Εθισμός στη βία

Μου λέει καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου, που γνώρισα χθες: «Εχουμε τόσο εθιστεί στη βία των μπάτσων, που καταντήσαμε [μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας] να την αποδεχόμαστε -αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη διατηρεί σταθερή δημοσκοπική διαφορά από την αξιωματική αντιπολίτευση [η οποία έχει βαλτώσει στον στείρο καταγγελτικό της λόγο]».

Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω. Η βία με τις πολλές μορφές της έχει διεισδύσει στα κύτταρα της κοινωνίας και τίποτα, μα τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να την αποτρέψει, ούτε νόμοι και κανόνες ούτε ποινές, τιμωρίες και νομικά κολοκύθια τούμπανα. Ζούμε πλέον με τη βία δίπλα μας, μέσα μας, τριγύρω μας. Είναι ευερμήνευτη έτσι η αστυνομική, ασύστολη, βία ακόμη και εναντίον αθώων, ανυποψίαστων πολιτών. Η ελληνική κοινωνία κινούμενη στη λογική του πρωθυπουργού βλέπει την αστυνομία να «κάνει τη δουλειά της». Κάνουν λοιπόν απλώς τη δουλειά τους οι επαγγελματίες ροπαλοφόροι-κουμπουροφόροι-κουκουλοφόροι, βιαστές και άξεστοι αστυνομικοί. Ασε που οι «επαγγελματίες» του Σκάι και όλων των άλλων τηλεοπτικών καναλιών ζητωκραυγάζουν εκθειάζοντας την «ετοιμότητα» και «αποτελεσματικότητα» των αστυνομικών [τρομάρα μας] οργάνων, διασπείροντας έτσι τον φόβο και την ανασφάλεια στους πολίτες, οι οποίοι, τι να κάνουμε οι κακόμοιροι, αναγκαζόμαστε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας, αντιλαμβανόμενοι μόνο τη βία που ξεσπάει μέσα στην κοινωνία και όχι την απαράδεκτη και τεράστια βία των ένστολων της εξουσίας.

Οι διαδηλωτές θεωρούνται πλέον εγκληματίες -όσοι διαμαρτύρονται για τις άθλιες οικονομικές [και πολλές άλλες] συνθήκες αντιμετωπίζονται με βάναυσο τρόπο από τους «επαγγελματίες» των ΜΑΤ-ΔΙΑΣ και άλλων «ειδικών» εκπαιδευμένων στο να ξεσπάνε με λύσσα σε ανυπεράσπιστα κορμιά. Δεν δαμάζεται τούτη η βία με ρητορικές καταγγελίες και φαίνεται η δημοσιογραφία, όπως έχει καταντήσει, να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση της βίας στα μυαλά και στις ψυχές [στο κάθε βήμα]. Τι να κάνουν και τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων; Μάλλον δεν τα προκάνουν όλα.

Σε όλο αυτό το διάχυτο κλίμα της κυβερνητικής βίας ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει σαν αντίδραση, σαν αντίσταση (!) την αλληλεγγύη. Μάλιστα. Μια αλληλεγγύη «που πρέπει να διαπεράσει το κοινωνικό σώμα και είναι και δικό μας καθήκον». Και πάλι μάλιστα. Δεν έχουμε δικαίωμα -λέει- να μην αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες, «όπως έκανε πάντα η Αριστερά και η μεγάλη και διακομματική παράταξη της αλληλεγγύης στα δύσκολα χρόνια». Από λόγια, να φάνε κι οι κότες. Κάτι πρακτικό-χειροπιαστό-κατανοητό;

Φαίνεται να έχουν γίνει όλοι «επαγγελματίες» της πολιτικής· δεν ξέρει κανείς πού να ψάξει ένα αποκούμπι. Δεν είναι να απορούμε πώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερό προβάδισμα [ακούνητο!] στο κόμμα που κυβερνά με άθλιο και αντιδημοκρατικό τρόπο [έχουν βέβαια τη δική τους «δημοκρατία» -των ολίγων]. Εχει δίκιο ο καθηγητής· είμαστε ανεπανόρθωτα πλέον εθισμένοι στη βία. Μέγιστη συμβολή σε αυτόν τον κατήφορο έχουν δημοσιογράφοι-ψιττακοί και κτηνώδους συμπεριφοράς αστυνομικά όργανα.