«Θέτω την παραίτησή μου...»

Η αίθουσα της Βουλής, γεμάτη. Από μέρες έχει κυκλοφορήσει η φήμη ότι ο υπουργός θα κάνει σημαντική ανακοίνωση. Κατευθύνεται προς το βήμα. Κοιτάζει τα χαρτιά του, αλλά διστάζει να διαβάσει από αυτά. Σιωπά. Τα διπλώνει και τα βάζει στη δεξιά τσέπη του σακακιού του. «Yπάρχουν φορές που πρέπει να σωπαίνει κανείς, για να μπορέσει να ακούσει τη μουσική πίσω από τον θόρυβο της βροχής. Συγγνώμη». Κατεβαίνει από το βήμα και κατευθύνεται προς την έξοδο αφήνοντας σοκαρισμένους τους βουλευτές.

Αυτή η σκηνή από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου το 1991 συνεχίζει να καταδιώκει τον χαμένο πολιτικό ρομαντισμό όλων όσοι πιστέψαμε ότι ενίοτε κάποιοι κυβερνητικοί θα σέβονταν τον εαυτό τους. Κάποιοι θα είχαν το σθένος να ανέβουν στο βήμα και να πουν «αντίο» όπως έκανε ο απαράμιλλος Μαρτσέλο Μαστρογιάνι υποδυόμενος τότε τον υπουργό που εξαφανίζεται για να αναζητήσει την αλήθεια του στα σύνορα.

Οτι η ελπίδα δεν χάθηκε και κάποια πολιτικός θα ήταν εξίσου τολμηρή όσο και όμορφη για να πει: «Συγγνώμη, ήταν ανεπίτρεπτη από την πλευρά μου η αποκάλυψη των στοιχείων της 12χρονης που βιάστηκε επανειλημμένα από όλους μας. Θέτω την παραίτησή μου στη διάθεση του πρωθυπουργού». Νομίζω ότι αυτό θα όφειλε να κάνει η Δόμνα Μιχαηλίδου, εάν αντιλαμβανόταν ότι είναι πολύ νέα, μόλις 35 ετών, για να χτίσει μια πολιτική καριέρα στα ερείπια μιας κριτικής απ' όλη η αντιπολίτευση, που ζήτησε χθες την παραίτησή της επικαλούμενη θέματα ηθικής τάξης. Κι όμως σιωπά στην κριτική και φυσικά όχι ως άλλος Μαστρογιάνι.

Ομως δεν πειράζει. Τη μέρα μού έφτιαξε η Τζασίντα Αρντερν, η 45χρονη Νεοζηλανδή, πρωθυπουργός από τα 37 της. Αποζημίωσε τον χαμένο ρομαντισμό μου με ένα τολμηρό «αντίο» γιατί, όπως είπε, δεν έχει την ενέργεια για ακόμα τέσσερα χρόνια. Κι ας είχε όλο το μέλλον μπροστά της να διαπρέψει στον διεθνή πολιτικό στίβο. Φαίνεται όμως ότι υστερούσε σε ματαιοδοξία. Αυτήν που πλεονάζει στην αυλή μας.