Ηγέτες και καρεκλοκένταυροι

Αποτιμώντας την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή θα λέγαμε ότι ήταν ένα πολιτικό βατερλό, ένα πολιτικό ξεγύμνωμα.

Αμετανόητος, παρά τις ατράνταχτες αποδείξεις για την υπόθεση των υποκλοπών, που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Ούτε μια συγγνώμη δεν ακούστηκε ούτε ίχνος αυτοκριτικής.

Απελπισμένος και χωρίς κανένα επιχείρημα. Μόνο καταγέλαστοι ισχυρισμοί, προσπάθεια αναστροφής της πραγματικότητας, με γελοίες σοφιστείες και διαρκές πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα. Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαρύ παρελθόν στην υπονόμευση των θεσμών. Αλλά η Ν.Δ. είναι αυτή που κυβερνάει και ο κ. Μητσοτάκης ο «εγκέφαλος» ενός σκανδάλου που παραπέμπει σε παρακράτος. Ως εκ τούτου, δεν αθωώνεται πολιτικά ούτε συμψηφίζονται οι ευθύνες του.

Πολιτικά ένοχος και απολύτως αποφασισμένος να βάλει ταφόπλακα στην αλήθεια. Αδιαφορώντας για τη θεσμική παρακμή που οδηγεί τον τόπο και τον διεθνή διασυρμό. Μπορούμε πλέον να συγκρινόμαστε με καθεστώτα της υποσαχάριας Αφρικής ή της ανατολικής Ευρώπης. Στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, αυτές οι πρακτικές φέρνουν παραιτήσεις. Όπως και να έχει, οι πραγματικοί ηγέτες αναλαμβάνουν την ευθύνη. Οι καρεκλοκένταυροι τη διαχέουν για να κρατήσουν -με νύχια και με δόντια- την εξουσία.

Και βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης είναι εκτός των άλλων πολιτικός συκοφάντης και διαστρεβλωτής της πολιτικής ιστορίας. Αναφέρθηκε στο «βρώμικο '89», αλλά λησμόνησε σκοπίμως την πανηγυρική αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Συμπερασματικά, οδεύουμε ολοταχώς προς εκλογές στο σκοτάδι. Με καταφυγή στην οξύτητα, στη λάσπη και στα ψέματα. Σε μια μονομαχία ανάμεσα σε δύο βασικούς αντιπάλους, όχι για την υπεράσπιση των θεσμών. Όχι για την αλήθεια και την αξιοπιστία. Όχι για την πρόοδο και το κοινό καλό. Αλλά δυστυχώς, μόνο για την καρέκλα. Για να μείνουν γαντζωμένοι οι νυν ή για να επιστρέψουν οι προηγούμενοι. Αν όντως, έχουν γνώση οι φύλακες, πρέπει να αποτρέψουν αυτή την εξέλιξη πάση θυσία.