Το ερωτικό χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα

Δεν ερωτεύομαι μόνο αυτούς που ερωτεύομαι… Κανείς μας νομίζω. Ερωτευόμαστε όσους μας κινούν το ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή κάτι μας… κινούν, μας «συν-κινούν». Οσους έχουν αυτό το πολύτιμο, το λαχταριστό, το ακριβοπόθητο το «κάτι». Στην αύρα, στο βλέμμα, στο χαμόγελο…

Σε πρόσφατη ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, για μια απειροελάχιστη στιγμή που σίγουρα ούτε ο ίδιος δεν συνειδητοποίησε (σωστά, πρωθυπουργέ μου;), κοίταξε έντονα το κοινό του και κάνοντας μια παύση, χαμογέλασε παρατεταμένα. Με ζηλευτή αθωότητα και πρόδηλη ειλικρίνεια μάς χαμογέλασε. Ημουν εκεί και το είδα. Καταμπροστά του. Στο «πρώτο τραπέζι». Τ

ον κάρφωσα με τον αδυσώπητο, τον αδηφάγο τρόπο μου. Σαν να έβλεπα επί σκηνής τον Στέλιο Μάινα ή τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τους οποίους θες κι άλλο, κι άλλο, και ακόμη πιο πολύ να τους κοιτάς και να θαυμάζεις αυτήν την ταλαντούχα ύπαρξή τους.

Αυτό το στιγμιαίο, το σθεναρό χαμόγελο του Αλέξη είναι βαρύνουσας σημασίας, ακριβώς γιατί είναι αυθόρμητο και ως τέτοιο σηματοδοτεί την αισιοδοξία της βούλησης.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτό το φωτεινό χαμόγελο, το οποίο σαφώς υπήρξε εκτός πρωτοκόλλου ομιλίας.

Αυτό το χαμόγελο είναι ένα κατ' εξοχήν «ερωτικό» χαμόγελο. Ερωτικό, αναγνώστη μου, με την έννοια του «έρωτα», δηλαδή της «ερωτήσεως».

Κι εξηγούμαι:

Γιατί «ερωτευόμαστε», αλήθεια, τον δυνατό δημόσιο άνδρα; Επειδή με την παρουσία του μας «συν-κινεί» και, με έναν τρόπο, μας προκαλεί εσωτερικά μια διεργασία «ερωτήσεως» απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στα τεκταινόμενα. Ανασκόπησε την Ιστορία, αναγνώστη μου... Ενας ισχυρός ταγός διά της ομιλίας και της παρουσίας του σε θέτει σε τροχιά έρωτα, δηλαδή ερωτήσεως.

Αυτό επιτυγχάνεται, όχι βεβαίως με τις στενώς κομματικές απευθύνσεις του, αλλά με τις ανθρώπινες, μη επιτηδευμένες αποδράσεις του εκ των περιχαρακομένων ορίων που θέτει το δημόσιο αξίωμα. Ετσι λοιπόν η αυθόρμητη, αφιλτράριστη κίνηση του πρωθυπουργού προχθές προδίδει την πεμπτουσία των βαθύτερων ενδόμυχων σκέψεών του.

«Ετσι πολύ ατένισα...» το ερωτικό πρωθυπουργικό χαμόγελο, που με γέμισε δύναμη και με εφοδίασε με ορμή και δίψα για τις μέρες που θα έρθουν.

«Το όμορφο χαμόγελο είναι θέμα κατανομής χαρακτηριστικών προσώπου;» ρώτησα τον ποιητή Νίκο Μοσχοβάκο σε συνέντευξη που μου έδωσε για το presspublica.gr. «Το χαμόγελο είναι θέμα κατανομής ψυχής» μου απάντησε ο ποιητής...

*Δικηγόρος. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Στις Βρυξέλλες έκανε το μεταπτυχιακό της στο Δίκαιο Αέρος και Θαλάσσης στο ULB και τη Σχολή Θεάτρου Klein Akademie