Η Θεσσαλονίκη του 1914 ήταν μια πόλη στην αυγή μιας νέας εποχής. Απελευθερωμένη από την Οθωμανική αυτοκρατορία, έφερε μέσα της ένα πολυπολιτισμικό φορτίο πολύ ιδιαίτερο για την υπόλοιπη Ελλάδα. Κοινωνικά κινήματα, συνύπαρξη και αντιπαλότητα, πρώιμη για την υπόλοιπη χώρα αστικοποίηση πριν επαρχιοποιηθεί, το δίλημμα της συμπερίληψης ή της εθνοκάθαρσης καθώς τα έθνη κράτη αναδύονταν στ’ απόνερα της αυτοκρατορίας, ενώ άνεμοι που έφερναν τον Α΄ Π.Π. κατέβαιναν ορμητικοί από την κοιλάδα του Βαρδάρη.
Μια παρέα νεαρών Ελλήνων αποφάσιζε να απαντήσει στα ερωτήματα των καιρών με μια πράξη συμβολική, ιδρύοντας ένα αθλητικό και κοινωνικό σωματείο «πασών των τάξεων και ανθρώπων». Στην παρέα των νεαρών Ελλήνων έπρεπε να συνυπάρχουν υπογραφές από τις μειονότητες της πόλης, προσπάθεια -λες- να μην αντιμετωπιστούν αλαζονικά οι καιροί, να μη γίνουν τα νέα αφεντικά χειρότερα από τα προηγούμενα. Ο Σαλούστο, ο Εβραίος, κι ο Αμπραχαμιάν, ο Αρμένης, εκπροσωπώντας τις κοινότητές τους, συνυπόγραψαν το καταστατικό, στο οποίο οριζόταν ότι ο αθλητισμός θα αντιμετωπιζόταν ως κοινωνικό και πολιτισμικό αγαθό με βαθύ παιδαγωγικό χαρακτήρα, όπως στην αρχαιότητα. Η ημερομηνία ήταν συμβολική: 25 Μαρτίου, το (προδομένο) όνειρο που έχουν όλοι οι λαοί για ένα διαφορετικό, στ’ αληθινά ελεύθερο κράτος.
Οταν ο ελληνικός αθλητισμός έβαζε τα θεμέλια, στην εποχή του ρομαντισμού πριν από τις παράγκες των ισχυρών, ο Αρης, με τη φόρα του νεωτερισμού που είχε η τότε πόλη που τον γέννησε, πρωταγωνίστησε κι αγαπήθηκε πολύ πανελλαδικά. Εφερε πολλά αθλήματα στην Ελλάδα, ο πατριάρχης άλλωστε του ελληνικού αθλητισμού, Φαίδων Ματθαίου, βγήκε από τα σπλάχνα του, κι ως Α.Σ. (όχι ως ΠΑΕ, αθλητισμός δεν είναι μόνο το διεφθαρμένο επαγγελματικό ποδόσφαιρο) ίδρυσε -εκπρόσωπος μιας κοσμοπολίτισσας πόλης που ηττήθηκε- πρώτος Τμήματα Γυναικών ήδη από το 1920, είχε τμήματα αναπήρων, πρωτόδωσε διεθνείς αγώνες και υπήρξε πολυτροπαιούχος βαθιά ώς τα τέλη του 20ού (όχι πια) με το απίστευτο νούμερο των 270 τίτλων σε ομαδικά αθλήματα σε μια ακριτική περιοχή. Η αγάπη τόσων σπουδαίων, όπως ο Τσιτσάνης, και οι πολλές -παρά την πολύχρονη κρίση- ομάδες «Αρης» ανά την επικράτεια, καθομολογούν με εμφατικό τρόπο το παρελθόν.
Σήμερα, οικονομικά αδύναμη, η «Μακεδονική Θύελλα» κρατά ακόμη την αύρα από το παρελθόν: «Εγώ απόψε, ρε παιδιά, άγγιξα τη φανέλα του Κλεάνθη Βικελίδη». Μανόλης Αναγνωστάκης, «Η ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου» περιοδικό Τέταρτο, Ιούλιος 1986.
Αυτό το αθλητικό και κοινωνικό φαινόμενο που αποκρύφθηκε, μειώθηκε, αλλά δεν έσβησε ποτέ, γιορτάζει. Περισσότερες, πια, οι λύπες και λίγες οι χαρές. Αλλά, 110 χρόνια τώρα, το Citius, Altius, Fortius παραμένει: Σε όποια θέση κι αν βρεθείς και στον αθλητισμό, που παραμένει προσομοίωση της κοινωνίας, να προσπαθείς πάντα «για το καλύτερο».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας