Στις θάλασσες του κόσμου η αποικιοκρατία ζει και βασιλεύει

Η πρόσφατη επίθεση εναντίον της πλεούμενης «Συνείδησης» στο κέντρο της Μεσογείου με μη επανδρωμένα αεροσκάφη της τελευταίας εποικιστικής αποικιοκρατίας του πλανήτη επιβεβαιώνει το ότι στις θάλασσες του κόσμου η αποικιοκρατία ζει και βασιλεύει – και όχι τόσο ο Αλέξανδρος της γοργόνας. Με αυτή την επίθεση το Ισραήλ προβάλλει (και προβάρει) τη νεοαποικιακή του ισχύ εκατοντάδες μίλια μακριά από τη Γάζα, κλείνοντας το μάτι στους Eυρωπαίους για το πώς βυθίζονται ανεπιθύμητα σκάφη.

Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το Ισραήλ δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης. Είναι όμως μεσογειακού ηλίου φαεινότερον ότι η Δύση έχει δώσει το δικαίωμα στην παλιά αγγλική αποικία και σημερινό αγαπημένο δυτικό αστυφύλακα να ξεδιπλώσει τη γενοκτονική πολεμική μηχανή της όχι μόνο στην αραβική γη αλλά και στις θάλασσες τριγύρω της. Σκοπός, ο απόλυτος έλεγχος –μετά τη γη και τον αέρα– της θάλασσας.

Ωστόσο, η Υεμένη –υπό τη συμμαχία των Ανσαρουλάχ– έχει άλλη άποψη την οποία και καταθέτει ενίοτε με στιβαρά υπερηχητικά επιχειρήματα, παρ’ όλη την προσπάθεια των κονδυλοφόρων της Δύσης και των οκνηρών αντιγραφέων τους να τους υποβιβάζουν και να τους εξωτικοποιούν ως «Χούθι».

Στην άκρη των δυτικών χαρτών, η Υεμένη είναι στο επίκεντρο της παγκόσμιας Iστορίας εδώ και χιλιετίες. Από εκεί ξεκίνησαν γλώσσες, πολιτισμοί, κινήματα και… ροφήματα που άλλαξαν τον κόσμο, κλυδώνισαν αυτοκρατορίες. Προς το παρόν η Υεμένη επιβεβαιώνει τον ρόλο που της δίνει η παγκόσμια Iστορία ως φονέας γιγάντων που έχουν γυάλινα πόδια.

Πίσω στη Μάλτα. Η «Συνείδηση» βαφτίστηκε έτσι από τη Συμμαχία τoυ Στόλου για τη Γάζα για να επικαλεστεί μια ηθική στάση απέναντι στο μεγαλύτερο και λεπτομερώς μεταδιδόμενο έγκλημα του αιώνα μας. Η Συνείδηση της Ανθρωπότητας ως ένα καράβι αγκυροβολημένο στα κρυφά στη μέση της Μεσογείου ψάχνει την ηθική της πυξίδα ενάντια σε ισλαμοφοβικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία και απανθρωποποιητικές παρεμβολές. Προφανώς οι ακτιβιστές/ριες –ανάμεσά τους η πρώην αγαπημένη των δυτικών μίντια, αλλά μετά το φόρεμα κουφίγιας τρισκατάρατη, Γκρέτα– θεώρησαν ότι μια επίκληση στην ηθική θα ήταν μια κάποια λύση. Εχει σίγουρα πολύ ενδιαφέρον ότι η Γάζα φέρνει πιο κοντά Γκρέτες και «Χούθις».

Η «Συνείδηση» προετοιμαζόταν να αποπλεύσει με προορισμό τη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια. Αυτήν που το Ισραήλ έχει αποκλείσει από τη Λωρίδα εδώ και δύο μήνες επιδεικνύοντας στον πλανήτη ότι όλο το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο από το τέλος του Παγκόσμιου Πολέμου και μετά δεν είναι ούτε διεθνές ούτε ανθρωπιστικό, και σίγουρα όχι δίκαιο.

Βυθίστηκαν στα ίδια νερά

Σε μια άχαστη μεταφορά της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης –αν όχι κατάντιας– η «Συνείδηση» μετά το χτύπημα βυθίζεται σιγά αλλά σταθερά στα ίδια νερά όπου βυθίζονται εδώ και χρόνια δεκάδες χιλιάδες ζωές που έψαχναν ελπίδα στη Δύση.

