«Ενας σχεδόν τέλειος ένοχος»

Ελεγα τις προάλλες στον Τάσο Παππά πως διάβασα ένα εξαιρετικό κομμάτι, μάλλον το καλύτερο κομμάτι που έχω διαβάσει έως τώρα για το περίφημο woke ή την περίφημη woke κοινότητα, όπως επιμένει να μου λέει η Ευρυδίκη και για πρώτη φορά συμφώνησα τόσο πολύ με έναν άνθρωπο. Το έχει γράψει η Πέπη Ραγκούση στη στήλη της Non paper με τίτλο «Εσύ πόσο woke είσαι;». Στα «Νέα» στις 18 Νοεμβρίου. Εκεί η Πέπη Ραγκούση δεν είναι μόνο ότι μιλάει ξεκάθαρα και ακομπλεξάριστα για το θέμα της woke κουλτούρας για τα καλά της αλλά και τα κακά της και τις υπερβολές της, αλλά ξεκαθαρίζει για το τι ανήκει στη «δικαιοδοσία» της woke ατζέντας και για ό,τι ανήκει ενδεχομένως στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά κάποιοι επιμένουν να τα βάζουν κι αυτά σε σακούλα της woke ατζέντας, δίνοντας ως παράδειγμα τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, στον οποίο αναφέρεται πολύ σωστά πως είναι συνταγματικό δικαίωμα και όχι θέμα άποψης...

Τότε γύρισε ο Τάσος Παππάς και μου είπε: «Μάλλον πρέπει να διαβάσεις κάτι που θα σου αρέσει πολύ και θα συμφωνήσεις μαζί του. Το βιβλίο “Ενας σχεδόν τέλειος ένοχος” του Πασκάλ Μπρικνέρ από τις εκδόσεις Πατάκη»...

Και επειδή έχω εμπιστοσύνη στον Τάσο Παππά, το πήρα και το διάβασα και πραγματικά συμφώνησα απόλυτα μαζί του. Εκτιμώ τον Μπρικνέρ αλλά δεν είμαι φανατικός του θαυμαστής. Το βιβλίο «Ενας σχεδόν τέλειος ένοχος» είναι εξαιρετικό και πιάνει το θέμα ρατσισμός και άλλα πολλά. Το βασικό όμως θέμα δεν είναι ο ρατσισμός, που έτσι κι αλλιώς και στην ουσία έφτασε στο απόγειό του με τα θύματα του Ολοκαυτώματος από τους Γερμανούς τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και που στην πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, ξεκίνησε και αναπτύχθηκε με τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Βορείων και Νοτίων από το 1861 έως το 1865.

Το θέμα είναι ότι τα τελευταία λιγότερα από 10 χρόνια με αφορμή το #metoo έχει ξεκινήσει μια παγκόσμια αντίδραση ενάντια στον ρατσισμό που λέγαμε, αλλά και στην καταπίεση, στο δικαίωμα της διαφορετικότητας και σε πολλά άλλα που, κακά τα ψέματα, είναι πολύ σωστά να αγωνίζεται κανείς γι’ αυτά και που στο ξεκίνημά τους όλα αυτά τα κινήματα είχαν απόλυτο δίκιο.

Ο Μπρικνέρ όμως πιάνει κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό που εγώ θα το έλεγα πολύ απλά με την παλιά σοφή κουβέντα «Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Στις περίπου 450 σελίδες του μιλάει απλά και κατανοητά αλλά με την απλότητα ενός ανθρώπου που ξέρει τι λέει, χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένος να ταυτιστεί με την πλειοψηφία που δυστυχώς στην εποχή μας δεν είναι καν η πλειοψηφία των ανθρώπων αλλά η πλειοψηφία του οχετού του ίντερνετ. Δεν φοβάται να πει φράσεις όπως ότι ο «λευκός» άντρας είναι αποδιοπομπαίος τράγος των ημερών μας, γιατί φαντάζομαι πως, όπως κάθε έξυπνος άνθρωπος, ξέρει να μπαίνει στο μυαλό και στη σκέψη των άλλων ανθρώπων, να νιώθει και να καταλαβαίνει τη δική τους αλήθεια αλλά να μην ξεχνάει και τη δική του. Κυρίως φαίνεται πως δεν τον ενδιαφέρει να τρέξει να προστατευτεί συμφωνώντας με όλες τις κραυγές που υποστηρίζουν πως είναι υπέρμαχοι της ανοχής προς τους αδικημένους και της βοήθειας προς τις μειοψηφίες κάθε είδους που καταπιέζονται.

Θέλει κουράγιο κάτι τέτοιο. Και πρέπει να έχει κάποιος ανοιχτά μάτια και μυαλά για να μην τον ενδιαφέρει τι λέει κάθε άσχετος «Ρομπέν των Δασών» των καταπιεσμένων μειοψηφιών.

Σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το βιβλίο και φυσικά θα επανέλθω σ’ αυτό το θέμα αλλά και επί του ρατσισμού που επιβάλλει αυτή η ιστορία απέναντι σε οτιδήποτε δεν της αρέσει γιατί συχνά οι «αγωνιστές» γίνονται και γενίτσαροι...