Η Αντιγόνη του Γκρουζίνις και το ένστικτο της «μέσα ζωής»
Παράσταση που συγκροτήθηκε από τηλεοπτικά γνωστούς κατά βάση ηθοποιούς, με φανερές φιλοδοξίες για εμπορική επιτυχία, κατάφερε τη χρυσή τομή του θεάτρου, αποδίδοντας μια θεατρικά και ερμηνευτικά καίρια...
Η επέμβαση του Δ. Καραντζά στο έργο αφορά τελικά ένα σχετικά μικρό μέρος του και στοχεύει στην απεικόνιση κυρίως και λιγότερο στην κειμενική του διάσταση με ένα αποτέλεσμα όμως ριζοσπαστικό.
Μια λοξή ματιά στο έργο του Ευριπίδη, αλλά και η αληθινά εθνική «λόξα»
Ο Γιάννης Καλαβριανός έστησε μια μεγάλη και χαρμόσυνη παράσταση, με όλα τα εχέγγυα του Εθνικού και τα μέσα μιας κρατικής σκηνής τιμώντας με αυτά έργο και συγγραφέα.
Στην «Οαση ατιμωρησίας» το θέμα βρίσκεται και πάλι στη βία ως μέρος της κοινωνικής κανονικότητας και πως η βία κανονικοποιείται και νομιμοποιείται ώστε να παραμένει πρώτα αόρατη και μετά ατιμώρητη.
Οταν το κοινό ψυχαγωγείται με την ίδια του την αποδόμηση
Σαν μέρος μιας διαρκούς επιτέλεσης σε συνέχειες, το «Φρανκενστάιν», επιχειρεί να συλλάβει την ίδια την καλλιτέχνιδα καθώς πειραματίζεται με τα όρια της αντοχής του κοινού.
Τα σώματα των πέντε περφόρμερ των Nova Melancholia παρελαύνουν και επιδεικνύονται, ποζάρουν και ναρκισσεύονται, κουβαλούν διάφορα ενσώματα ρεπερτόρια και κάποτε δείχνουν να πάσχουν στις στολές τους.
Στα «Ιχνη της Αντιγόνης» η διαχρονική έμφυλη βία, ο κοινός φόβος, η απογοήτευση, η οργή, η αλληλεγγύη είναι μερικά από τα επίκαιρα θέματα που ξετυλίγονται μέσα από το έργο.
Ας δούμε μια γυναίκα χωρίς την ετυμηγορία του φύλου της
Στο «Ατσάλι», το δράμα της Μονρό, που διεξάγεται όλο μέσα στη γυναικεία φυλακή και στις ώρες των επισκεπτηρίων, διαθέτει συμπυκνωμένα τα εφόδια ενός αστυνομικού θρίλερ.
Μια αιώνια τέχνη πίσω από τις οθόνες και πέρα από τα χάσματα των γενεών
Στην παράσταση του Αδάμ χρησιμοποιούνται η ειρωνική γλώσσα, το κραυγαλέο, το αλλόκοτο και το περιθωριακό, με όλη την αλαζονική αυταρέσκεια ενός νέου αηδιασμένου από την κοινωνική και πολιτική υποκρισία.
