Ερωτες με γαλλική υπογραφή

Οι έρωτες της Αναΐς (Les amours d’ Anais, Γαλλία, 2021, 98΄)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Σαρλίν Μπουρζουά-Τακέ

● ηθοποιοί: Αναΐς Ντεμουστιέ, Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, Ντενί Πονταλιντές

Με το σκηνοθετικό ντεμπούτο της, η Σαρλίν Μπουρζουά-Τακέ θα μπορούσε να βρει μια θέση ανάμεσα στα διαμάντια της γαλλικής κινηματογραφικής κληρονομιάς που έχουν ως κοινό παρονομαστή την ερωτική αναζήτηση. Μια κληρονομιά που έχει κοσμήσει ο Ερίκ Ρομέρ, ο Ολιβιέ Ασαγιάς και πολλοί ακόμη δημιουργοί.

Οι συναισθηματικές περιπέτειες της 30χρονης Αναΐς, η οποία θα ερωτευτεί έναν μεγαλύτερο σε ηλικία και παντρεμένο άνδρα, τον Ντανιέλ, θα γίνουν ακόμα πιο δαιδαλώδεις όταν θα γνωρίσει τη σύζυγό του, Εμιλί. Αντί να γίνει διεκδικητική, παραδόξως θα γοητευτεί περισσότερο από εκείνη.

Η Αναΐς είναι ένα κορίτσι τρελά ξεροκέφαλο, με άβολη κοινωνική συμπεριφορά, που βρίσκεται σε εγρήγορση και που αποκτά με το στανιό αυτό που θέλει εξαιτίας ενός άκρατου εγωισμού. Είναι μια γυναίκα που πάντα φωτίζει τον χώρο, όχι με έναν μαγικό, νεραϊδόσχημο τρόπο, αλλά εξαιτίας της θετικής αύρας που φέρνει στο δωμάτιο. Οταν η Αναΐς αρχίζει να αναπτύσσει μια παράξενη εμμονή με τη σύζυγο του άνδρα που την ξεμυάλισε, τότε αρχίζει να ερωτεύεται στην πραγματικότητα μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Και του δίνει ζωή μέσα από την προσκόλληση στη σαγηνευτική γυναίκα.

Η συνονόματη με την ηρωίδα, Αναΐς Ντεμουστιέ, θολώνει τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και την πραγματικότητα υποδυόμενη μια γυναίκα που διαφεύγει από τα αληθινά της βάσανα περνώντας από τις ζωές των άλλων σαν ανεμοστρόβιλος, με πείσμα και μια ανίκητη παρόρμηση. Από την άλλη, η αέρινη Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι στέκεται άριστα ως ερμηνευτικό αντίβαρο σε αυτό το παράξενο παιχνίδι ειδώλου και μαθήτριας. Η Σαρλίν Μπουρζουά-Τακέ μπορεί τελικά να μην καταφέρνει απόλυτα να επικοινωνήσει στον θεατή όλα όσα συμβαίνουν στο κεφάλι της ηρωίδας της, αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν ηθικολογεί, δεν κρίνει στο ελάχιστο και δεν την απασχολούν οι μηχανισμοί ταύτισης, πράγμα αναζωογονητικό για μια ταινία με τη γυναίκα στο επίκεντρο.

Εραστές (Amants, Γαλλία 2020, 112΄)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Νικόλ Γκαρσιά

● ηθοποιοί: Πιερ Νινέ, Στέισι Μάρτιν, Μπενουά Μαζιμέλ

Το ερωτικό νουάρ που υπογράφει η έμπειρη σκηνοθέτις και ηθοποιός, Νικόλ Γκαρσιά, θα μπορούσε να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα κοινότοπο πολλαπλό ειδύλλιο, ωστόσο η πολυπλοκότητα της ιστορίας και η προσεγμένη ανάπτυξη της ίντριγκας ανεβάζουν το αποτέλεσμα σε κάτι πιο αξιοσημείωτο. Ενα φλογερό πάθος από το παρελθόν θα αναβιώσει όταν η Λίζα θα βρεθεί διακοπές σε ένα νησί του Ινδικού ωκεανού. Εκεί συμπτωματικά θα συναντήσει τον χαμένο της εραστή, τον Σιμόν, ο οποίος είχε αναγκαστεί να την εγκαταλείψει πριν από τρία χρόνια. Η Λίζα βρίσκεται πλέον σε έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο, παντρεμένη με έναν πλούσιο Ελβετό επιχειρηματία, αλλά θα έρθει αντιμέτωπη με ένα βαρύ συναισθηματικό δίλημμα.

Το ερωτικό δράμα μιλάει για την αγάπη που διαρκεί αιώνια ανάμεσα σε βαθιά μοναχικούς ανθρώπους που περιορίζονται από τους κοινωνικούς ρόλους και τις ταυτότητες. Η ανάπτυξη των σχέσεων και κάποια τραχιά περάσματα στην πλοκή χρειάζονταν περισσότερη σεναριακή φροντίδα, ωστόσο ο Πιερ Νινέ και η Στέισι Μάρτιν πετυχαίνουν έναν σκοτεινό ερωτισμό στην οθόνη, ειδικά όταν τους βλέπουμε να ζουν τη νύχτα, να δειπνούν σε κομψά εστιατόρια και να κάνουν έρωτα σε ένα πολύ ψυχρό αλλά σαγηνευτικό σύμπαν.

Η Γκαρσιά, προκειμένου να τονίσει μια ιδιότυπη ενοχή, μπορεί να αποστειρώνει τον παράγοντα πόθος, όμως κάνει δύο σοφές επιλογές: να εξετάσει τις δυναμικές μέσα από το πρίσμα των ταξικών αντιθέσεων και να εμπιστευτεί το δραματικό βάρος της ιστορίας στο αλαβάστρινο πρόσωπο της Στέισι Μάρτιν, η οποία εδώ κάνει καλή δουλειά, ειδικά στις σιωπές της και στις μοναχικές περιπλανήσεις που θα στρώσουν τον δρόμο για την -ας την πούμε φεμινιστική- συνειδητοποίηση στην ενδιαφέρουσα κορύφωση του φινάλε.

Minions 2: Η άνοδος του Γκρου (Minions 2: The Rise Of Gru, ΗΠΑ, 2022, 97΄)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Κάιλ Μπόλντα, Μπραντ Ειμπλσον, Τζόναθαν ντελ Βαλ

● με τις φωνές των: Στιβ Καρέλ, Πιερ Κοφέν, Αλαν Αρκιν

Υστερα από αρκετές αναβολές εξαιτίας της πανδημίας, η Illumination φέρνει στο κοινό τη νέα περιπέτεια των σκανταλιάρικων, μικροσκοπικών κίτρινων πλασμάτων που έχουν λατρευτεί από τον κινηματογραφικό πλανήτη. Ο μικρός Γκρου είναι πάντα πιστός στο όραμά του να εξελιχθεί στον χειρότερο κακό που γνώρισε η ανθρωπότητα και οι Κέβιν, Στιούαρτ και Μπομπ είναι πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο αφεντικό, με αδάμαστη τρέλα, ταχυλογία και πολλές-πολλές γκάφες.

Οι δημιουργοί βάζουν τα δυνατά τους για να κάνουν το franchise να μακροημερεύσει και να φτιάχνουν εναλλάξ έναν «Απαισιότατο Γκρου» και ένα Minions ανά δύο χρόνια, για πάντα αν είναι εφικτό. Τοποθετούν έξυπνα τη δράση την πολύχρωμη και funky δεκαετία του ’70 και πατάνε γκάζι στην ταχύτητα της αφήγησης. Τα κακά νέα είναι πως εισάγουν μια σειρά από χαρακτήρες «κακών» χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επιπλέον δεν χολοσκάνε ιδιαίτερα για τη βελτίωση του σκίτσου ή τη γεωγραφία της δράσης, καθώς βασίζονται σε ένα όχι τόσο καλογραμμένο σενάριο.

