Ντροπιαστικοί τύποι

Δεν μπορούν, σου λέει, να ξεχωρίσουν τι προηγήθηκε: η αρχαία τραγική ποίηση, που τέτοια ωραιότητα και αρμονία είχε στον λόγο της, ώστε ακόμα και οι αγράμματοι απ’ έξω τραγουδούσαν τις τραγωδίες την επόμενη μέρα, ή η δημοκρατία (η αρχαία ελληνική, όχι η νέα, «φιλελληνική» γεραπετρίτικη). Πράγματι, στην αθηναϊκή δημοκρατία (που τότε σουλατσάριζε στην Πνύκα και όχι στο «Ντα Κάπο»), ο λόγος ήταν πράξη. Το να μιλάς στην Εκκλησία του Δήμου ή στο Θέατρο του Διονύσου σήμαινε να υπάρχεις ενεργά μέσα στην πόλη. Και το να υπάρχεις ενεργά μέσα στην πόλη, δεν σήμαινε να τρως με δώδεκα μασέλες στη «Μεγάλη Βρετανία» ούτε να μου κάνεις μάουντεν μπάικ στο Τατόι. Ούτε φυσικά να γεμίζεις έναν βόθρο μοναχός σου, από το πόσο έχεις φάει, καταστρατηγώντας Συντάγματα και θεσμούς. Ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής κι ο Ευριπίδης δεν ήταν απλώς (απτυχίωτοι) καλλιτέχνες – ήταν δάσκαλοι του δήμου. Με λόγια υψωμένα σε ποιητικό μεγαλείο (μεγαλείο, όχι κυριακουλίστικο γελοίο), έθεταν ερωτήματα: Ποιο είναι το χρέος του ανθρώπου απέναντι στον νόμο; Ποιες οι παγίδες της εξουσίας; Τι είναι δικαιοσύνη; Και όλα αυτά μέσω του λόγου! Μιλάμε για αδιανόητες καταστάσεις...

Μωρέ, ξεκάθαρα μιλάμε για αδιανόητες καταστάσεις. Για αδιανόητες καταστάσεις και ντροπιαστικούς τύπους. Δώσε προσοχή στις φράσεις και βγάλε συμπέρασμα: «Πολιτικός τυχοδιωκτισμός», «απίστευτες κατηγορίες», «χυδαία σκευωρία», «συνεταιρισμός της τοξικότητας», «σύμπραξη ακραίου λαϊκισμού». Ετσι που τον άκουγα να τα λέει το ένα μετά το άλλο, ξέχασα προς στιγμήν ότι μιλούσε στη Βουλή, στην προανακριτική για τα Τέμπη, και νόμιζα ότι ήταν στο γραφείο του ψυχολόγου του (όχι, καμία γυναίκα δεν τον αντέχει - μήτε η μάνα, μηδέ η αδερφή του. Για τη σύζυγο δεν το συζητάω καν - ο κόσμος το ’χει τούμπανο) και μιλούσε για τα δεινά που έχουν περάσει μέσα του από την οικογένειά του και λέω, να, τώρα θα το πει, πως δεν αντέχει άλλο τον εαυτό του και θέλει να αγκαλιάσει επιτέλους τη δυσκοίλια ψυχή του και να της πει «μην άλλο τυραννιέσαι δέσποινα και μη βαρυγκομίζεις» και να πάει, σε ένα βοσκοτόπι του ΟΠΕΚΕΠΕ να πάει, κάλλιο βουκόλος να γίνει απ’ το να νιώθει σκέτο κώλος, να βρει την υγειά του. Επρεπε να πει τη λέξη «Τεμπορυχία» (κλεμμένη κι αυτή από έναν άλλον αλήτη του λόγου) για να τον επαναφέρω στης Βουλής το βήμα. Που μόνο εκεί δεν έβαλαν αμνοερίφια και κερασφόρα τετράποδα και βοσκοτόπια στις ταράτσες!

Πάνω από 400 εκατομμύρια είναι το πρόστιμο που επιβλήθηκε ήδη γι’ αυτά τα βοσκοτόπια σε ταράτσες. Φαντάσου πόσα φάγανε! Τι κι αν η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (οι δικοί μας, ξεπλυμένοι, μήτε να τους αγγίξεις!) μίλησε για αξιόποινες πράξεις Βορίδη, Αυγενάκη (ο ένας «χτύπαγε» με τσεκούρι τους αριστερούς και τώρα τους πρόσφυγες, ο άλλος με τα χέρια του τον υπάλληλο στο αεροδρόμιο Ηρακλείου). Αυτοί μίλησαν: Είναι αθώοι! Διαφανείς και ευσυνείδητοι. Καλέ, τι το λένε; Φαίνονται! Κρα κάνει η αθώα ευσυνειδησία τους από μακριά!

Αθώος και ο Καραμανλής του Αχ. Ετσι είπε ο κυβερνήτης μας. Φαίνεται κι αυτός. Που τα δάκρυά του, είπε, για τα Τέμπη ήταν αληθινά. Για τα Τέμπη μπορεί, για τους νεκρούς στα Τέμπη δεν μας είπε...

Πολλά μάς τα ’πανε και λόγο στον λόγο, ήρθε κι έδεσε η ξεδιαντροπιά. Κι ήρθαν και τα λόγια κι έδεσαν μέσα μου: «Ζῶμεν καιρούς παράλογους, τερατωδώς γελοίους/ ὅπου ἄφρονες ἀνέρχονται κι ὁ λόγος μένει χθεῖος»...