Μια μπάλα είναι η ζωή...

Ηταν η στιγμή που η αδρεναλίνη παρέα με την ντοπαμίνη χορεύανε στα ύψη. Είχα ξεχάσει και το ραβδί (που το κρατούσα ασυναίσθητα). Δεν σκεφτόμουν ούτε θυμόμουν το παραμικρό, κακό ή καλό, κυβέρνηση ή αντιπολίτευση. Ηταν μόνο το σώμα που με πήγαινε. Αυτοδύναμο. Κάπως έτσι, σκέφτηκα, θα νιώθουν οι δρομείς των μεγάλων αποστάσεων: μόνοι, αποσπασμένοι από χρόνο και έγνοιες, αυτοί και ο δρόμος...

Απλωνε η Αθήνα τη λευκή ποδιά της στον γαλάζιο Σαρωνικό. Μπροστά η Πειραϊκή με την Καστέλα. Πίσω η Σαλαμίνα. Στο βάθος αναδυόταν μες στην αχλή της πρωινής δροσιάς η Αίγινα. Επιστροφή από Μοναστήρι Καισαριανής. Τρελαμένα τα πουλιά στη ρεματιά. Κοτσύφια και καρδερίνες στην πρώτη σειρά της χορωδίας. Πεντακάθαρο το πλάτωμα στον πλάτανο με την κρήνη του κριαριού.

Θυμήθηκα τη λεωφόρο κριαριών στο περίφημο σύμπλεγμα ναών του Καρνάκ στο Λούξορ. Αντίγραφο του αρχαίου είναι το κεφάλι του κριαριού στην Καισαριανή. Το πρωτότυπο (το πρόφτασα, αν και δεν είμαι τόσο αρχαίος...) μεταφέρθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο· αυτό για το οποίο έχει... όραμα ο σημερινός πρωθυπουργός «των καταφυγίων» (για άλλον έχει ειπωθεί, αλλά ταιριάζει!). Που καλύτερα να μείνει με το όραμα. Μη μας βγάλει κανένα νέο τσιμέντωμα Ακρόπολης η καμιά... Πανεπιστημίου, όπως ο ανιψιός. Ο ελαιώνας. Το Βοτανικό Μονοπάτι με τις ενδεικτικές ταμπελίτσες ταυτότητας κάθε φυτού (έχουμε και καλή πατρίδα· ας λένε οι καταστροφολόγοι τα δικά τους· τόσο μπορούν...). Τα δυο ξωκλήσια: η παλαιοχριστιανική βασιλική του Αγίου Μάρκου, συντηρημένη πριν από μερικά χρόνια και το νεότερο, Αγιοι Ανάργυροι, που λειτουργεί.

Με προσπέρασαν, καλημερίζοντας, τρεις νεαροί δρομείς. Ισα που πρόφτασα στο σπίτι να κάνω ένα μπάνιο, να ντυθώ και να βάλω δυο γουλιές καφέ στο στόμα. Εξω με περίμενε το ραδιοταξί, να πάω να δω τον μικρό εγγονό μου στην μπάλα. Μια μπάλα που κυλάει συνεχώς είναι η ζωή...