Πάντα απρόβλεπτος και σχεδόν ποτέ ήσυχος

Το σκηνικό άγριας πόλωσης και τα μαχαίρια που βγήκαν στο μεσοδιάστημα του πρώτου και του δεύτερου γύρου από το παπανδρεϊκό στρατόπεδο προς το αντίστοιχο της πλευράς Ανδρουλάκη διαβάστηκαν εντός και εκτός Χαριλάου Τρικούπη με πολλούς τρόπους.

Ορισμένοι εξέλαβαν τις αιχμές του Παπανδρέου εναντίον του αντιπάλου του για την αρχηγία ως μια αυτονόητη στρατηγική, προκειμένου να μειώσει τη διαφορά που τους χωρίζει. Και μέσω της ανάδειξης των πολιτικών του αδυναμιών να καταφέρει να προσεγγίσει τους πολίτες που προτίμησαν άλλους υποψηφίους, ώστε στο τέλος να είναι εκείνος νικητής. Αποστολή πολύ δύσκολη, αλλά όχι κάτι πρωτόγνωρο για το Γιώργο Πναπανδρέου. Και το 2007, αν και υπό άλλες συνθήκες, ο Ευάγγελος Βενιζέλος παρουσιαζόταν ως φαβορί, αλλά ο λαός είχε διαφορετική γνώμη. «Εκλογές έχουμε, δεν θα βάλουμε διλήμματα, δεν θα θέσουμε ερωτήματα, δεν θα πούμε αλήθειες;

Αν δεν είναι έτσι, να κάνουμε καλλιστεία», θα σχολιάσουν οι υποστηρικτές της επιθετικής τακτικής του πρώην πρωθυπουργού, οι οποίοι πάντως δεν αποδέχονται ότι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα του πολιτικού πολιτισμού ή ότι τα ζητήματα που θέτουν αποτελούν προσωπικούς χαρακτηρισμούς εις βάρος της άλλης πλευράς. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο Παπανδρέου δεν έχει ταυτιστεί με την οξύτητα, αποτελώντας μια ήρεμη δύναμη στον δημόσιο βίο, γι’ αυτό και η στάση του αυτό το διάστημα μοιάζει ξένη για εκείνον.

Κάποιοι άλλοι διέκριναν πίσω από τις υπόνοιες για παρατυπίες στον πρώτο γύρο (που διευκρινίστηκε ότι δεν συνιστά αμφισβήτηση του αποτελέσματος αλλά εύλογη επισήμανση για τη διασφάλιση της διαδικασίας της 12ης Δεκεμβρίου) ότι προετοιμάζει το έδαφος για ενδεχόμενη ήττα. «Ουδείς μίλησε για νοθεία, μη βιάζονται ορισμένοι να βγάλουν συμπεράσματα», θα πουν οι συνεργάτες του κ. Παπανδρέου. Ομως στον αντίποδα, η διαχρονική πραγματικότητα είναι ότι εκλογική διαδικασία με τη συμμετοχή Παπανδρέου και χωρίς καταγγελίες για εξωθεσμικές παρεμβάσεις και συμφέροντα θα ήταν σαν φαγητό χωρίς αλατοπίπερο. Από την εποχή που έφυγε από την πρωθυπουργία το 2011 μέχρι πρότινος όταν κατήγγειλε «γαλάζια» ανάμειξη στις εσωκομματικές υπέρ άλλου υποψηφίου...

«Ναι, αλλά με όλα αυτά τορπιλίζεται η ενότητα. Πώς θα συμπορευτείτε την επόμενη ημέρα; Μήπως ο θόρυβος των ημερών είναι προπομπός αποχώρησης;», είναι ο αντίλογος που ακούγεται. «Τέτοιο θέμα δεν τίθεται. Θα είμαστε μαζί και ο Παπανδρέου παρών και μετά τις εκλογές», θα ξεκαθαρίσουν ορθά-κοφτά οι ίδιες πηγές. «Εξάλλου», συμπληρώνουν, «οι προβλέψεις αυτές προϋποθέτουν αποτυχία την Κυριακή και πεποίθηση του προέδρου είναι ότι η αναμέτρηση θα κριθεί έστω και οριακά, αλλά θα είναι νικηφόρα».

Σωστή επισήμανση, αφού ως γνωστόν, χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε και ο Παπανδρέου για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι δεν αγωνίζεται. Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα κάποιοι του εισηγήθηκαν, ένας από αυτούς και ο Ανδρέας Λοβέρδος, να μην κατέβει στον δεύτερο γύρο και να αναγνωρίσει ότι έχασε. Η πρόταση απορρίφθηκε ασυζητητί. Πάντως, σε ό,τι αφορά το θέμα της ενότητας, οι μνήμες από το 2015 και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ παραμένουν νωπές και γεννούν αμφιβολίες, παρά τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις…

Αραγε τι να επιδιώκει ο Γιώργος; Ερωτήσεις και απορίες που συνοδεύουν σταθερά τη μακρά πολιτική του σταδιοδρομία και όχι άδικα, αφού ήταν και παραμένει απρόβλεπτος και σχεδόν ποτέ ήσυχος… Το ίδιο αναρωτήθηκαν όταν αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα στην εκπνοή της προθεσμίας του περασμένου Οκτωβρίου, το ίδιο περνά από τη σκέψη αρκετών και τώρα που η ατμόσφαιρα μοιάζει να μυρίζει μπαρούτι. Δικαίωση και ρεβάνς; Οχι, δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. «Δεν με ενδιέφεραν ποτέ η επικοινωνιακή πολιτική και η προσωπική μου δικαίωση, αλλά η ουσία της πολιτικής. Αυτός είναι ο σκοπός της υποψηφιότητάς μου. Η πρότασή μου αφορά το μέλλον της παράταξης, την ισχυροποίηση και την κυβερνητική της προοπτική», είχε δηλώσει στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην «Εφ.Συν.» στις 29 Νοεμβρίου.

Παρεμφερές αντικείμενο που προκαλεί επίσης μεγάλη συζήτηση και στο οποίο εμπλέκεται άμεσα ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτό της ανανέωσης, το οποίο προτάσσει επίμονα η πλευρά του Νίκου Ανδρουλάκη. «Το θέμα της ανανέωσης δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά ιδεών», υποστήριξε πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός φέρνοντας ως αντιπαράδειγμα τον Σεμπάστιαν Κουρτς, στην Αυστρία, ενώ αντιστρέφοντας το επιχείρημα, μίλησε για την ανάγκη η παράταξη να αποκτήσει ηγεσία με εμπειρία. Αν μη τι άλλο, άπειρο δεν το λες τον Παπανδρέου.

Βουλευτής χρόνια, υπουργός, πρόεδρος κόμματος και πρώην πρωθυπουργός, επιχειρεί, παίρνοντας ρίσκο από τη στιγμή που χρίστηκε υποψήφιος, να επιστρέψει στα ηνία μιας παράταξης, την οποία ο πατέρας του έκανε την παράταξη που αγάπησε και ψήφισε έστω μία φορά σχεδόν η μισή Ελλάδα. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι τυχόν εκλογή Παπανδρέου θα είναι πισωγύρισμα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δείχνει να φοβάται τον κίνδυνο της συνταξιοδότησης από την πολιτική στην περίπτωση που δεν κατορθώσει τη θεαματική ανατροπή. Ισως γιατί στην πολυετή θητεία του έχει περάσει από όλα τα αξιώματα και όλες τις θέσεις και άρα είναι ένας πολιτικά χορτασμένος ηγέτης.

Την ίδια ώρα όμως εξαιτίας αυτής της διαδρομής, ουκ ολίγοι θα προτιμούσαν να διαδραμάτιζε έναν άλλο ρόλο από εκείνον του υποψήφιου αρχηγού, έναν ρόλο που θα υποδήλωνε ότι εγγυάται την ομαλή και ενωτική συνέχεια του χώρου, έναν ρόλο πυξίδας στο σκάφος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. ώστε να μην απειληθεί εκ νέου από ανέμους αλλαγής στην ιδεολογική πλεύση. Δεν αποκλείεται βέβαια τα παραπάνω να συμβούν με τον Γιώργο και πάλι πρόεδρο, σε νέους αγώνες από γνώριμα μετερίζια.

Γιατί τoυς επιλέξαμε

Διότι πολύ απλά ένας από τους δύο θα είναι από Δευτέρα ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝ.ΑΛΛ.