Ναι, άξιζε!

Δικαιώνεται άραγε η Χαμάς, η Τζιχάντ και γενικά η παλαιστινιακή αντίσταση -οι δήθεν «τρομοκράτες»- για την ιστορική της επιλογή να τρυπήσει το Τείχος και να επιτεθεί στους δεσμοφύλακες της Γάζας την 7η Οκτωβρίου; Ιδωμένη μέσα από το αδάκρυτο και κυνικό ζύγι της Ιστορίας, συγκρινόμενη με τις αμέτρητες, πετυχημένες και μη, αλλά πάντα αιματοβαμμένες εθνοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, όπως ας πούμε εκείνη που έκαναν οι δικοί μας «τρομοκράτες» το 1821, άξιζε ή όχι όλη αυτή η ανεπανάληπτη καταστροφή, οι σχεδόν πενήντα χιλιάδες νεκροί, οι ογδόντα χιλιάδες τραυματίες, προκειμένου να επιστρέψει το ξεχασμένο απ’ όλους Παλαιστινιακό Ζήτημα στο προσκήνιο της παγκόσμιας προσοχής;

Εντάξει, προφανώς όλοι οι αγώνες κρίνονται εκ του αποτελέσματος και άρα όσο συνεχίζονται οι μάχες και οι βομβαρδισμοί δεν μπορεί να υπάρξει τελεσίδικη απάντηση. Αλλά σχεδόν 250 μέρες μετά την έναρξη των εχθροπραξιών εγώ δεν κρατιέμαι και φωνάζω - ναι, άξιζε! Και η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό είναι να θυμηθούμε ποια ήταν η «κανονικότητα» που διέλυσε για πάντα η Χαμάς - τι συνέβαινε δηλαδή στη Γάζα, τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, αλλά και την κατεχόμενη Δυτική Οχθη πριν από την ξαφνική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.

Δεκαετίες τώρα, από το 1948 και δώθε, το μόνο που κάνει το Ισραήλ είναι να σκοτώνει και να εκτοπίζει τους Παλαιστινίους από την πατρογονική τους γη, στήνοντας τους δικούς του παράνομους εποικισμούς στα κατακτημένα εδάφη και ακυρώνοντας στην πράξη κάθε πιθανότητα ίδρυσης ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, που παρά τις κατά καιρούς συμφωνίες και υποσχέσεις υφίσταται σήμερα μόνο στα κούφια λόγια των ισχυρών σπονσόρων του Νετανιάχου. Επειδή όμως δεν κατάφερε να τους σκοτώσει ή να τους διώξει όλους το 1948 και το 1967, το δήθεν «δημοκρατικό» Ισραήλ εξελίχθηκε νομοτελειακά σε ένα σκληρό καθεστώς απαρτχάιντ, ένα και διά νόμου πλέον Εβραϊκό Κράτος πολλών ταχυτήτων.

Αλλά όπως είδαμε και στην περίπτωση της Νότιας Αφρικής, ακόμη και το σκληρότερο απαρτχάιντ δεν μπορεί να αντέξει για πολύ - ιδίως όταν το δημογραφικό χάσμα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων είναι τόσο μεγάλο, ώστε να ακυρώνει στην πράξη αυτά τα σχέδια, χωρίς καν να υπολογίζονται οι εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της διασποράς, που έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν κάποτε στον τόπο τους βάσει του ψηφίσματος 194 του ΟΗΕ. Κι έτσι οι σιωνιστές κατέφυγαν ξανά στο μόνο όπλο που τους απομένει: την εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία. Αυτός είναι ο μόνιμος στόχος τους, το τελευταίο τους κυριολεκτικά χαρτί για την επιβίωση της παράνομης κρατικής οντότητάς τους, και μάλιστα πολύ πριν από τα γεγονότα του περασμένου Οκτώβρη: να καταστήσουν αδύνατη τη διαβίωση των Αράβων στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα και να τους αναγκάσουν να φύγουν μαζικά στην Αίγυπτο και την Ιορδανία. Και αυτό ακριβώς έκαναν ανοιχτά και χωρίς να μιλάει κανένας από τους ξεδιάντροπους συμμάχους τους. Θυμηθείτε τον Νετανιάχου να παρουσιάζει με χαμόγελο τον περασμένο Σεπτέμβρη στον ΟΗΕ τον χάρτη του Μεγάλου Ισραήλ, όπου φυσικά δεν υπήρχε ίχνος Παλαιστίνης. Η επιδρομή της Χαμάς και ο νέος «ασύμμετρος» πόλεμος στη Γάζα απλά ανέδειξαν, επιτάχυναν και κλιμάκωσαν ανεξέλεγκτα αυτές τις ήδη δρομολογημένες ενέργειες.

Σήμερα, οκτώ μήνες μετά, το σχέδιο αυτό της εθνοκάθαρσης έχει καταρρεύσει οριστικά και το στρατηγικό αδιέξοδο του Ισραήλ είναι βαθύτερο παρά ποτέ, αφού έχει αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους τακτικούς αλλά και πολιτικούς στόχους που έχει θέσει. Καθώς με κάθε νέο μακελειό αμάχων η ισραηλινή πολεμική μηχανή βυθίζεται όλο και περισσότερο στη λίμνη αίματος και παγιδεύεται στα ερείπια που η ίδια δημιούργησε, η συμπεριφορά της ηγεσίας της γίνεται όλο και πιο βάρβαρη, αντιφατική και εν τέλει σχιζοφρενική, λες και σφάζοντας και γκρεμίζοντας στο όνομα της «αυτοάμυνας» και επιχειρώντας συνεχώς να επεκτείνει τον πόλεμο και σε άλλα μέτωπα -στον Λιβανο, τη Συρία, την Υεμένη, ακόμα και το Ιράν- θα της προσφέρει κάποια λύση. Αλλά δεν θα τα καταφέρει! Το μόνο που καταφέρνει είναι να απομονώνεται και να γίνεται κάθε μέρα και περισσότερο ένα κράτος-παρίας, ταυτισμένο με τη φρίκη και την απανθρωπιά.