Ο Τζορτζ Μίλερ, που είχε αποθεωθεί πριν από εννιά χρόνια για την καταπληκτική ταινία του «Mad Max: Ο δρόμος της οργής» (2015, 120’), φέρνει ένα prequel που αφηγείται την ιστορία της νεαρής ηρωίδας της προηγούμενης ταινίας, ρόλου που εδώ κρατάει η Αλίλα Μπράουν. Δείτε ακόμα: «Ζωικό βασίλειο» του Τομά Καγέ. Η ταινία σχολιάζει μέσα από μια ευφάνταστη ιδέα θέματα όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, η μητρική απώλεια, η αποδοχή του διαφορετικού και ο τρόμος απέναντί του | «Η κόρη του μπαμπά» μια κωμωδία του Ερουάν λε Ντουκ που προβλήθηκε στην 62η Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Κανών | «Τα Ταρό του θανάτου» των Σπένσερ Κοέν & Αννα Χάλμπεργκ | «Γιάννης Σπανός: Πίσω από τη μαρκίζα» του Αρη Δόριζα, που έκανε πρεμιέρα στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε ως ταινία λήξης | «Η ελεγεία της Μόσχας» σε σκηνοθεσία Αλεξάντερ Σοκούροφ, μια ταινία του 1988, που αφηγείται τη συναρπαστική ζωή του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι
Furiosa: A Mad Max Saga
(Αυστραλία, ΗΠΑ, 2024, 148’)
● Σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ
● Ηθοποιοί: Ανια Τέιλορ-Τζόι, Κρις Χέμσγουορθ, Τομ Μπερκ, Νέιθαν Τζόουνς
Ο Τζορτζ Μίλερ, που είχε κερδίσει πριν από εννιά χρόνια την πλήρη αποδοχή κριτικών και κοινού με την καταπληκτική ταινία του «Mad Max: Ο δρόμος της οργής» (2015, 120’), επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες με ένα prequel που αφηγείται την ιστορία της νεαρής Furiosa (την ηρωίδα της προηγούμενης ταινίας, την οποία υποδυόταν η Σαρλίζ Θέρον, ενώ τώρα είναι η Αλίλα Μπράουν που την υποδύεται σε νεαρή ηλικία), την οποία απάγει ο πολέμαρχος Ντεμέντους. Καθώς περιπλανιούνται στην άγονη γη, καταλήγουν στην Ακρόπολη που βρίσκεται υπό την ηγεμονία του Αθάνατου Τζο. Κι ενώ οι δύο τύραννοι αλληλοσπαράζονται για το ποιος θα κυριαρχήσει, η Furiosa πρέπει να επιβιώσει και να βρει τον τρόπο να δραπετεύσει.
Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τη σύγκριση της νέας ταινίας του Μίλερ με την «προκάτοχό» της, κάτι που ο σκηνοθέτης δείχνει να γνωρίζει, γι’ αυτό προσπαθεί στο νέο του έργο να δώσει μια φρέσκια πνοή, όσον αφορά κυρίως την πολυπλοκότητα της ιστορίας του και την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Η Ανια Τέιλορ-Τζόι, ο Κρις Χέμσγουορθ και η Αλίλα Μπράουν δίνουν πολυεπίπεδες, δυνατές ερμηνείες, προσθέτοντας βάθος στους χαρακτήρες τους (κάτι που έλειπε από την προηγούμενη ταινία), αλλά παρ’ όλα αυτά αυτή η νέα προσέγγιση δεν καταφέρνει να προσφέρει κάτι καινούργιο. Ο κόσμος που «έχτισε» ο Μίλερ πριν από σαράντα πέντε χρόνια («Mad Max», 1979, 93’) διευρύνεται και μοιάζει ακόμα πιο δυστοπικός και σκληρός. Η ταινία όμως έχει και το ίδιο γνώριμο τοπίο, την ίδια συνταγή με την προηγούμενη. Από ένα σημείο και μετά αναλώνεται στις ίδιες ιδέες, στα ίδια μοτίβα δράσης, από τα οποία δυστυχώς λείπει η ρεαλιστική απεικόνιση, στοιχείο που έκανε την προηγούμενη ταινία ξεχωριστή, καθώς η εκτεταμένη χρήση ψηφιακών εφέ (επιλογή που έγινε σίγουρα λόγω κόστος αλλά και ασφάλειας στα γυρίσματα) αφαιρεί αρκετά από το να βιώσει ο θεατής μια αντίστοιχη κινηματογραφική εμπειρία με την προηγούμενη.
Ζωικό βασίλειο
(The animal kingdom, Γαλλία, Βέλγιο, 2024, 125’)
● Σκηνοθεσία: Τομά Καγέ
● Ηθοποιοί: Ρομέν Ντουρίς, Πολ Κίρτσερ, Αντέλ Εξαρχόπουλος
Η καινούργια ταινία του Τομά Καγέ («Ερωτας με την πρώτη μπουνιά», 2014, 98’), η οποία ήταν υποψήφια για δώδεκα Σεζάρ κερδίζοντας πέντε από αυτά (Οπτικά Εφέ, Ενδυματολογία, Πρωτότυπη Μουσική, Καλύτερος Ηχος και Διεύθυνση Φωτογραφίας), είναι μια αλληγορική ταινία επιστημονική φαντασίας που παρά την ευφάνταστη ιδέα της αδυνατεί να βρει τον κατάλληλο ρυθμό αφήγησης. Στο εγγύς μέλλον, ένα μυστηριώδες φαινόμενο χτυπά την ανθρωπότητα και ανεξήγητες μεταλλάξεις μεταμορφώνουν κάποιους ανθρώπους σε υβρίδιο ανθρώπου-ζώου. Ο Φρανσουά μαζί με τον 16χρονο γιο του ξεκινούν μια απεγνωσμένη αναζήτηση για την εξαφανισμένη σύζυγό του, καθώς ένας νέος κόσμος εμφανίζεται μπροστά τους.
