Πέρναγα μια δύσκολη ημέρα όταν έπεσα πάνω στην εξαιρετική συνέντευξη του Γάλλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ντιντιέ Εριμπόν στον Θοδωρή Αντωνόπουλο («Lifo»). Και όπως όλα τα ουσιαστικά και περιεκτικά αναγνώσματα, ο Εριμπόν με συνάρπασε, με μετακίνησε και επιπλέον έδωσε υπόσταση και κάποιες απαντήσεις και στους δικούς μου προβληματισμούς, αυτούς μιας μεσήλικης στην άκρη της Ευρώπης.
Ο Εριμπόν μαζί και ο Εντουάρ Λουί εκπροσωπούν σήμερα μια διάδοχη γαλλική διανόηση, καθώς είναι δύο από τις, τουλάχιστον πανευρωπαϊκά, επιδραστικότερες προσωπικότητες του σύγχρονου γαλλικού στοχασμού. Προέρχονται δε και οι δύο «από τα κάτω». Δεν είναι γόνοι αστών, γεννημένοι στο Παρίσι, όπως συνέβη με την πλειονότητα των Γάλλων στοχαστών που (μας) καθόρισαν τον 20ό αιώνα. Ταπεινής καταγωγής και επιπλέον ομοφυλόφιλοι νέοι σε ασφυκτικά επαρχιακά περιβάλλοντα, βασανίστηκαν κατ’ αρχάς για να κατακτήσουν ό,τι μπορεί ακριβώς να μετακινεί τώρα τους αναγνώστες τους. Ταυτοχρόνως δεν χάνουν την ικανότητα να αφουγκράζονται την προέλευσή τους – όχι από καθέδρας.
Δείτε π.χ. πώς ο Εριμπόν εξηγεί γιατί η μητέρα του κατέληξε να ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο: «Συνταξιοδοτήθηκε, κλείστηκε σπίτι και άρχισε να χάνει την επαφή της με την κοινωνία – η κοινωνικοποίησή της γινόταν πλέον μέσω της τηλεόρασης κι εκεί κυριαρχούσαν μια ειδησεογραφία κι ένας δημόσιος λόγος που παρουσίαζαν μια Γαλλία σε διαρκή κίνδυνο από τους ξένους, τους μετανάστες, τους αλλόθρησκους και όλους όσοι απειλούν την ‘‘εθνική ταυτότητα’’, το μόνο που πίστευε ότι της είχε απομείνει. Αρχισε να ψηφίζει δεξιά, κατέληξε ψηφοφόρος της Μαρίν Λεπέν και στις ενστάσεις μου απαντούσε ότι “τουλάχιστον αυτοί νοιάζονται για μας”». Εκκινώντας βιωματικά, να πόσο καίρια ο ίδιος καταλήγει να παρατηρεί στη μεγάλη κλίμακα πως η Αριστερά δεν πείθει πια αυτόν τον κόσμο «γιατί αυτός νιώθει ότι τον έχει εγκαταλείψει, ότι τον σνομπάρει και αδιαφορεί για τα προβλήματά του, υιοθετώντας πλέον σε μεγάλο βαθμό τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης […] στρέφονται σε άλλους πολιτικούς χώρους, που τους προσεταιρίζονται μιλώντας τους σε μια γλώσσα που, παρότι δεν είναι λαϊκή αλλά λαϊκίστικη, καταφέρνει να τους πείθει ότι είναι η δική τους θυμωμένη φωνή διαμαρτυρίας. Η Ακροδεξιά προβάλλει ως ο νέος “αντισυστημισμός” κι αυτό πουλάει όσο η Αριστερά δεν βρίσκει απαντήσεις και δεν ανταποκρίνεται στον ιστορικό της ρόλο». Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επισημάνσεις είτε ζεις στο κέντρο αυτής της απισχνασμένης Ευρώπης, είτε στην άκρη της, είτε βέβαια στις ΗΠΑ του Τραμπ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας