Τραγωδία; Φάρσα; Καλαμπούρι;

Οταν οι πρώην δεν εννοούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι δεν γίνεται να πρωταγωνιστούν στη δημόσια ζωή με τον τρόπο που το έκαναν όταν ήταν εν ενεργεία, οι διάδοχοί τους είναι αναγκασμένοι να επινοήσουν τρόπους για να διαχειριστούν το πρόβλημα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας συνέχισε να ασχολείται με τα εσωτερικά του κόμματος που είχε ιδρύσει. Ουδείς τόλμησε να του θέσει όρια.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μπορούσε λόγω της κατάστασης της υγείας του να επηρεάσει τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Δεν μάθαμε και μάλλον δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ ποιον ήθελε για διάδοχό του στην πρωθυπουργία και στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Την προτίμησή του μάλλον τη γνωρίζουν ο Τηλ. Χυτήρης και ο Νίκος Αθανασάκης, που είχαν αναλάβει να συντάξουν ένα σχέδιο παρέμβασής του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 στο οποίο κυριάρχησε ο Κώστας Σημίτης. Και οι δύο αρνούνται να αποκαλύψουν λεπτομέρειες.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν προκάλεσε ενοχλητικά ζητήματα στους μετά απ’ αυτόν αρχηγούς της Ν.Δ., αν και δεν συμφωνούσε καθόλου με τον Αντ. Σαμαρά. Ο Μητσοτάκης τον ανέδειξε, αλλά εκείνος ανέτρεψε την κυβέρνησή του και νίκησε την κόρη του στη σύγκρουση για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κώστας Καραμανλής ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια την τακτική τής μη εμπλοκής του στα εσωτερικά της Ν.Δ., αν και διάφορα στελέχη, που ισχυρίζονται ότι είναι συνομιλητές του, τον επικαλούνται συχνά για να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση.

Ο Γιώργος Παπανδρέου απέπεμψε το 2008 από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τον Κώστα Σημίτη, αν και είχε παραλάβει απ’ αυτόν με ήκιστα δημοκρατικές διαδικασίες το δαχτυλίδι της διαδοχής. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος -ο ηττημένος στην εσωκομματική αναμέτρηση με τον Γιώργο Παπανδρέου το 2007- έπαιξε ρόλο στην απομάκρυνση του Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, σήμερα είναι εκτός ΚΙΝ.ΑΛΛ. και προσπαθεί να λειτουργήσει ως ανεξάρτητος παράγοντας.

Ο Αλέκος Αλαβάνος έχει μετανιώσει για την απόφασή του να χρίσει διάδοχό του τον Αλέξη Τσίπρα. Οποτε μιλάει, ασκεί σκληρή κριτική στο πρώην κόμμα του και στον πρώην εκλεκτό του. Η Φώφη Γεννηματά δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη με τις διαφοροποιήσεις του Γιώργου Παπανδρέου σε σοβαρά θέματα (π.χ. Συμφωνία των Πρεσπών).

Οι πρώην που παραμένουν στους κόλπους της παράταξης και έχουν χρηματίσει πρωθυπουργοί υποστηρίζουν ότι έχουν μια σχετική αυτονομία και ως εκ τούτου δικαιούνται να καταθέτουν χωρίς συνέπειες τις απόψεις τους, ακόμη και αν αυτές δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τις αντιλήψεις των νέων ηγεσιών. Η περίπτωση πάντως του Αντ. Σαμαρά είναι κάπως διαφορετική. Υπάρχει το κακόφημο παρελθόν του (1993). Πολλοί φοβούνται ότι δεν θα διστάσει να κάνει τα ίδια, αν εκτιμήσει ότι βλάπτονται τα εθνικά συμφέροντα. Είναι θυμωμένος γιατί, αν και ευεργέτησε τον σημερινό πρωθυπουργό, ο κ. Μητσοτάκης δεν τον πρότεινε ούτε για επίτροπο στην Ε.Ε. ούτε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Είναι όμως ασυνεπής στο πεδίο των ελληνοτουρκικών. Διαφωνεί με την πολιτική που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις, και η δική του. Τώρα λέει «όχι» στις διερευνητικές επαφές, «όχι» στη Χάγη. Παραμένει πάντως συνεπής στο Μακεδονικό. Δεν άλλαξε αυτός αντίληψη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετακινήθηκε. Ο πρωθυπουργός, αφού όπως φαίνεται δεν επιθυμεί τη διάρρηξη των σχέσεών του με τον κ. Σαμαρά, πρέπει να βρει τρόπο να τον εξευμενίσει. Το προσπάθησε, διακινδυνεύοντας τη σοβαρότητά του και παίζοντας με την αξιοπιστία του θεσμού που υπηρετεί, κάνοντάς του όλα τα χατίρια στο σκάνδαλο της Novartis. Και την Τουλουπάκη αποκαθήλωσε και τη Δικαιοσύνη επιχειρεί να χειραγωγήσει λέγοντας ότι όλοι οι πολιτικοί είναι αθώοι. Ομως ο κ. Σαμαράς δεν ικανοποιείται. Θέλει κι άλλα.

Ανάγωγα 

Το πρόβλημα με τις τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων δεν είναι η ύπαρξή τους. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της έχει μεγάλη παράδοση. Το πρόβλημα θα δημιουργηθεί αν οι τάσεις δεν παλεύουν στην κοινωνία για το κόμμα τους, αλλά στο κόμμα τους για τον εαυτό τους.