Κείμενα και αντικείμενα

Κουράστηκα να μαλώνω με τα κείμενά μου. Η συνύπαρξή μας γίνεται όλο και πιο εγκλωβιστική. Η στάση τους όλο και πιο επιθετική. Κυρίως απέναντί μου. Κουράστηκα από αυτούς τους καβγάδες που βήχουν μελάνι πάνω από τετράδια και τυπωμένες σελίδες. Με το που καταγράφεται κάτι, αποκτά αυτοτέλεια. Και τα κείμενα εξεγείρονται εναντίον μου.

Στην αρχή πίστευα πως η συνύπαρξή μας θα είχε έναν οριστικό χαρακτήρα. Τα γράφεις, τα διορθώνεις, τα απλώνεις στο φως της δημόσιας έκθεσης και εκεί τελειώνουμε. Δεν είναι όμως έτσι. Και κανείς δεν βρέθηκε να με προειδοποιήσει. Να τα τώρα εκεί στοιχισμένα. Μου υπενθυμίζουν πως η σχέση μας είναι δυναμική, πως τίποτα δεν παραμένει σταθερό και πως όπως εγώ αλλάζω, έτσι μπορούν να αλλάξουν και αυτά. Το ύφος, το περιεχόμενο ακόμα και τις ομολογημένες τους προθέσεις. Τελευταία η συμπεριφορά τους έχει ξεφύγει.

Κυρίως απέναντί μου. Αλλα νιώθουν παραμελημένα, άλλα ατελή. Είναι αυτά που ζητούνε εκδίκηση. Ή έστω μια δέσμευση πως θα ασχοληθώ και πάλι μαζί τους, πως θα τα βελτιώσω, πως θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλα απλώς κουβαλούν την έπαρση του δημοσιοποιημένου κειμένου. Τη στάση αυτή που κάποιος αποκτά όταν αντιληφθεί πως κάποιοι τον αναγνωρίζουν, πως κάποιοι τον αντιλαμβάνονται, πως ζει σε κοινή θέα. Είναι και κάποια που δεν ασχολούνται. Αυτά μοιάζουν να με έχουν ξεχάσει με τον ίδιο τρόπο που και εγώ τα έχω ξεχάσει. Αυτά δεν φταίνε. Πολλές φορές παρασύρονται από τα άλλα και πράττουν πέρα από τις προθέσεις τους.

Σας λέω είναι μια δύσκολη συγκατοίκηση. Τις νύχτες βγαίνουν από τα βιβλία, τις εφημερίδες, τις τυπωμένες σελίδες. Με την πειθαρχία του στρατιωτικού σχηματισμού και την αποφασιστικότητα του χάους. Τραβούν τα σεντόνια, αναβοσβήνουν τα φώτα, πατάνε την ουρά του σκύλου μου που αρχίζει να γαβγίζει τρομαγμένος και απορημένος αφού ο καημένος δεν ξέρει ανάγνωση και έτσι δεν μπορεί να τα δει.

Αφήνουν ανοιχτό το ψυγείο («μόνη τροφή η γνώση», αναφωνούν), ανοίγουν το air condition («ο λογαριασμός θα είναι η εκδίκησή μας» διαβεβαιώνουν), αφήνουν ανοιχτό το καπάκι της τουαλέτας (εδώ θα την πληρώσει και πάλι ο σκύλος). Σηκώνομαι έξαλλος να τα αντιμετωπίσω. Στις μέρες μας ο ύπνος είναι κάτι που πρέπει διαρκώς να διεκδικούμε. Τα βλέπω παντού στο διαμέρισμα να ξεχαρβαλώνουν τη ρουτίνα, την ασφάλεια, τη γεωμετρία του οικείου.

Αλλα ζητούν ταξινόμηση, άλλα απαιτούν επεξήγηση, κάποια ντρέπονται που υπάρχουν και ζητούν να σβηστούν. Κάποια απειλούν πως θα παραμορφωθούν εκούσια μέχρι την παρερμηνεία. Αλλα πως θα βγουν γυμνά σε κοινή θέα χωρίς να έχουν τελειώσει. Κάποια πως θα κοινοποιήσουν τον άσχημο γραφικό χαρακτήρα μου και την τάση μου στην ανορθογραφία.

Είναι μια μάταιη διαπραγμάτευση. Είναι που το σύνολο των κειμένων –τόσο αυτά που έχουν γραφτεί όσο κυρίως και αυτά που περιμένουν να γραφτούνε– με τον καιρό φτάνουν τον ίδιο τον αριθμό των εμπειριών και των αναμνήσεων. Και κάθε ένα αντιστοιχεί με μια δική του εξατομικευμένη αντιμετώπιση. Και η νύχτα προχωρά. Και το κείμενο με κυκλώνει.

Κουράστηκα να μαλώνω με τα κείμενά μου. Ευτυχώς έρχεται το πρωινό. Και τα κείμενα μισούν το φως της μέρας, την απόλυτη αυτή κυριολεξία που είναι το φως. Γυρίζουν εσπευσμένα στα κρησφύγετά τους. Σε τετράδια, σκληρούς δίσκους, τυπωμένα βιβλία και στήλες εφημερίδων. Περιμένοντας το επόμενο σκοτάδι.

Κι εγώ ξενυχτισμένος πηγαίνω να φτιάξω καφέ. Και είναι αυτή η πρώτη γουλιά, το πρώτο ξύπνημα, η πρώτη αίσθηση της ζωής που σε κεντρίζει: «Να μια καλή ιδέα, ας την καταγράψω, μια μέρα ίσως να βγάλω ένα κείμενο απ’ αυτή».

Και ένα ακόμα κείμενο έρχεται στην επιφάνεια πυκνώνοντας έτσι τις γραμμές του αντιπάλου.