Με μαεστρία...

Δεν ξέρω αν έχετε πάει στους Παξούς. Οι Παξοί και οι Αντίπαξοι είναι πραγματικά δύο μαγευτικά νησιά στο Ιόνιο πέλαγος και ειδικά η θάλασσα στους Αντίπαξους είναι απίστευτη - εκεί όπου το αυθεντικά σμαραγδένιο σμίγει με το αυθεντικό τιρκουάζ. Ολα εκεί είναι υπέροχα και αν και είναι τα δύο μικρότερα νησιά από τα Επτάνησα, εν τούτοις είναι από τα ωραιότερα μέρη που μπορεί να πάει κανείς σε ολόκληρο τον κόσμο - και δεν υπερβάλλω. Γαλήνιος τόπος που σε διακοπές σε βοηθά να γαληνέψεις κι εσύ...

Σε αυτό λοιπόν το μαγευτικό, γαλήνιο τόπο εξελίσσεται μια από τις πιο ουσιαστικά ζοφερές τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια. Το «Maestro» είναι η άλλη σειρά που -όπως σας έγραφα τις προάλλες- είναι μαζί με την «Ερημη χώρα» οι δύο μοναδικές σειρές στην ελληνική τηλεόραση που εξελίσσονται στην εποχή μας και μιλούν για το σήμερα, το πραγματικό σήμερα, όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, αλλά και σε όλο, πιστεύω, τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο. Η «Ερημη χώρα» μιλάει για τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, το «Μaestro» μιλάει για μια εποχή όπου κυριαρχούν σαπίλα, βρομιά, καταπίεση, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υποκρισία, καταπάτηση κάθε είδους δικαιώματος σε ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων και ταυτόχρονα η προσπάθεια αυτοί οι άνθρωποι να σηκώσουν κεφάλι και να ζήσουν πραγματικά -και όχι απλώς να επιβιώνουν. Ανθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων, άντρες και γυναίκες, νέοι και νέες και άνθρωποι κάθε οικονομικού στρώματος, αλλά και κάθε σεξουαλικού γούστου, μπλέκονται μεταξύ τους με αφορμή την παρουσία στο νησί τους ενός ανθρώπου, ενός μαέστρου που προσπαθεί να στήσει ένα φεστιβάλ εκεί και γίνεται η αφορμή για μια ολόκληρη σειρά γεγονότων που φέρνει τα πάνω κάτω...

Το απόλυτα φωτεινό νησί γίνεται το σκηνικό για την απόλυτα σκοτεινή υπόθεση. Και μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι αυτά είναι σεναριακά και δεν συμβαίνουν στη ζωή, όμως όλα αυτά δυστυχώς συμβαίνουν καθημερινά πια...

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, ο πιο επιτυχημένος ζεν πρεμιέ της ιδιωτικής τηλεόρασης εδώ και 25 χρόνια, γράφει και σκηνοθετεί τα σίριαλ που παίζει. Μέχρι το 2015 περίπου, έβλεπα ότι υπήρχε ταλέντο από μέρος του αλλά και μια απίστευτη μιμητική τάση που θύμιζε έντονα συγκεκριμένες ταινίες και σειρές, όπως επίσης και μια ανάλαφρη διάθεση για δραματικές και ερωτικές ιστορίες. Το 2015 όμως με τη δεύτερη ταινία του, το «Ενας άλλος κόσμος», ξαφνικά μοιάζει σαν ο Παπακαλιάτης να ωρίμασε ως άνθρωπος και δημιουργός και τα θέματά του είναι πιο σοβαρά, πιο ουσιαστικά, πιο βαθιά για μια κοινωνία που ζει δύσκολες στιγμές. Αυτό που άρχισε ο Παπακαλιάτης με το «Ενας άλλος κόσμος» το συνεχίζει στο «Μaestrο» με τρόπο ακόμα πιο βαθύ και ουσιαστικό. Μοιάζει σαν ένας δημιουργός που ήξερε πάντα και είχε ταλέντο να διηγείται ιστορίες, περνώντας τα χρόνια, να ωρίμασε ως άνθρωπος και να έβαλε αυτή την ωριμότητα στις υπηρεσίες της τέχνης του.