Η ισραηλινή επίθεση είναι η πιο πρόσφατη πράξη σε μια μακρά σειρά αποικιακής βίας από τη Μάλτα μέχρι τη Γάζα. Στις αρχές του 1800 αμερικανικές γαλέρες –με συμμετοχή ελληνόφωνων πληρωμάτων– κήρυξαν τον πόλεμο στα κράτη της Μπαρμπαριάς στο πλαίσιο ενός ιδιόμορφου αποικιακού κινήματος «Δεν πληρώνω» θαλάσσιων τελών στους νόμιμους δικαιούχους, τους οποίους και βάφτισαν πειρατές.

Το 1840 αγγλικά -–καρβουνοκίνητα για πρώτη φορά– πολεμικά βομβάρδισαν την Παλαιστίνη (Γάζα, Χάιφα), τη Συρία και την Αίγυπτο για να αποτρέψουν την ανάδυση μιας αραβοθωμανικής νεωτερικής βιομηχανικής δύναμης υπό τον Μεχμέτ Αλί.

Το 1956 μια συντονισμένη αγγλογαλλοϊσραηλινή επέμβαση θέλησε αλλά απέτυχε να σταματήσει την εθνικοποίηση-αποαποικιοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ. Πέτυχε όμως την αποδυνάμωση της αραβικής κυριαρχίας στα Στενά και την ευρύτερη περιοχή προς όφελος της Δύσης, έναν από τους διακηρυγμένους στόχους των πρώτων εμπνευστών του σιωνισμού, των αντισημιτών Αγγλων αποικιοκρατών, ήδη από τα μέσα του 19αι αιώνα.

Εκτοτε το Ισραήλ θεωρεί την Ανατολική Μεσόγειο θαλάσσια αυλή του. Το 1967 βομβάρδισε το αμερικανικό ερευνητικό πλοίο Λίμπερτι που έπλεε στο Σουέζ. Το 1988 ανατίναξε το παλαιστινιακό πλοίο Αουντα («επιστροφή) στη Λεμεσό. Το 2010 επιτέθηκε σε ανθρωπιστικά πλοία στα διεθνή ύδατα αφήνοντας πίσω του δέκα νεκρούς. Προχθές η αποικιακή αυλή του μόλις επεκτάθηκε μέχρι την Κεντρική Μεσόγειο.

Οι εγχώριοι καρχαρίες

Αυτές οι ξεκάθαρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και το άπλετο αίμα στη θάλασσα έχουν ανοίξει την όρεξη σε εγχώριους καρχαρίες. Αφελώς αυτοί θεωρούν ότι κολιγιές με τον εκάστοτε αποικιοκράτη εξασφαλίζουν κομμάτι –ή και ψίχουλα έστω– από τη λεία.

Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται να φτάσουν μέχρι τη μακρινή Υεμένη για να μάθουν Ιστορία. Μια βαρκάδα μέχρι την αντικριστή Σμύρνη θα τους πείσει. Οπως και τότε, η σημερινή συνεργασία του ελληνικού κράτους (με ισότιμη ευθύνη ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ.) με τον αποικιοκράτη πολύ πιθανόν θα φέρει και πάλι την «Καταστροφή».

Παρομοίως ανεπίδεκτη η Κύπρος. Οταν πρόδωσε το αντιαποικιακό της κίνημα και συντάχτηκε με τους ενωτικούς και την επαπειλούμενη εθνοκάθαρση, «έχασε» το μισό νησί και τους Τουρκοκύπριους. Σήμερα πάλι «προδίδει» ένα αντιαποικιακό κίνημα (Παλαιστίνη αυτή τη φορά) για τη συμμαχία με το Ισραήλ και την ονείρωξη για μια «λευκή» Μεσόγειο. Σε αυτήν, τα προσφάτως ανανήψαντα προπύργια του δυτικού «πολιτισμού» θα ελέγχουν τις ροές του μαύρου χρυσού, ενώ ταυτόχρονα θα γενοκτονούν ή θα πνίγουν τις ροές μη λευκών προλετάριων και φτωχών στη θάλασσα.

Ειρωνικά αυτή η ανάγνωση, η Μεσόγειος ως «λευκή θάλασσα», παραπέμπει στις γλώσσες των μη λευκών της πληθυσμών – τουρκογενών και Αράβων. Αυτές οι γλώσσες χρωμάτισαν τις κατευθύνσεις του ορίζοντα – λευκό η Δύση, μαύρο ο Βορράς, μπλε ή πράσινο η Ανατολή, κόκκινο ο Νότος. Ετσι ακόμα παραμένουν – με μια ενισχυμένη γεωπολιτική επίστρωση κάτω από ένα φαιο-φαιδρό δυτικό λούστρο.

*Κοινωνικός ανθρωπολόγος, αναπληρωτής καθηγητής στα Τμήματα Πολιτικής και Ανθρωπολογίας στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού