρατικό μας θέατρο, μα και με έναν από...

Το σημαντικότερο τόλμημα του φετινού φεστιβάλ και πιθανόν το περισσότερο καλλιτεχνικά ενδιαφέρον είναι οι σπάνιοι και πολύτιμοι «Ιχνευταί» του Σοφοκλή, διδαγμένοι από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό το περασμένο τριήμερο...

Ο «Ορέστης» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο αποδεικνύοντας πως αποτελεί μία από τις επιτυχίες του καλοκαιριού και μία ανάσα για το θέατρο στις δύσκολες μέρες που διανύει.

Η δεμένη ομάδα της Αργυρώς Χιώτη με τη μετάφραση του Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου πρόσφερε στους θεατές έναν Αριστοφάνη όχι λαϊκό, αλλά ονειροπόλο.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη ανταποκρίθηκε στον μύθο του έργου της Ιφιγένειας χωρίς την παραμικρή αισθητική ή ρυθμική χαλάρωση.

Στην Επίδαυρο παρουσιάστηκε η παράσταση «Ιππείς» του Αριστοφάνη από τον Κωνσταντίνο Ρήγο με έναν αδιάκοπο νεανικό παλμό, τη ζωτική δύναμη και με ποιητικές στιγμές δίπλα στα εύστοχα πολιτικά σχόλια.

Στην παράσταση των Δημήτρη Καραντζά και Φοίβου Δεληβοριά βρίσκουμε την παλιά όψη της φτηνής μεγαλοπρέπειας, τη μεθοδική ανάπτυξη των σκετς και το κυριότερο την κατά μέτωπο αντιπαράθεση των ηθοποιών με το κοινό.