Εις τον αφρό της θάλασσας…

Από προσωπικό ημερολόγιο: «Πέμπτη, 13 Ιανουαρίου 2022, 6:11 ξημερώματα. Ο φίλος Σταύρος Ψυλλάκης, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ (προσωπική ματιά στα γεγονότα) σε ανταπόδοση χρονογραφημάτων μου (επίσης προσωπική ματιά στα γεγονότα) μου έστειλε σχετικό απόφθεγμα του Νίτσε: Δεν υπάρχουν γεγονότα. Υπάρχουν ερμηνείες των γεγονότων.

»Βέβαια το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή, σε Παγκράτι και Υμηττό, φυσάει με 50 χλμ., δεν ξέρω πώς ερμηνεύεται, πάντως τέτοιον αέρα δεν θυμάμαι άλλη φορά στην Αθήνα. Όπως δεν θυμόμουν και άλλη ομίχλη, όπως αυτήν, αρχές περασμένου Νοεμβρίου. Όπως δεν θυμόμουν φαινόμενο: θάλασσα “καπουτσίνο” (θάλασσα αφρισμένη, σαν αφρόγαλα σε καπουτσίνο). Γεγονός κι αυτό, της τελευταίας κακοκαιρίας, που κάποιος ειδικός σε κανάλι (από αυτά που βγάζουν αφρούς…) χαρακτήρισε: “Σπάνιο μεν, αλλά συμβαίνει και είναι ακίνδυνο!”. Μας… διαφώτισε.

»Προσωπικά πάντως –ενώ το έχω ξαναδεί, σε ακτές, αλλά σε μικρές συγκεντρώσεις· όχι σαπουνάδες μπουγάδας…–, το θυμάμαι σαν παροιμία. Την έλεγε, σε άγριες στιγμές, ο πατέρας: “Εχεις δει… παπόρι (άλλη λέξη έβαζε, ακατάλληλη…) ν’ αρμενίζει και το πέλαγο ν’ αφρίζει;”. Ή ακόμα, στη λυρική εκδοχή, όπως αποδίδεται στην πασίγνωστη επτανησιακή καντάδα: “Εις τον αφρό (δις) της θάλασσας, η αγάπη μου (δις) κοιμάται…” με επωδό: “Γιαλό γιαλό πηγαίναμε…” κ.λπ. κ.λπ.

»“Το φαινόμενο Cappuccino Coast” διάβασα σε site (foam coast στα αγγλικά) “πήρε το όνομά του από τον πλούσιο αφρό του καφέ καπουτσίνο. Οι επιστήμονες εξηγούν ότι ο παράξενος αφρός δημιουργείται από ακαθαρσίες στη θάλασσα: άλατα, χημικές ουσίες, νεκρά φυτά και ψάρια που αποσυντίθενται και εκκρίσεις από φύκια. Όλα αυτά ανακατεύονται από ισχυρά ρεύματα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φυσαλίδες. Οι οποίες κολλάνε μεταξύ τους, καθώς μεταφέρονται προς την ακτή και μετατρέπονται σε αφρό όταν το κύμα σπάει με δύναμη στα βράχια”. Τώρα, αυτό το μείγμα, πόσο ακίνδυνο είναι, ένας θεός ξέρει…».