Η επιβίωση της «Γκόλφως» και μια ετοιμοθάνατη «Χώρα»
Η «Γκόλφω» υπήρξε ένα από τα λαϊκά σύμβολα ελληνικότητας στους νεότερους χρόνους. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος για τη συχνή παρουσία της σε ιδιαίτερες...
Η απρόσμενη ανανέωση από μια κεντροδεξιά κυβέρνηση
Είδαμε μέχρι τώρα πως με αφετηρία τον νέο αιώνα μια σημαντική τομή φαίνεται πως επήλθε στα θεατρικά πράγματα της χώρας, τομή που αφορούσε ακόμη την κουλτούρα της θεατρικής ζωής.
Φωτεινές εξαιρέσεις στο μάλλον μονότονο τοπίο της ελληνικής σκηνής, στα τέλη του περασμένου αιώνα, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με τις εκρηκτικά πρωτότυπες προτάσεις του και ο Θόδωρος Τερζόπουλος, ο πλέον...
Φωτεινά παραδείγματα η ερευνητική ματιά του Λευτέρη Βογιατζή στη «Νέα Σκηνή», η underground μεταμοντέρνα προσέγγιση του Γιάννη Κακλέα στον «Τεχνοχώρο» και η παράτολμη πρωτοπορία του Γιάννη Χουβαρδά στο...
Το θέατρο λειτουργεί ως γνωστόν και ως αποθετήριο συλλογικών εμπειριών, μια κιβωτός όπου διασώζονται το βίωμα με το φορτίο τής (συνήθως) τραυματικής αν και κάποτε ιαματικής μνήμης.
Ενα ανέβασμα κλασικού έργου εν μέσω πανδημίας μπορεί να ακολουθήσει συντεταγμένες προστασίας του θιάσου και των θεατών, χωρίς να το προδίδει, υιοθετώντας πρακτικές από παλαιότερες αναβιώσεις του.
Η πολιτεία πρέπει να βρει τρόπους να βοηθήσει με κάποιο πρόγραμμα, υποστηρικτικό και αναγκαίο στους καιρούς που θα έλθουν. Οχι σαν ελεημοσύνη, μα σαν στήριξη ενός κλάδου που θα περάσει περίοδο κρίσης.
Συνηθίζουμε να εκλαμβάνουμε το θέατρο ως μορφή της δημοκρατίας, διότι η γέννηση του δυτικού κυρίως τύπου του συνδέθηκε με την άνοδο του συγκεκριμένου πολιτειακού συστήματος στην αρχαία Ελλάδα.
Σήμερα δεν μπορούμε να φανταστούμε τον κόσμο μας χωρίς έστω μία θεατρική εκδήλωση, ιστορικά όμως και για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας το θέατρο και οι θιασώτες του αντιμετωπίστηκαν αρνητικά.
Οι παραστάσεις στο διαδίκτυο κερδίζουν έδαφος επιχειρώντας να θέλξουν ένα εξ αποστάσεως κοινό. Η γλώσσα που αναπτύσσεται αγωνίζεται να διατηρήσει στοιχεία και του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Με δύο εργαλεία, τον θίασο και το φως, ο Δημήτρης Τάρλοου εμπνέεται από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου και πειραματίζεται ώστε να παρουσιαστεί επί σκηνής η ουσία της ποίησης.
