«Το ’70 ήταν όλοι πιο ελεύθεροι»

Οι αίθουσες στο φετινό, 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου προβλήθηκε ήταν απολύτως γεμάτες. Στο Ολύμπιον, άνοιξαν και τους τρεις εξώστες! Στο τέλος του Φεστιβάλ, η ταινία έλαβε το βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) για την καλύτερη ελληνική ταινία... Και πώς να μην είναι γεμάτες οι αίθουσες και πώς να μη λάβει το εν λόγω βραβείο; Και μόνο ότι βρήκε η σκηνοθέτρια Βάλερυ Κοντάκος αυτή τη γυναίκα, άξιζε κάθε τι από τα παραπάνω (φυσικά, πρόκειται για ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ στην ολότητά του): Η Τσέλι Γουίλσον ήταν Ελληνοεβραία, από τη Θεσσαλονίκη, λεσβία, δαιμόνια επιχειρηματίας σειράς πορνό κινηματογράφων τη δεκαετία του ‘70 στην Times Square, ιδιοκτήτρια ενός από τα πιο διάσημα ελληνικά εστιατόρια της Νέας Υόρκης (όπου δειπνούσαν από σταρ του Χόλιγουντ έως μεγιστάνες του πλούτου) και μητέρα. Η Τσέλι, «η βασίλισσα της Νέας Υόρκης», ήταν κάτι μεταξύ Γερτρούδης Στάιν και «capo di capi». Με δυο λόγια, ήταν το κάτι άλλο!

Αν η ταινία της Βάλερυ Κοντάκος («Η βασίλισσα της Νέας Υόρκης») δεν ήταν ντοκιμαντέρ, δεν νομίζω πως θα γίνονταν πιστευτή ως ιστορία. Και πώς να γινόταν, όταν η ίδια η Τσέλι, ως προσωπικότητα, ήταν μία μυθιστορία από μόνη της! «Η Τσέλι γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από γονείς Εβραίους της πόλης. Ηταν μία δυναμική γυναίκα ήδη από νεαρή κοπέλα. Δεν ήθελα να παντρευτεί, ωστόσο από σεβασμό στον πατέρα της δέχθηκε να κάνει έναν γάμο με έναν άνθρωπο που την αγαπούσε, αλλά αυτή δεν τον ήθελε. Χαρακτηριστικό είναι πως στους αρραβώνες του πήγε να τη φιλήσει και γύρισε και του είπε “μην τολμήσεις να μ’ αγγίξεις!”»... Γελάμε με τη Βάλερυ. Γελούσε από τρυφερότητα (αλλά και έκπληξη) και όλο το Ολύμπιον, όπου πρωτόδαμε την ταινία στη Θεσσαλονίκη: «Νομίζω θα χαιρόταν πολύ η Τσέλι που η ταινία έκανε ελληνική πρεμιέρα στην πόλη της», είχε πει τότε η Βάλερυ.

Σίγουρα θα χαιρόταν, αν και η Τσέλι δεν επέστρεψε ποτέ πίσω. Παντρεμένη και ήδη μητέρα, τη βρήκε ο Β’ Π.Π. εκεί. Η ίδια έφυγε για την Αθήνα και από εκεί πήγε στη Νέα Υόρκη. Τη μικρή της κόρη την έσωσε, γιατί την άφησε σε μια φίλη της στην Αθήνα, η οποία ήταν τόσο αγαπητή, που κανείς από τη γειτονιά δεν πρόδωσε στον κατακτητή ότι το παιδί ήταν Εβραιόπουλο. Κανείς, φυσικά, δεν περίμενε το τι θα συμβεί με τους Εβραίους: όλη της η οικογένεια χάθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως οι περισσότεροι Εβραίοι της Σαλονίκης. Ακόμη έως σήμερα, μία από τις δύο κόρες της Τσέλι ψάχνει τα ίχνη της οικογένειας, με τεράστια δυσκολία. Οσο για την ίδια την Τσέλι, αυτό το τραύμα ήταν μία πληγή χαίνουσα μέσα της έως το τέλος -κι ας έδειχνε κάτι τελείως διαφορετικό προς τα έξω.

Τι έδειχνε; Η Τσέλι κατάφερε, με πολλή δουλειά αλλά κυρίως έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις, να αποκτήσει περίπου 10 σινεμά ιδιόκτητα περί της Times Square στη Νέα Υόρκη, καθώς και το ελληνικό εστιατόριο «Μύκονος». Τα σινεμά αρχικά έπαιζαν ελληνικές ταινίες (με σπουδαίους σταρ να έρχονται από την Ελλάδα). «Εκεί δούλεψα κι εγώ ως μικρό παιδί. Στο ταμείο του σινεμά της Τσέλι, τις Κυριακές, όπου έπαιζε ελληνικές ταινίες. Ηταν πολύ καλή φίλη με τη μητέρα μου», μας λέει η Βάλερυ. Τις υπόλοιπες μέρες, παίζονταν γκέι πορνό ταινίες, με μεγάλη επιτυχία. Προφανώς, μιλάμε για τη δεκαετία του ‘70, όπου το πορνό δεν είχε καμία σχέση με το σκληρό πορνό που έχουμε στο νου μας σήμερα. Τότε ήταν μία ακόμα έκφραση ελευθερίας και ναι, και δημιουργίας.

«Τότε η περιοχή εκεί στη Νέα Υόρκη θεωρούνταν υποβαθμισμένη. Αλλά ήταν γεμάτη ζωή. Υπήρχε σπινθήρας! Μετά ήρθε ο Τζουλιάνι και διαλύθηκαν όλα. Πλέον, η Νέα Υόρκη έχει κυρίως τεχνοκράτες, ελάχιστη δημιουργία και καθόλου σπινθήρα», λέει η Βάλερυ. «Η Τσέλι ήταν μία γυναίκα “μεγαλύτερη από τη ζωή”! Εζησε τα πάντα, στην ολότητά τους! Υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι τότε -αυτό που λέμε “larger than life”. Πού ζούσαν. Κατάπιναν τη ζωή! Σήμερα υπάρχει μόνο φόβος. Ακόμα και τα παιδιά της είχαν φόβο... Τους έπεισα, βέβαια, για την ταινία, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον φοβούνται τι θα πει ο άλλος κ.λπ. Ναι, το ‘70 ήταν πιο ελεύθεροι. Περίεργο ακούγεται, αλλά έτσι είναι. Δεν βλέπεις τι γίνεται; Οπισθοδρομούμε συνεχώς. Στο κέντρο την Αθήνας, όπως και στη Νέα Υόρκη, σε λίγο δεν θα υπάρχει κανένα σινεμά. Η ταινία θα παιχτεί στο Αστορ, που μπορεί να κλείσει. Αναρωτιέμαι, πάνε καλά αυτοί οι άνθρωποι που αποφάσισαν κάτι τέτοιο; Δεν βλέπουν πως μόνο καταστρέφουν την πόλη; Είναι δυνατόν;», καταλήγει.

ℹ️ Η ταινία θα προβληθεί αύριο και την επόμενη Παρασκευή 31/03, 7/04, στις 22.00, στον κινηματογράφο Αστορ (Σταδίου 28, Στοά Κοραή, τηλ. 2103211950). Θα προλογίσουν οι Ακης Καπράνος και «Λεσβίες στα πρόθυρα» αντίστοιχα (μετά την αυριανή, αθηναϊκή πρεμιέρα της ταινίας, θ’ ακολουθήσει και πάρτι στο Αστορ). Στη Θεσσαλονίκη, θα προβάλλεται καθημερινά 6-12/04, στις 19.00, στην Αίθουσα «Σταύρος Τορνές» (Αποθήκη Α’ - Λιμάνι).