Τεχνικά -φωτογραφίες, σκηνικά-κοστούμια, μοντάζ- είναι πολύ υψηλού επιπέδου κι άλλωστε δεν θα την έπαιρνε το Netflix για να την προβάλλει αν δεν ήταν έτσι. Υπάρχει πάντα η μαεστρία στο σενάριο και στη σκηνοθεσία αλλά και στη μουσική επιμέλεια που πάντα αναλαμβάνει ο ίδιος ο Παπακαλιάτης και υπάρχουν και σπουδαίοι ηθοποιοί που φαίνεται πως και ρόλους έχουν να παίξουν και έχουν καθοδηγηθεί σωστά. Θα ήθελα να ξεχωρίσω τη Χαρούλα Αλεξίου που, αν και δεν είναι ηθοποιός, δίνει ρεσιτάλ απλής και σύγχρονης βαθιάς ερμηνείας, τη Μαρία Καβογιάννη, τον Γιάννη Τσορτέκη και τον Φάνη Μουρατίδη, όπως και τα νέα παιδιά που παίζουν.

Το σημαντικό όμως είναι πως όλοι αυτοί κι όλα αυτά εξυπηρετούν ένα όραμα και ένα βαθύ αιχμηρό σχόλιο για μια κοινωνία που ήδη ζει σε σκοτεινές εποχές και που τελικά ίσως μόνο ο αγώνας του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί έχουν σημασία. Αυτό μπορεί να είναι μια απάντηση στη ζοφερή κοινωνία που έχει καταλάβει ένα φωτεινό νησί...

Με το φινάλε του στο «Μaestro» ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης φαίνεται καθαρά πως ξέρει, σέβεται και βάζει σε πράξη τον αριστοτέλειο ορισμό της τραγωδίας και ειδικά την τελευταία φράση... «δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Παρεμπιπτόντως...

● Κάνουν λάθος όλοι αυτοί που κατά καιρούς κάνοντας τους έξυπνους λένε για κάποιους ηθοποιούς πως «αυτός παίζει τον εαυτό του». Οι ηθοποιοί από τη φύση τους και από τις σπουδές τους μαθαίνουν να παίζουν ρόλους. Ακόμα κι αν είναι να παίξουν τον εαυτό τους, για να τον παίξουν καλά, πρέπει να τον κάνουν ρόλο τον εαυτό τους και να τον παίξουν από την αρχή. Αυτό το λέω γιατί κάποιοι νομίζουν πως οι ηθοποιοί είναι και οι ιδανικοί παρουσιαστές για τηλεπαιχνίδια κ.λπ. ή πως είναι και κονφερασιέ ή σόουμαν και αυτοσχεδιάζουν συνέχεια. Κάπως έτσι όμως η μεγάλη πλειονότητα των ηθοποιών που παρουσιάζουν τηλεπαιχνίδια κ.λπ. είναι πολύ κακοί σε αυτή τη δουλειά και δεν καταλαβαίνουν πως φθείρονται απέναντι στο κοινό τους χωρίς λόγο - γιατί ούτε τα λεφτά είναι τόσο πολλά που να αξίζει η φθορά του ονόματός τους.

Είχα πολλά χρόνια να δω έναν ηθοποιό που όχι απλώς είναι πολύ καλός σε παρουσίαση τηλεπαιχνιδιού αλλά πραγματικά σκίζει κι αυτός είναι ο Φάνης Μουρατίδης στο «Money Drop» του Alpha, ο οποίος, είτε γιατί τον καθοδήγησαν σωστά είτε γιατί το σκέφτηκε ο ίδιος και το έβαλε σε εφαρμογή, έκανε την παρουσίαση ρόλο και τον υποστηρίζει με τόσο πάθος, ένταση και αυθεντική υποκριτική όσο και όταν έπαιξε τον δραματικό ρόλο του στο «Maestro», χωρίς να κάνει καμιά έκπτωση σε κανένα από τα δύο. Κι αυτό αντίθετα με άλλους συναδέλφους του που νομίζοντας ότι ένα τηλεπαιχνίδι είναι εύκολο, φθείρονται και αρχίζουν να μην είναι αρκετά καλοί ούτε στην κανονική δουλειά τους.

● Η ΕΡΤ 2 προβάλλει από το αρχείο της παλιές σειρές και εκπομπές. Θα πρότεινα στους νεότερους ανθρώπους της τηλεόρασης -και όχι μόνο- να κάτσουν να δουν ξανά και προσεκτικά τις εκπομπές «Παρασκήνιο» και «Εκπομπές που αγάπησα» του Φρέντυ Γερμανού. Είναι πράγματα που φτιάχτηκαν πριν από 40 και 50 χρόνια και είναι σαν να φτιάχτηκαν... αύριο...

● Κι αν ενδιαφέρουν κάποιον πραγματικά οι πολύ καλές χολιγουντιανές ταινίες του παρελθόντος που είναι δύσκολο να τις βρει κανείς και μάλιστα σε καλές κόπιες, τότε ας δει τις ξένες ταινίες στο κανάλι Attica. Ειδικά οι βουβές ταινίες που παίζονται το Σαββατοκύριακο είναι πραγματικά μνημεία της κινηματογραφικής τέχνης.