Η απειλή έχει όνομα

Και το όνομα αυτής «Γέφυρα». Στόχος; Να γεφυρωθεί το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στη ριζοσπαστική Αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία. Προοπτικές; Ποιος ξέρει.

Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τη σχέση των δύο χώρων κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και τάσσονται υπέρ του διαλόγου, της συνεννόησης, της προγραμματικής σύγκλισης, ακόμη και της συνεργασίας στο κυβερνητικό επίπεδο, κρατούν μικρό καλάθι. Φοβούνται μήπως αντί για γέφυρα επικοινωνίας έχουμε γέφυρα των στεναγμών.

Εχουν δει πολλά τα ματάκια τους, έχουν ακούσει βαρύγδουπες εξαγγελίες, πίστεψαν και στήριξαν τις προσπάθειες αλλά ο απολογισμός δεν είναι θετικός.

Στο νεκροταφείο της πολιτικής υπάρχουν τα κουφάρια πολλών τέτοιων φιλόδοξων εγχειρημάτων. Η πληθυντική Αριστερά παρέμεινε πληθυντική και ιδεολογικά και πολιτικά και κυρίως οργανωτικά.

Στην Αριστερά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι συμβαίνει στη Δεξιά. Και στη Δεξιά υπάρχουν διάφορες συνιστώσες οι οποίες σε κανονικές συνθήκες συγκρούονται, αλλά όταν νιώθουν ότι απειλούνται από τον ταξικό εχθρό και το πολιτικό υποκείμενό του, παραμερίζουν τις διαφορές τους, ενώνουν τις δυνάμεις τους και κερδίζουν τις μάχες είτε αυτές είναι εκλογικές είτε άλλου τύπου.

Στην Αριστερά, από την άλλη μεριά, μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ των εκδοχών της για το ποια είναι η καλύτερη, ποια εκφράζει με αυθεντικό τρόπο τις αρχές του σοσιαλισμού, ποια υπηρετεί με συνέπεια τις παρακαταθήκες των ιδρυτών, ποια είναι πιο κοντά στην ανακάλυψη του ιερού δισκοπότηρου.

Οπως έχει δείξει η Ιστορία, οι εμφύλιες διαμάχες στην Αριστερά είχαν καταστροφικές συνέπειες όχι μόνο για τα κόμματά της, αλλά και για τις κοινωνίες. Εχει αλλάξει σήμερα κάτι, οπότε δικαιούται κάποιος να βλέπει τη συγκεκριμένη εξέλιξη με περισσότερη αισιοδοξία;

Αναγκαία η παρένθεση: Στην υπόθεση δεν εμπλέκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο εδώ και χρόνια έχει πάρει την απόφαση να μη συμμετέχει σε παρόμοιες διαδικασίες γιατί, όπως διατυμπανίζει η ηγεσία του, δεν το αφορούν οι διεργασίες στην περιοχή της ρεφορμιστικής, οπορτουνιστικής και συμβιβασμένης Αριστεράς - έτσι χαρακτηρίζει το ΚΚΕ τα κόμματα και τις ομάδες που κινούνται στο τόξο της σοσιαλδημοκρατίας και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κλείνει η παρένθεση. Φαίνεται πως πράγματι κάτι έχει αλλάξει στην Ευρώπη.

Προοδευτικά κόμματα και ανέστιοι αριστεροί συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα για την Ευρώπη είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος την πορεία του προς την απληστία, παράγει τεράστιες ανισότητες και σπρώχνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην απογοήτευση και στην αντιπολιτική.

Αγκυρωμένος στη θεωρία «δεν υπάρχει εναλλακτική» αντιμετωπίζει κάθε απόπειρα αμφισβήτησής του -ακόμη κι εκείνες που θέλουν απλώς να τον εξανθρωπίσουν- ως μείζονος σημασίας κίνδυνο. Κατασκευάζει αποδιοπομπαίους τράγους (μετανάστες, πρόσφυγες, μουσουλμάνοι, αριστερός λαϊκισμός), καλλιεργεί τον εθνικισμό και δεν διστάζει να δημιουργήσει κυβερνητικούς δεσμούς με την Ακρα Δεξιά.

Η συμμαχία αυτή δεν είναι παράταιρη, όπως ισχυρίζονται μερικοί. Συνιστά τη σημαντικότερη απειλή για τη δημοκρατία και πρέπει να εξουδετερωθεί πριν είναι πολύ αργά.

Ανάγωγα

Μάικ Πενς, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ:

«Θα έρθει σύντομα η μέρα που ο μακροχρόνιος εφιάλτης της Βενεζουέλας θα λάβει τέλος, όταν η Βενεζουέλα θα είναι ξανά ελεύθερη, όταν ο λαός της θα δει και πάλι την ελευθερία να γεννιέται»...

Και εμείς οι Αμερικανοί θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε με τα πετρέλαιά της... Αυτό το τελευταίο δεν το είπε, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.