Το δέντρο και το δάσος

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την («απαράδεκτη, αλλά σε καμιά περίπτωση αδικαιολόγητη», όπως έγραψα πέρσι) ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αλλά η πάγια δημοσιογραφική εμμονή με τις επετείους είναι δίκοπο μαχαίρι – αν πας αρκετά πίσω στον χρόνο, μπορείς να βρεις μια άλλη επέτειο με εντελώς διαφορετικό συμβολικο-πολιτικό πρόσημο και χαρακτήρα.

Να, για παράδειγμα, σαν προχθές, πριν από ακριβώς εννιά χρόνια, ολοκληρώθηκε στο Κίεβο το ακριβοπληρωμένο αμερικανοκίνητο πραξικόπημα, με την αναγκαστική φυγή του εκλεγμένου προέδρου Γιανούκοβιτς και την κατάληψη της εξουσίας από τους υπερεθνικιστές Γιάτσενιουκ και Τιάχνιμποκ, που (ξέρουμε σήμερα πως) είχαν επιλεγεί προσωπικά για τη βρόμικη δουλειά από τον τότε αντιπρόεδρο Μπάιντεν, τη Βικτόρια «Fuck the EU» Νούλαντ και τον μετέπειτα «δικό μας» πρέσβη Τζέφρι Πάιατ. Είχε προηγηθεί η εν ψυχρώ δολοφονία από ντόπιους και ξένους ελεύθερους σκοπευτές περισσότερων από εκατό διαδηλωτών και αστυνομικών, ένα έγκλημα που, κατά τη γνώμη μου, αλλά και τη γνώμη πολλών ακόμη ανεξάρτητων και πολύ σπουδαιότερων από μένα αναλυτών, συνιστά την πραγματική θρυαλλίδα που πυροδότησε το ξέσπασμα του ουκρανικού εμφυλίου, που γέννησε τη σημερινή τραγωδία.

Χωρίς το συγκεκριμένο έξωθεν εντεταλμένο φασιστικό μακελειό, αν δηλαδή είχε τηρηθεί η συμφωνία της 21/2/2014 του Γιανούκοβιτς με την αντιπολίτευση για υπηρεσιακή κυβέρνηση και πρόωρες εκλογές, δεν θα είχε πυροδοτηθεί ούτε η απόσχιση της Κριμαίας, ούτε η εξέγερση των ρωσόφωνων ανατολικών επαρχιών και η ένοπλη «αντι-τρομοκρατική» επέμβαση του Κιέβου. Και η εισβολή δεν θα είχε γίνει αν δεν προηγούνταν η συστηματική αθέτηση των Συμφωνιών Μινσκ Ι και ΙΙ για χορήγηση αυτονομίας στο Ντονμπάς, που –όπως παραδέχτηκαν πρόσφατα οι δήθεν «εγγυητές τους», Μέρκελ και Ολάντ, αλλά και ο πρώην πρόεδρος Ποροσένκο– έγιναν μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο και να ενισχυθεί στρατιωτικά η Ουκρανία.

Ας είναι, όμως: πολλοί Ελληνες, αλλά και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι συνάνθρωποί μας φαίνεται πως εξακολουθούν να προτιμούν ακόμη τα εύπεπτα, μανιχαϊστικά αφηγήματα της δυτικής προπαγάνδας περί «καλής και δημοκρατικής Ουκρανίας» και «βάρβαρης και αυταρχικής Ρωσίας», αντί να δουν κατάματα την απείρως πιο περίπλοκη και άβολη για τους προσκυνημένους κρατούντες πραγματικότητα. Κάτι που φυσικά ισχύει και ανάποδα, για τα εξίσου ασπρόμαυρα, «φως - σκοτάδι», ρωσικά προπαγανδιστικά «στόρι», που καταπίνουν αμάσητα οι Ρώσοι πολίτες. Δυστυχώς, το μόνο που συνδέει τα δύο αφηγήματα είναι η απόλυτη δαιμονοποίηση και εν τέλει η φασιστική απαγόρευση των ειδησεογραφικών μέσων της άλλης πλευράς.

Οπως και να ’χει, το βέβαιο είναι πως έχουμε μπει για τα καλά σε έναν τρομερό καινούργιο κόσμο. Οπως έγραψα εν θερμώ πέρσι, εκείνο το τρομερό πρωινό της εισβολής: «Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι γεγονός, οι οπλοβιομηχανίες και οι πετρελαιάδες τρίβουν τα χέρια τους και τη λυπητερή την πληρώνουμε όλοι μας, μέσα από την ανατίμηση των σημαντικότερων για την καθημερινότητα αγαθών, τα νέα προσφυγικά κύματα και φυσικά τις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες στο πλαίσιο μιας νέας “ισορροπίας του τρόμου”. [...] Το σίγουρο είναι πως η Ουκρανία ήταν και είναι το σφάγιο που θυσιάστηκε ώστε να εξασφαλιστεί η εκ νέου διχοτόμηση του πλανήτη σε δύο πολεμικά στρατόπεδα και για να γίνει αναπόδραστη η νέα κούρσα των εξοπλισμών και του διαγουμίσματος των πρώτων υλών στο όνομα της “ελευθερίας”».

Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξελίξεις είναι συγκλονιστικές και «τρέχουν» πια με καταπληκτικές ταχύτητες, καθώς ο ιστορικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί. Δεν είναι υπερβολή, νομίζω, να ισχυριστεί κανείς –όπως έχω επανειλημμένα αποτολμήσει αυτή τη χρονιά– ότι η Ουκρανία είναι ένα μόνο μέτωπο στο πολιτικο-οικονομικο-στρατιωτικό Μεγάλο Παιχνίδι της παγκόσμιας ηγεμονίας, που άρχισε πολύ πριν από το 2014 και σίγουρα δεν θα τελειώσει με τον τερματισμό της τρέχουσας ρωσο-ουκρανικής σύρραξης.

Οπως ομολόγησε πριν από λίγες μέρες στο Μόναχο ο αμίμητος Μπορέλ, αυτός ο άτιμος ο Παγκόσμιος Νότος δεν πείθεται από το δυτικό αφήγημα και είτε παραμένει ουδέτερος είτε συμπαρατάσσεται ανοιχτά –άκου να δεις!– με τη Ρωσία. Μάλλον θα φταίνε όλοι αυτοί οι αιώνες ιμπεριαλισμού και αποικιοκρατίας... Κίνα και Ινδία, οι δυο πιο πολυάνθρωπες χώρες του κόσμου, αλλά και οι υπόλοιπες αναπτυσσόμενες χώρες που συμμετέχουν ή ετοιμάζονται να μπουν στην παρέα των BRICS, όχι μόνο δεν γυρίζουν την πλάτη στη Μόσχα, αλλά «καταπίνουν» ευχαρίστως το περισσευούμενο ρωσικό πετρέλαιο, γκάζι και μέταλλα που αρνείται πια να αγοράσει η Ευρώπη. Η οποία, κακά τα ψέματα, αυτοκτονεί οικονομικά και ουσιαστικά ζητωκραυγάζει την ίδια την αποβιομηχάνισή της, στρεφόμενη για την (πανάκριβη πλέον) ενεργειακή τροφοδοσία της σε γνωστά δημοκρατικά και φιλειρηνικά καθεστώτα όπως η Σαουδική Αραβία και οι άλλες μοναρχίες του Κόλπου. Αν και μακράν ο μεγαλύτερος κερδισμένος από το διατεταγμένο ευρω-ρωσικό ενεργειακό διαζύγιο, που ολοκληρώθηκε με το σαμποτάζ στους αγωγούς Nord Stream, είναι φυσικά οι ίδιες οι ΗΠΑ.

Θέλετε δυο χαρακτηριστικά, «μικρά» παραδείγματα, από αυτά που δεν ακούσατε στα δελτία ειδήσεων; Πριν από λίγες μέρες, που λέτε, ολοκληρώθηκε στα ανοιχτά της Νότιας Αφρικής η πρώτη κοινή αεροναυτική άσκηση της χώρας με τη Ρωσία και τη Κίνα, στην οποία πήρε μέρος και η ολοκαίνουργια ρωσική πυραυλοφόρος φρεγάτα «Ναύαρχος Γκορσκόφ», οπλισμένη με τους υπερσύγχρονους και ακατάρριπτους πολυ-υπερηχητικούς πυραύλους «Ζιρκόν» – ειδικά σχεδιασμένους για τη βύθιση αμερικάνικων αεροπλανοφόρων. Και την ίδια στιγμή το δύστυχο Ιράκ, θέατρο δυο διαδοχικών εισβολών από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους με πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, έδωσε μια ακόμη μαχαιριά στη μονοκρατορία του δολαρίου, ανακοινώνοντας (όπως είχαν κάνει πρόσφατα Σαουδάραβες και άλλα αραβικά κράτη-«βενζινάδικα») πως δέχεται πλέον την πληρωμή σε κινεζικά (πετρο)γουάν για το διμερές εμπόριο πετρελαιοειδών με την Κίνα – λίγες μέρες μετά την επίσκεψη του Ιρανού προέδρου Εμπραχίμ Ραϊσί στο Πεκίνο, όπου υπέγραψε με τον Σι Τζινπίνγκ περισσότερες από είκοσι στρατηγικού χαρακτήρα οικονομικές και ενεργειακές συμφωνίες...