Σήμερα ο Τζένερ φέρει τη διπλή πατρότητα του εμβολιασμού, πράξη και ορολογία (vaccination, από το λατινικό vaccinus, βόειος, από δαμάλι) και του θεμελιωτή της ανοσολογίας.
Ιδού τον τώρα, στην έδρα του, στη Λάρισα, με ανακοίνωση της Ενωσης, για βραδινό επεισόδιο στο πάρκο Αγίου Αντωνίου της πόλης, μεταξύ αστυνομικών και παρέας ανηλίκων που έπαιζαν με κινητά.
Δάσκαλος από τους παλιούς, τους δυνατούς, ο Γιώργης. Εφαγε τη δυσμενή μετάθεση με το τουλούμι εκείνα τα χρόνια. Τότε ήταν η δημοτική και οι «συνοδοιπόροι». Τώρα είναι η κυρία Κεραμέως. Σκληρό το δίλημμα!
Εχουμε και τη συνείδησή μας καθαρή! Φανταστείτε όμως έναν κόσμο -τον κόσμο μας- χωρίς γάτες και σκύλους! Υπάρχει κανείς που να θέλει να ζήσει σε τέτοιον κόσμο;
Ρέμβασε ο κύριος (ή η κυρία), απόλαυσε το καφεδάκι, ήπιε και το μισό νερό, μπήκε στο αμάξι και μην τον (την) είδατε· άφησε τις συσκευασίες για τον… σερβιτόρο.
Θυμάμαι όμως, ζωηρά, από τον Μιχάλη δύο γεγονότα, που περίπου ζήσαμε μαζί, και μια αίσθηση ανυπέρβλητη: το χαμόγελό του, το χαμόγελο των καταδεχτικών ανθρώπων, αυτών που γελάνε με την καρδιά τους.
Στα αίματα της Ιστορίας μάς έβαλε πάλι ο Μητσοτάκης, που ήθελα να ’ξερα τι θέλει τις ιστορικές αναφορές και ποιοι, αστοιχείωτοι, τον συμβουλεύουν να εξαπολύει.
