Η Αλκηστις και ο Περικλής

Η Αλκηστις και ο Περικλής

Του ΙΑΣΟΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ

Καμιά φορά, ακόμα και όταν είναι κάποιος να γράψει μία φορά την εβδομάδα ένα σχετικά μικρό κείμενο σαν αυτό εδώ, φτάνει σε σημείο να πρέπει να το γράψει τελευταία στιγμή και ακόμα να μην έχει βρει το θέμα. Ή, απ’ την άλλη, να έχει ενδιαφέροντα και να μην έχει τι να πρωτοδιαλέξει.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα είχα δύο θέματα για τα οποία ήθελα να γράψω: από τη μια η παρέλαση - μιούζικαλ με τις μούμιες στο Κάιρο, που μού θύμισαν έντονα ταινία του Σέσιλ ντε Μιλ, και από την άλλη τα τραγικά απ’ όλες τις απόψεις που ακούστηκαν σχετικά με την ομάδα της ενόργανης γυμναστικής...

Ομως η «επικαιρότητα» με οδήγησε αλλού. Σε ωραίες αναμνήσεις...

Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο που λέτε, στο ιστορικό 2ο Γυμνάσιο που έβγαλα, είχαμε και στα 6 χρόνια κατά καιρούς την ίδια φιλόλογο σε διάφορα φιλολογικά μαθήματα. Ηταν μια γυναίκα πολύ καλλιεργημένη, φαινόταν αυτό, και όχι απλά μορφωμένη. Είχε έντονη προσωπικότητα και φαινόταν πως ήταν από καλή οικογένεια, απ’ αυτές τις οικογένειες που έδιναν στα παιδιά τους αγωγή...

Δεν είχε βέβαια καμία σχέση με τις υπόλοιπες καθηγήτριες γιατί φαινόταν ότι είχε περάσει τα 40 -και αυτό φαινόταν πολύ μεγάλο σε ηλικία- ερχόταν στο μάθημα κάθε μέρα με πολύ προσεγμένο και πολύ θηλυκό ντύσιμο, αρκετά ακριβά κοσμήματα, βαμμένη, και φορώντας ένα έντονο άρωμα. Χαρακτηριστικά σημάδια των γυναικών από οικογένειες Αιγυπτιωτών του παλιού καιρού. Υπήρχε μια άλλη καθηγήτρια, πολύ νέα, που πολλοί την είχαν ερωτευτεί. Εγώ, για παράδειγμα, είχα ερωτευτεί την καθηγήτρια των γαλλικών μου και γι’ αυτό δεν έμαθα ποτέ γαλλικά. Η συγκεκριμένη όμως φιλόλογος, παρ’ όλη τη διαφορά ηλικίας, γεννούσε στους εφήβους πιο... σαρκικά ας πούμε συναισθήματα -για χρόνια νόμιζα ότι μόνο σε μένα συνέβαινε αυτό και στο διεστραμμένο μυαλό μου, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν συνέβαινε σε μένα μόνο αυτό.

Η συγκεκριμένη είχε έναν αδελφό ο οποίος, αν και από αστική αιγυπτιώτικη και μάλλον συντηρητική οικογένεια, βγήκε αριστερός όσο δεν πάει έως και επαναστάτης και μάλιστα απ’ αυτούς που προς τιμήν τους δεν γνώρισαν ποτέ την καθολική αναγνώριση γιατί δεν συμβιβάστηκαν ποτέ.

Οταν χρόνια μετά γνώρισα τον αδελφό της και του είπα για την αδελφή του μού απάντησε μ’ ένα αιχμηρό μεν αλλά με χιούμορ σχόλιο γι’ αυτήν που σημαίνει ότι από την οικογένειά του ήταν πολλά χρόνια πολύ μακριά...

Σε άλλη στιγμή, κάποια χρόνια μετά, όταν του είπα αυτά... περί σαρκικών συναισθημάτων, που σας έλεγα πριν, μου απάντησε με πολύ χιούμορ μ’ ένα πικάντικο ας πούμε σχόλιο. Φαινόταν όμως έτσι κι αλλιώς πως την αγαπούσε με τρυφερότητα. Εκείνη πάντως και τον αγαπούσε και τον θαύμαζε...

Τόσο διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι στη βαθιά καλλιέργεια, στην αξιοπρέπεια και στην αγωγή που παίρνει κανείς από το σπίτι και που φαίνεται ακόμα και αν κάποιος προσπαθεί να την «ξεπεράσει»...

Ετσι, που λέτε, λόγω επικαιρότητας, τους θυμήθηκα πολύ τρυφερά και τους δύο και επειδή έχουν φύγει για πάντα από κοντά μας σκέφτηκα να γράψω αυτό σαν ένα καθυστερημένο «Καλό ταξίδι»...

Γιατί λόγω επικαιρότητας; Γιατί τα ονόματά τους ήταν Αλκηστις και Περικλής Κοροβέσης.