Οι κακόφημες πλευρές της Ιστορίας μας

Η βασιλεία είναι ένα σημαντικό κομμάτι της παράδοσής μας και πρέπει να σεβόμαστε την Iστορία μας. Αυτό ήταν το επιχείρημα όσων εξέφρασαν τη διαφωνία τους με την απόφαση της κυβέρνησης να ταφεί ο Γκλίξμπουργκ ως ιδιώτης, δηλαδή χωρίς τιμές αρχηγού κράτους. Ωστόσο, κάθε αλλά παρά απούσα ήταν η κυβέρνηση και γενικώς η Δεξιά από την όλη διαδικασία. Εκπροσωπήθηκε στην κηδεία του ιδιώτη σε υψηλό επίπεδο (αντιπρόεδρος, υπουργός Πολιτισμού). Πήγαν ο πρώην πρωθυπουργός, ένας εν ενεργεία υπουργός, αρκετοί βουλευτές και έστειλαν μηνύματα πρωτοκλασάτα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη - κάποια παντός καιρού (Αβραμόπουλος), κάποια με ακροδεξιά καταγωγή (Γεωργιάδης, Πλεύρης). Από κοντά και άλλοι.

Τρισάγιο έκανε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και χοροστάτησε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος. Ιδιώτης λοιπόν ο τελευταίος κάτοχος του θρόνου, που κηδεύτηκε με τιμές γιατί αυτό επιτάσσουν η ιστορία μας και η παράδοσή μας. Αυτή όμως είναι μια αντίληψη τελείως ισοπεδωτική. Επιχειρεί να αναστήσει μύθους που έχουν καταρρεύσει, να δικαιολογήσει πολιτικές που έβλαψαν τη χώρα, να δικαιώσει τους πρωταγωνιστές που έπαιξαν βρόμικους ρόλους και να εξωραΐσει έναν θεσμό που τοποθετήθηκε στον σκουπιδοτενεκέ με το δημοψήφισμα του 1974, το οποίο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε μία από τις πολλές προβληματικές στιγμές του δημόσιου βίου του, είχε χαρακτηρίσει unfair.

Η παράδοσή μας και η Iστορία μας έχουν και πολλές κακόφημες πλευρές. Οφείλουμε να τιμούμε κι αυτές; Δυστυχώς στην παράδοσή μας και στην Iστορία μας υπάρχουν και οι δικτατορίες. Και δεν ήταν λίγες. Ενστολοι επικαλούμενοι τον κίνδυνο από εσωτερικούς εχθρούς ανέτρεψαν κυβερνήσεις και προκάλεσαν καταστροφές και συμφορές. Αλλοτε μόνοι τους, άλλοτε με τις ευλογίες τμημάτων του πολιτικού προσωπικού, άλλοτε με την καθοδήγηση του ξένου παράγοντα. Πρέπει να τις τιμούμε; Δυστυχώς στην παράδοσή μας και στην Iστορία μας υπάρχουν ο δωσιλογισμός και ο μαυραγοριτισμός.

Δωσίλογοι και μαυραγορίτες «νομιμοποιήθηκαν» μετά την Κατοχή, εξαγνίστηκαν, τα εγκλήματά τους αποσιωπήθηκαν, η προδοσία τους βαφτίστηκε αυτοάμυνα, χρησιμοποιήθηκαν από τους νικητές του Εμφυλίου για να αντιμετωπιστεί ο κομμουνισμός (ο εσωτερικός εχθρός για τους αυτόκλητους σωτήρες), κάποιοι εξ αυτών έγιναν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, άλλοι βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας και συμμετείχαν σε συνωμοσίες κατά του κοινοβουλευτισμού. Πρέπει τους τιμούμε; Δυστυχώς στην παράδοση και στην Iστορία μας είναι η καχεκτική δημοκρατία (καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα, εκλογές βίας και νοθείας, Αποστασία, διορισμός κυβερνήσεων από την αμερικανική πρεσβεία). Πρέπει να την τιμούμε;

Δυστυχώς στην παράδοσή μας και στην Iστορία μας είναι το ρουσφέτι, τα πελατειακά δίκτυα, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, τα σκάνδαλα, η ατιμωρησία των ισχυρών, η διαπλοκή οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής εξουσίας, η οικογενειοκρατία. Πρέπει να τα τιμούμε; Δυστυχώς στην παράδοσή μας και στην Iστορία μας έχουμε τις πολιτικές δολοφονίες, το παρακράτος, το φακέλωμα, τα ξερονήσια, τις παρακολουθήσεις αντιφρονούντων. Οφείλουμε τιμές σ’ αυτές τις πρακτικές; Δυστυχώς στην παράδοσή μας και στην Iστορία μας υπάρχουν οι ωμές παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας για να χειραγωγηθεί η Δικαιοσύνη και να υπηρετήσει κομματικές στρατηγικές. Πρέπει να τις τιμούμε;

Σωστά ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο άρθρο του στο «Βήμα» (15-1-2023) επισημαίνει ότι «η διαχείριση των συμβόλων και της ιστορικής μνήμης συνιστά ενεργό πολιτικό μέγεθος». Και οι αναθεωρητές καραδοκούν για να ξαναγράψουν την Ιστορία κατά πως βολεύει την παράταξη που υποδύεται τον ιδιοκτήτη της χώρας.