Η ταινία σχολιάζει μέσα από μια ευφάνταστη ιδέα θέματα όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, η μητρική απώλεια, η αποδοχή του διαφορετικού και ο τρόμος απέναντί του, αλλά όπως συμβαίνει σε αρκετές ταινίες του είδους η ιδέα περικλείει τόσους προβληματισμούς και ανοίγει τόσα πολλά αφηγηματικά μονοπάτια που είναι εύκολο να «χαθεί» μέσα σε αυτά ο δημιουργός. Η σχεδόν αδιάφορη προσέγγιση της ιστορίας και η αφηγηματική ασάφεια, σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα της ιδέας, τελικά αποδυναμώνουν την αφήγηση. Και μαζί με την επιλογή του Καγέ να αναπτύξει την ιστορία του με αργούς ρυθμούς εστιάζοντας στην καθημερινότητα, όλα αυτά προκαλούν πλήξη στον θεατή. Πολύ ωραία η κινηματογράφηση του David Cailley με τους έντονους χρωματικούς τόνους, εξαιρετικής ποιότητας οπτικά εφέ, αλλά δυστυχώς ο σκηνοθέτης χάνει την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα έργο με κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, μένοντας μόνο σε μια επιφανειακή προσέγγιση των πολλών θεματικών που προσπαθεί να διαχειριστεί.
Η κόρη του μπαμπά
(La fille de son père, Γαλλία, 2023, 91’)
● Σκηνοθεσία: Ερουάν λε Ντουκ
● Ηθοποιοί: Ναουέλ Πέρες Μπισκαγιάρ, Σελέστ Μπρανκέλ, Μοντ Γουίλερ
Ο Ετιέν είναι μόλις είκοσι ετών όταν ερωτεύεται τη Βαλερί και λίγο μεγαλύτερος όταν γεννιέται η κόρη τους, η Ρόζα. Τότε, η Βαλερί τούς εγκαταλείπει. Ο Ετιέν επιλέγει να μην το κάνει μεγάλο θέμα και χτίζει μια ευτυχισμένη ζωή μαζί με το παιδί του. Δεκαεξίμισι χρόνια αργότερα, την ώρα που πατέρας και κόρη είναι έτοιμοι να αποχωριστούν με τη σειρά τους, το παρελθόν επιστρέφει… Η κωμωδία του Ερουάν λε Ντουκ προβλήθηκε στην 62η Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Κανών και ήταν υποψήφια για το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στα Σεζάρ (τα γαλλικά Οσκαρ).
Τα Ταρό του θανάτου
(Tarot, ΗΠΑ, 2024, 92’)
● Σκηνοθεσία: Σπένσερ Κοέν & Αννα Χάλμπεργκ
● Ηθοποιοί: Χάριετ Σλέιτερ, Αντέιν Μπράντλεϊ, Αβαντίκα Βαντανάπου, Βόλφγκανγκ Νόβογκρατζ
Oταν μια παρέα φίλων παραβιάζει τον ιερό κανόνα της τράπουλας των Ταρό -ποτέ να μη χρησιμοποιείς την τράπουλα κάποιου άλλου- απελευθερώνουν εν αγνοία τους ένα ανείπωτο κακό που είναι παγιδευμένο μέσα στα καταραμένα χαρτιά. Ενας προς έναν, έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα για να καταλήξουν σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον θάνατο και να ξεφύγουν από το μέλλον που προδιαγράφουν τα Ταρό.
Γιάννης Σπανός: Πίσω από τη μαρκίζα
(Ελλάδα, 2023, 118’)
● Σκηνοθεσία: Αρης Δόριζας
Ενα ταξίδι στην τεράστια πορεία του Γιάννη Σπανού από το παιδικό σπίτι στο Κιάτο ώς τις μεγάλες συνεργασίες στο Παρίσι και την επιτυχία στην Ελλάδα, με σπάνια ντοκουμέντα και συνεντεύξεις. Μέσα από την προσωπική αναζήτηση ενός λάτρη της μουσικής του, διερευνούμε γιατί ο Σπανός επέλεξε να μένει πίσω από τα φώτα, αφήνοντας το έργο του να μιλήσει. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε ως ταινία λήξης.
Επανέκδοση
Η ελεγεία της Μόσχας
(Moscow elegy, Σοβιετική Ενωση, 1988, 88’)
● Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Σοκούροφ
Καθώς δεν μπορούσε να πάρει έγκριση για τη δημιουργία ταινιών στην πατρίδα του, ο Ταρκόφσκι έφυγε από τη Ρωσία το 1982, αρχικά για να κάνει μια ταινία στην Ιταλία, τη «Νοσταλγία», αλλά η εξορία τελικά έγινε μόνιμη και ο σκηνοθέτης συνέχισε με τη δημιουργία της «Θυσίας» στο Γκότλαντ της Σουηδίας και πέθανε λίγο μετά την ολοκλήρωσή της, το 1987. Τα χρόνια της εξορίας αποτελούν το θέμα του στοχαστικού και μελαγχολικού ντοκιμαντέρ του Αλεξάντερ Σοκούροφ για τον Ρώσο σκηνοθέτη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας