Θλιμμένη Ακρόπολη

Τα φανταστικά κομπρεσέρ του γαλλικού Μάη του '68 αναζητούσαν κάτω από το φτιαγμένο με κυβόλιθους οδόστρωμα τις θαμμένες παραλίες. Το «σκυρόδεμα», όπως ονομάστηκε από τον κ. Κορρέ το μπετόν, κάλυψε σήμερα μέρος της Ακρόπολης κατασκευάζοντας εν μέσω πανδημίας «διαδρομές» που γεμάτες από τον εαυτό τους δεν έχουν την ικανότητα να συμφιλιωθούν με τα νερά. Τα νερά της βροχής που πάντοτε έλουζαν και καθάριζαν τον βράχο. Τα άλλα υπόγεια νερά που πότιζαν τους ανθρώπους. Οσους κατακτητές έζησαν εκεί ή ακόμα και τους κατακτημένους κατοίκους. Γιατί παρεμπιπτόντως υπήρχαν κι αυτοί.

Θυμάμαι σε έναν από τους πρώτους «ιστορικούς περιπάτους» στο παντού και πουθενά της πόλης με φοιτητές και φοιτήτριες του ΕΚΠΑ συναντήσαμε μία κάτοικο στα Αναφιώτικα. Αρχές του '90. Αυτή μας είχε μιλήσει τότε για το πολύτιμο νερό της θεωρούμενης άνυδρης πόλης που είχε συνεπικουρήσει μακριά από τα πλαστικά μπουκάλια τον ταπεινό εκεί βίο τους. Λυπόταν η κάτοικος εκείνη για την άγνοια των ειδικών που δεν έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους αυτό που υπήρχε. Αναζητώντας άλλες πηγές και άλλες χρηματοδοτήσεις από το μεγάλο σπίτι με τα υπόγεια και τα ρετιρέ της ελληνικής και ευρύτερα της ευρωπαϊκής μας οικογένειας.

Οι παλιές ιστορίες έρχονται στον νου κάπως σαν τα εγκιβωτισμένα όνειρα. Το ένα φέρνει το άλλο δημιουργώντας τις απαραίτητες συνάψεις αναγνώρισης του ενεργοποιού γεγονότος ή της ανάμνησής του, που τους δίνει και πάλι φως και ζωή. Εστω κι αν η ζωή είναι θλιμμένη, σαν αυτήν που συνάντησε παλιά ο Λεβί Στρος στους τροπικούς που τώρα τους διαχειρίζονται ο Μπολσονάρο και οι «αναπτυξιαστές». Η περίσσεια είναι που οδηγεί τόπους πολλούς στη θλίψη. Και όχι η ένδεια.

Ας γυρίσουμε στην παλιά ιστορία που ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια με αφορμή τις νέες πινακίδες στην Ακρόπολη. Μιλώ για την μαρμάρινη πλάκα που χάρισε η Ισπανία στην Ελλάδα παρουσία της βασίλισσας Σοφίας το 2011. Η πλάκα αυτή με τα λόγια του Πέτρου του Δ' της Αραγονίας μιλά για το κάστρο της Αθήνας ως το πολυτιμότερο «κόσμημα στον κόσμο». Η επέτειος που τιμά είναι το 1311, χρονιά που οι Καταλανοί τέως μισθοφόροι αυτονομούνται και καταλαμβάνουν την Αθήνα από τους Φράγκους. Τα χρόνια αυτά μέχρι το 1388 που τους διαδέχονται οι επόμενοι δυνάστες θεωρούνται από τα πλέον σκοτεινά για την πόλη της Αθήνας. Αυτή την εισβολή και κατοχή την ονόμασαν στην τελετή «εγκαθίδρυση της κυριαρχίας των Καταλανών». Η θλιμμένη Ακρόπολη δέχτηκε την «προσφορά» του τέως κατακτητή της, που μάλιστα την κυβερνούσε εξ αποστάσεως. Η προσφορά αυτή έγινε πλέον κομμάτι της ιστορίας της. Δέκα αράδες από καλά λόγια έφτασαν για να διαγράψουν 77 χρόνια της δεινής κατοχής της; Οχι. Κάτω από τις επιγραφές υπάρχουν παραλίες.