Οσο αδιάφορη ή βαρετή και να γίνει η ιστορία του κάθε σίκουελ των Minions, το μόνο βέβαιο είναι ότι τα μικρά πλασματάκια είναι τόσο γλυκά και αξιολάτρευτα που πάντα θα φέρνουν το γέλιο σε οποιονδήποτε τα βλέπει να κάνουν τις πιο απίθανες παλαβομάρες. Είναι αδύνατον να μην αγαπάς τα ακαταμάχητα Minions και να μην τα χαζεύεις με τρυφερότητα και με χαμόγελο. Δυστυχώς οι δημιουργοί των ταινιών τους το ξέρουν καλά και κατασκευάζουν τις ιστορίες τους κάπως στον «αυτόματο πιλότο». Ας ελπίσουμε στο μέλλον να γράψουν για τα Minions την πραγματικά καλή ιστορία που τους αξίζει.

Η ταινία προβάλλεται από σήμερα με υπότιτλους και από τις 25 Αυγούστου μεταγλωττισμένη στα ελληνικά με τη φωνή του Γιάννη Ζουγανέλη στο ρόλο του Γκρου.

Οδηγός για ζευγάρια (Les fantasmes, Γαλλία, 2021, 102΄)

★☆☆☆☆

● σκηνοθεσία: Νταβίντ και Στεφάν Φενκινός

● ηθοποιοί: Μόνικα Μπελούτσι, Καρόλ Μπουκέ, Καρίν Βιάρ

Στο μικροσκόπιο αυτής της ανέμελης και άτολμης κομεντί βρίσκονται έξι ερωτικά ζευγάρια. Μέσα από παρεξηγήσεις και άσκοπες συμπτώσεις παρακολουθούμε τα μυστικά της προσωπικής τους ζωής και τις φαντασιώσεις τους, που κυμαίνονται από τα παιχνίδια εναλλαγής ρόλων μέχρι την επιδειξιμανία αλλά και την παντελή έλλειψη σεξ.

Πρόκειται για ένα φιλμ ανάλαφρο και πολύ συντηρητικό στη φιλοσοφία του, το οποίο χρησιμοποιεί ως όχημα έξι πολύ διαφορετικά -και βολικά επιλεγμένα- ζευγάρια, ώστε να παίξει με τις ανομολόγητες φαντασιώσεις τους και τους αθέατους τρόπους που συνδέονται με τον έρωτα και την ηδονή.

Προφανώς και οι αδελφοί Φενκινός, που σκηνοθετούν, θεωρούν ότι ο μυστικός κόσμος των σπάνιων φετίχ όπως η δακρυφιλία (να ερεθίζεσαι από τα δάκρυα της ταπείνωσης) ή η νεκροφιλία και ένα σωρό ακόμη ακραίες φαντασιώσεις αποτελούν πικάντικο συστατικό για καλοκαιρινά γέλια σε σπονδυλωτές ιστορίες με τη μορφή φάρσας. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται για τίποτα περισσότερο από το να προσφέρουν κουτσομπολίστικης ποιότητας χιούμορ παλιομοδίτικης σεξοκωμωδίας σε θεατές χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις που σκανδαλίζονται με ιστορίες κλειδαρότρυπας.

Επανεκδόσεις

► Οι γέφυρες του Μάντισον (The bridges of Madison County) του Κλιντ Ιστγουντ (1995, 135΄, Μέριλ Στριπ, Κλιντ Ιστγουντ). Σπαρακτικό ρομαντικό δράμα του Κλιντ Ιστγουντ. Μια Ιταλίδα νοικοκυρά, που ζει στην πολιτεία του Μάντισον, θα γνωρίσει έναν γοητευτικό φωτογράφο που έφτασε στον τόπο της για να φωτογραφίσει τις γέφυρες της περιοχής. Μαζί θα περάσουν ένα τετραήμερο που η οικογένειά της θα λείπει από το σπίτι. Σπάνιας ποιότητας και άκρως συγκινητικό ερωτικό δράμα για την αφοσίωση, τις επιλογές ζωής και τη σαρωτική δύναμη του απρόσμενου έρωτα με τη Μέριλ Στριπ σε ρεσιτάλ ερμηνείας.

► Ο κακός μπελάς (L’ emmerdeur) του Εντουάρ Μολιναρό (1973, 85΄, Λίνο Βεντούρα, Ζακ Μπρελ). Ενας νευρωτικός άνθρωπος (Ζακ Μπρελ) που μόλις εγκατέλειψε τη σύζυγό του βρίσκεται άθελά του στο διάβα ενός επαγγελματία εκτελεστή (Λίνο Βεντούρα), ο οποίος φτάνει στο Μονπελιέ για να σκοτώσει έναν σημαντικό μάρτυρα. Οι κωμικοτραγικές καταστάσεις στο ξενοδοχείο όπου διαμένουν οι δυο άνδρες διαθέτουν διαχρονικό πνεύμα και αναλλοίωτη σπιρτάδα, ενώ ο Ζακ Μπρελ είναι χάρμα οφθαλμών σε μια ταινία που αργότερα διασκεύασε ανεπιτυχώς ο Μπίλι Γουάιλντερ στην ταινία «Τα Φιλαράκια», στο κύκνειο άσμα της καριέρας του. Σπάνια και πολύ έξυπνη επιλογή για επανέκδοση που αξίζει να απολαύσετε.

► Εχω δικαίωμα να ζήσω (You Only Live Once) του Φριτς Λανγκ (1937, 86΄, Χένρι Φόντα, Σίλβια Σίντνεϊ). Ενας πρώην κατάδικος που δεν μπορεί να στεριώσει σε μια νέα ζωή και αρνείται να λάβει μέρος σε μια νέα δουλειά με την παλιά συμμορία του. Συλλαμβάνεται όμως άδικα και η ζωή του μοιάζει χαμένη. Ρεαλιστικό προπολεμικό δράμα που αποτέλεσε ορόσημο για την εξέλιξη του αμερικανικού φιλμ νουάρ. Ο Λανγκ σκηνοθετεί με ένα εξπρεσιονιστικό στιλ, με πλάνα υγρά, νυχτερινά, εγκλωβισμένα και με την κάμερα να αιωρείται πάνω από τους ήρωες σαν το βαρύ χέρι της μοίρας. Διαχρονικό διαμάντι από έναν από τους σπουδαιότερους δημιουργούς όλων των εποχών.

► Το δείπνο μου με τον Αντρέ (My dinner with Andre) του Λουί Μαλ (1981, 110΄, Γουάλας Σον, Αντρέ Γκρεγκορί). Ταινία διαλόγων που προέκυψε μέσα από ατελείωτες συζητήσεις ανάμεσα στον θεατρικό συγγραφέα και ηθοποιό Γουάλας Σον και τον θεατρικό σκηνοθέτη Αντρέ Γκρεγκορί. Ο Λουί Μαλ («Ασανσέρ για Δολοφόνους», «Atlantic City»), κινηματογραφεί ευρηματικά την παραληρηματική αφήγηση γύρω από την πνευματική αφύπνιση του Γκρεγκορί μπροστά στον έκθαμβο μα προσγειωμένο Σον σε ένα άκρως διεγερτικό art house κινηματογραφικό θαύμα της δεκαετίας του ’80.

► Υποψίες (Suspicion) του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1941, 99΄, Κάρι Γκραντ, Τζόαν Φοντέιν). Μια νεαρή κληρονόμος παντρεύεται έναν γοητευτικό άνδρα, αλλά σύντομα αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο σύζυγός της σχεδιάζει να τη δολοφονήσει. Υποδειγματική άσκηση στο σασπένς με αδιανόητη γοητεία και κομψότητα, σε ένα από τα πρώτα αριστουργήματα της αμερικανικής περιόδου του Χίτσκοκ, το οποίο περιέχει τη σκηνή κινηματογραφικής ανθολογίας με τον Κάρι Γκραντ να ανεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού με ένα ποτήρι γάλα.

► Αποστροφή (Repulsion) του Ρομάν Πολάνσκι (1965, 105΄, Κατρίν Ντενέβ, Ιαν Χένρι). Μια γυναίκα κλεισμένη στο διαμέρισμά της βυθίζεται στις βίαιες παραισθήσεις και τα φρικτά οράματα βιασμού. Η μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Πολάνσκι και πρώτη του επαφή με τον εγκεφαλικό τρόμο λίγα χρόνια πριν από το «Μωρό της Ρόζμαρι», είναι ένα νοσηρό κλειστοφοβικό φιλμ με την Κατρίν Ντενέβ στο ρόλο μιας αβοήθητης γυναίκας που σταδιακά αποκόπτεται από την πραγματικότητα.