«Δεν μπορούν να μας ακυρώσουν την άνοιξη»

«Να θυμάστε, δεν μπορούν να μας ακυρώσουν την άνοιξη». Το μήνυμα του Ντέιβιντ Χόκνεϊ μάς φέρνει ομορφιές στα μάτια και τη δύναμη της αντίστασης που ξυπνάει από τη λήθη του χειμώνα. Κλεισμένος στο ατελιέ του, χαζεύει προφανώς τη φύση που ακολουθεί απερίσπαστη τον κύκλο της ζωής.

Ο 82χρονος Βρετανός, από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες, παραγωγικός και ο πιο ακριβοπληρωμένος εν ζωή ζωγράφος, μας ανοίγει το παράθυρο στον κήπο των εσπεριδοειδών με τις ευδαιμονικές μυρωδιές, τις πολύχρωμες φρέζες, τους κρίνους, τις ανθισμένες ροδακινιές, τις κορομηλιές...

Μαζί με το δικό του μήνυμα η Γκαλερί Ζουμπουλάκη μάς στέλνει τα νέα των καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργάζεται. Εικόνες από τα εργαστήριά τους και τα καινούργια έργα που γίνονται ή επωάζονται τούτη την πρωτόγνωρα ζοφερή εποχή, που η οσμή του θανάτου απλώνεται εφιαλτικά πάνω από την Ευρώπη και ο καθένας δοκιμάζεται με τον δικό του τρόπο. Περιορισμένοι κατά μόνας, καλλιτέχνες και κοινό επιχειρούν να δημιουργήσουν νέες γέφυρες επικοινωνίας.

«Οι καλλιτέχνες δουλεύουν συνήθως αποκομμένοι στα ατελιέ τους. Τους ζητήσαμε, λοιπόν, να μοιραστούν μαζί μας το ήδη μοναχικό επάγγελμά τους», μας γράφουν οι άνθρωποι της γκαλερί και δεσμεύονται ότι «θα προσπαθούμε να σας στέλνουμε εικόνες από τα εργαστήριά τους ή από έργα που δουλεύουν αυτό το διάστημα, λίγες σκέψεις που νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν και άλλα νέα από τον κόσμο της τέχνης που τώρα χρειάζεται να βρίσκεται στη ζωή μας περισσότερο από ποτέ».

❏ Ο Γιάννης Αδαμάκης περιγράφει. «Ανοιξα τα τετράδιά μου. Εψαξα στις λίστες μου. Χρώματα, βερνίκια, medium, πινέλα, τελάρα. Αγχώθηκα να προλάβω πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Το κακό είναι ότι ψωνίζω από διάφορα. (Είμαι και παράξενος. Το ένα μού μυρίζει, τ’ άλλο μού βρομάει.) Τι λείπει, αναρωτήθηκα. Τίποτα. Κι όμως, πάντα κάτι λείπει».

❏ Από το μικρό χωριό Σκοπιά στη Φλώρινα, ο Χάρης Κοντοσφύρης ζωγραφίζει, σκέφτεται και μας γράφει: «(...) Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα ένα τρίπτυχο πάνω στην Ευαγγελική αποκάλυψη του τόπου του Ιωάννη με κενόν ουρανό και γη, όπου όλα είναι δημιουργημένα και αφιερωμένα στο κενό: Το αφτιασίδωτο Πάτμιο σπίτι στον νυχτερινό ουρανό και ο κενός ουρανός στη νυκτώδη Πατμία. Ανάμεσα στους λιγοστούς ήλιους της Φλώρινας, από τους χάσκοντες διήμερους χιονιάδες του ανοιξιάτικου οροπεδίου της Πελαγονίας στην ευρυχωρία της αυλής του παλιού στάβλου, δίπλα απ’ τις “ματιασμένες” ανοιξιάτικες κερασιές. Τα έργα, πολύμηνα και άκαιρα, οδεύουν στην ολοκλήρωσή τους. Η ελευθεριακή απομόνωση μιας παραμεθόριου πόλης είναι το κενό αγνάντεμα ενός εικαστικού καθηλωμένου στο παγωμένο φλωρινιώτικο σινιάκι ή στο χιονισμένο τοπίο ή στο τριβόλισμα των πουλιών». Και καταλήγει: «Καλή απόμακρη συναναστροφή».

❏ Το δικό της «Shut down all» δημιούργησε η Τζένη Κωδωνίδου «δεν το λέω εγώ... οι γιατροί στη βόρεια Ιταλία το λένε...» μας θυμίζει και, πλέον, όχι μόνον εκείνοι.

❏ Περιορισμένος αλλά δημιουργικός και ο Νίκος Λαγός. «Κλεισμένος στο εργαστήριο και στο σπίτι, λόγω του ιού, έφτιαξα ένα καινούργιο έργο από τη σειρά που κάνω αυτόν τον καιρό, που έχει τίτλο “Νεκροκεφαλές και Καρδιές”».

❏ Ο Νίκος Μόσχος, που πρόσφατα είδαμε την ατομική του έκθεση «Συνθήκες προσαρμογής» στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (13 Φεβρουαρίου-7 Μαρτίου 2020), σημειώνει πως «ένα άδειο τελάρο περιμένει στο καβαλέτο. Εδωσε τον τίτλο “Day one for King Stone Grower” σε συνέχεια της έκθεσης».

❏ Η Ιωάννα Ράλλη παραμένει σε καραντίνα λόγω άφιξης από το εξωτερικό και όπως λέει: «Η ζωή μου δεν αλλάζει και πολύ, έτσι κι αλλιώς τις μέρες μου στο εργαστήρι τις περνώ. Ισα ίσα με ανακουφίζει ότι δεν έχω καμία υποχρέωση εξωτερική. Ο εσωτερισμός, λοιπόν, σε όλο του το μεγαλείο. Παρήγγειλα ψώνια, μου τα ‘βαλε στο ασανσέρ κι εγώ με τη σειρά μου τα χρήματα στο ασανσέρ. Σύγχρονος ερημίτης… αντί καλάθι… ασανσέρ...».