Για πόσο ακόμα οδός Ταβουλάρη στη Ζάκυνθο;

Είναι μια συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό στη Ζάκυνθο, η οποία καμιά φορά ξεχνάει πως είναι «το νησί του Σολωμού και του Κάλβου». Δεν είναι η πρώτη φορά που η «Εφ.Συν.» ασχολείται με τη μετονομασία της οδού Αναστασίου Ταβουλάρη, από το όνομα του δωσίλογου υπουργού (βλ., π.χ., άρθρο Σπ. Κουζινόπουλου, «Νησίδες», 13-14.03.2021).

Αφορμή για το σημερινό δημοσίευμά μας στάθηκε η πεντασέλιδη επιστολή που έστειλαν πριν από μερικές μέρες 20 επιφανείς άνθρωποι των ζακυνθινών γραμμάτων στον πρόεδρο και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ζακύνθου, και στην οποία, μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα και βιβλιογραφικές αναφορές, επισημαίνουν, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«[...] απευθυνόμαστε προς εσάς για ν’ αποφασίσετε, αμερόληπτα και ανεπηρέαστα ως προς την ύπαρξη ή όχι της οδού αυτής, σε κεντρικό σημείο της πόλης μας, τιμώντας (άπρεπα) τον Ζακυνθινό στρατιωτικό και πολιτικό Αναστάσιο Ταβουλάρη, πρόσωπο αμφιλεγόμενο και καταδικασμένο λόγω [...] φιλογερμανικής συμπεριφοράς, συμμετοχής του στην οργάνωση των [...] αδελφοκτόνων Ταγμάτων Ασφαλείας, λόγω του ότι υπήρξε μέλος κατοχικών κυβερνήσεων, κρινόμενος ως δωσίλογος από Ειδικό Δικαστήριο στην Ελλάδα , χωρίς κάποιον μάρτυρα υπεράσπισης [...], το οποίο τον καταδίκασε “Διά την πράξιν της διευκολύνσεως του έργου της Κατοχής εις ισόβια δεσμά”. [...] ήταν μέλος των φιλοναζιστικών κυβερνήσεων του Κων. Λογοθετόπουλου και του Ιωάννη Ράλλη. Το 1944, ακολούθησε τους Γερμανούς στην Αυστρία, συνεχίζοντας τη δράση του ώς τη σύλληψή του από τους Αμερικανούς [...]. Επιβάλλεται η μετονομασία της οδού Ταβουλάρη, που αποτελεί προσβολή για την ιστορική Ζάκυνθο [...], καθώς τιμάται ένας αποδεδειγμένα δωσίλογος και μάλιστα με μια οδό ευρισκόμενη ανάμεσα στις οδούς των επιφανών Αλεξάνδρου Ρώμα και Ανδρέα Κάλβου!».

Ας δούμε, όμως, και μια ακόμα πτυχή της υπόθεσης. Είναι αλήθεια ότι επί πολλές δεκαετίες κυριολεκτικά έπιναν νερό στο όνομά του οι Ζακυνθινοί και αυτό γιατί, π.χ., ως υπ. Συγκοινωνιών (1925-1926) επί δικτατορίας Πάγκαλου, διάνοιξε δρόμους σε απομακρυσμένα και αποκλεισμένα ορεινά χωριά της Ζακύνθου, βοηθώντας πολύ τους κατοίκους. Οι αγρότες τον ευγνωμονούσαν διότι, το 1925, με ένα διάταγμα, τους έδωσε το δικαίωμα να κατέχουν τη γη που καλλιεργούσαν, ενώ μέχρι τότε ανήκε μόνο στους άρχοντες και στους κόντηδες. Ως εδώ καλά. Και μπράβο του!

Από την άλλη, ως υπουργός Εσωτερικών στην «κυβέρνηση» Ράλλη, έδωσε εντολή, εφαρμόζοντας τον γερμανικό νόμο περί αντιποίνων, στις 22/4/1944 να εκτελεστούν 17 αντιστασιακοί, χωρίς καταδικαστική απόφαση, πράξη που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Επίσης, ίδρυσε τη διαβόητη Ειδική Ασφάλεια, με άτομα από τον υπόκοσμο, στα χέρια των οποίων μαρτύρησαν μεγάλοι αγωνιστές κατά των ναζί.

Οι κουβέντες, λοιπόν, του τύπου «Να μην ξύνουμε πληγές», «Αρμόδιοι να κρίνουν τον Ταβουλάρη ήταν οι Ζακυνθινοί εκείνης της εποχής», «Να μη δημιουργηθεί αναταραχή στην Ιστορία» και «Στη Ζάκυνθο μόνο ευεργέτησε, δεν έβλαψε κανέναν» –σαν να λέμε «Δεν πά’ να κάνει τέρατα από την Κυλλήνη και κείθε!»– είναι ακατανόητες και μάλλον αυτές προκαλούν «αναταραχή στην Ιστορία», αφού οι αιτιάσεις στο πρόσωπό του είναι αποδεδειγμένες με βάση πάμπολλα ιστορικά στοιχεία.