Το «μικρό» της γης στο βιoς του Ελληνα

Σχεδόν καθημερινά στα δικαστήρια αυτής της χώρας θα δει κάποιος αμέτρητες αντιδικίες «για ένα μέτρο γης» (ακόμη και ανάμεσα σε πλούσιες οικογένειες).

Το «μίσος» για τον γείτονα που έφαγε μερικά τετραγωνικά είναι κάτι σαν διαγενεακός σεβασμός, είναι ο άγραφος νόμος της κληρονομιάς.

Η γη είναι η ζωή του Ελληνα. Η πολιτεία για αυτόν ακριβώς τον λόγο «αναγνώριζε» ακόμη και το μη εγγεγραμμένο στα μητρώα της οικόπεδο. Ή έκανε τα στραβά μάτια για το σπίτι στο χωριό έστω και αν ήταν αυθαίρετο. Η συνθήκη θύμιζε κάτι σαν «φόρο τιμής» στην περιουσία που άφηναν οι προηγούμενες γενιές.

Το χωράφι, το οικόπεδο, το ακίνητο είναι κοινωνικά εμβληματικές έννοιες της φυλής: είναι τα ιστορικά σημαίνοντα της νεοελληνικής ιστορίας. Η μικροϊδιοκτησία αποτελεί τη θεσμισμένη εκείνη κοινωνική παράμετρο που μεταβιβάζει στην κάθε γενιά ένα «πιστοποιητικό» περιουσίας το οποίο «εκδίδεται» από τους προγόνους ως απόδειξη δημιουργικότητας και εργατικότητας, ως αποτύπωμα της διαρκούς έγνοιας για «τα παιδιά και τα εγγόνια». Γράφω τα παραπάνω, φίλε αναγνώστη, τώρα που η κυβέρνηση προώθησε σχέδιο για πλήρη ουσιαστικά απαξίωση των μικρών μερίδων γης στους οικισμούς και στις κοινότητες της χώρας. Το «οικοπεδάκι» γίνεται αγροτεμάχιο σε πλήρη απαξία που ούτε καν θα θυμίζει ότι κάποτε ήταν χωράφι παραγωγής, όταν «σήκωνε» την καλλιέργεια των αγροτών προγόνων μας. Αυτά που θέλει να απαξιώσει η παρούσα εξουσία είναι αυτά τα οικοπεδάκια που κρατάμε από γενιά σε γενιά για «την κακιά την ώρα».

Αυτά που ξεπουλάει με πόνο ψυχής μια οικογένεια για να πληρώσει την εγχείρηση ενός μέλους της στην Αθήνα και να το κρατήσει στη ζωή.

Σε αυτή τη γη βάζει χέρι η αναλγησία των κυβερνώντων. Δεν είναι απλά απαξίωση της χρήσης γης (λόγω μη ανέγερσης ακινήτου) αυτό που ίσως συμβεί. Είναι υποτίμηση και απαξίωση του μικροϊδιοκτησιακού ιστορικού της κάθε οικογένειας, από γενιά σε γενιά.

Πέρα από την προφανή μείωση του συναλλακτικού οικονομικού οφέλους από τις αγοραπωλησίες που θα παγώσουν (και τη στέρηση δυνατότητας ανέγερσης σε όσους επένδυσαν σε αυτά τα οικοπεδάκια), εδώ έχουμε εμφανή απαξίωση του θεσμού της οικογένειας και της κοινότητας. Πρώτα ο νεοελληνικός παρασιτικός καπιταλισμός (με το σιδερένιο κρατικό χέρι του νομοθέτη και με το άγαρμπο άνοιγμα στην παγκοσμιοποίηση) σκότωσε τα χωριά -ως επικράτειες μικροπαραγωγής και αρμονικής συνύπαρξης- και τώρα σκοτώνει την ακίνητη περιουσία που «ενώνει» τον σύγχρονο μικροαστό με τον τόπο όπου γεννήθηκε.

Είναι αδιανόητο να πολεμάει η εξουσία με τέτοια εμμονή την «παλιά Ελλάδα» (των κοινοτήτων και των οικοπέδων, της χέρσας γης και των εξοχικών, των μικρομεσαίων οικογενειακών περιουσιών και επιχειρήσεων). Το βίαιο πέρασμα στον καπιταλισμό των ανισοτήτων, η κατάργηση της μικροϊδιοκτησίας και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, δεν είναι αποκλειστικό δημιούργημα της δύναμης του κεφαλαίου. Είναι ταξικού προσήμου στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεων και των κομμάτων εξουσίας.

Το φαινόμενο αποτελεί ξεκάθαρο πλήγμα στη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας, στο ΑΕΠ της και κυρίως στο δημογραφικό της πρόβλημα.

Οσο συνεχίζουν να σκοτώνουν αυτό το «μικρό» στου Ελληνα το βιος τόσο θα φουντώνουν οι ανισότητες και οι ταξικές διαφορές, με ευνοούμενους τους λίγους έχοντες και κατέχοντες. Η χώρα πέρασε πολλά και η κοινωνία αυτή μεταπολεμικά έζησε με σύνδρομα και μαζικά συμπτώματα. Γιατί ναι μεν δεν γίναμε (ευτυχώς) δορυφόρος της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης, αλλά έμεινε ο φόβος ότι οι κομμουνιστές «θα μας πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια».

Μόνο που τώρα οι κομμουνιστές λέγονται funds και θεσμικοί με golden visa…