Ολοκληρωτισμός: «…πολιτικό καθεστώς με υπερενισχυμένη εκτελεστική εξουσία που ακυρώνει τις υπόλοιπες και καταργεί θεμελιώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, όπως η ισονομία και η ελευθερία του λόγου…» ή σαν «…ένας τύπος κοινοβουλευτικού συστήματος που στην ουσία είναι μονοκομματικό…». Θα μπορούσαν τα προηγούμενα να φωτογραφίζουν την Ελλάδα του σήμερα ή μήπως κάτι τέτοιο είναι υπερβολή; Πόσο ανεξάρτητες από την κυβέρνηση είναι η Νομοθετική, η Δικαστική και η εξουσία της Πληροφόρησης, ως τέταρτη εξουσία;
Πόσα νομοσχέδια έχουν κατατεθεί με πρωτοβουλία απλών βουλευτών της πλειοψηφίας, πόσα νομοσχέδια της κυβέρνησης έχουν καταψηφιστεί και πόσα της μείζονος ή ελάσσονος μειοψηφίας έχουν γίνει νόμοι του κράτους τα τελευταία χρόνια; Κανένα.
Ποιο είναι το σημερινό ‘ανάστημα’ της τρίτης θεμελιώδους εξουσίας, αυτής της Δικαστικής; Συγκαλύψεις σκανδάλων (Novartis, υποκλοπές), εν εξελίξει συγκαλύψεις εγκλημάτων (Τέμπη), συνεπικουρία στην επιχείρηση ευνουχισμού των ανεξάρτητων αρχών (βλ. αντιθεσμική παρέμβαση Ντογιάκου για να αποτραπεί ο έλεγχος της ΑΑΔΕ). Αυτές είναι λίγες μόνο από τις σοβαρές ενδείξεις ότι ένα μεγάλο τμήμα της δικαιοσύνης βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Όσο για την λεγόμενη τέταρτη εξουσία, αυτήν της πληροφόρησης, και ιδιαίτερα της τηλεοπτικής, ποιος αμφιβάλλει ότι η ελεεινή προπαγανδιστική της δράση δεν είναι αυτή καθ’ αυτή η στέρηση της ελευθερίας του λόγου, με τις όποιες φωτεινές εξαιρέσεις να αποτελούν ‘σταγόνα στον ωκεανό’;
Και πώς, με τόσα κόμματα στη βουλή, μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να χαρακτηριστεί μονοκομματικό; Μα το αποδεικνύουν τα στοιχεία και τα γεγονότα.
Πόσοι νόμοι των κυβερνήσεων Μητσοτάκη έχουν υπερψηφιστεί από την σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση; Περίπου το 70%, ενώ για τον ‘αριστερό’ ΣΥΡΙΖΑ το αντίστοιχο ποσοστό είναι 45%.
«…λίγα είναι τα βήματα που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση για την πολυπόθητη πολιτική συναίνεση…» διαλαλούσαν με κακεντρέχεια τα συστημικά μέσα μετά την συνάντηση του Ν. Ανδρουλάκη με τον πρωθυπουργό … και ο νοών νοείτο…
Ποιο από τα εν δυνάμει κυβερνητικά κόμματα της λεγόμενης προοδευτικής αντιπολίτευσης αντιδρά στα απόνερα του ‘ανήκομεν εις τη δύσιν'; Ποιο απ’ αυτά διαφωνεί με την διαιώνιση των μνημονίων, με τον πόλεμο που κήρυξε ο Μητσοτάκης εναντίον της Ρωσίας, με τον οικειοθελή αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου, με τις νέες ‘αμυντικές’ συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τον εναγκαλισμό με το Ισραήλ; Ποιο σε τελική ανάλυση, αναδεικνύει την εθνική υποτέλεια και την μειωμένη κυριαρχία σαν το θεμελιώδες εμπόδιο στην πρόοδο της χώρας και σαν υπεύθυνες για την επερχόμενη εθνική τραγωδία;
Και ενώ, προς τιμή του, το ΚΚΕ εξαιρείται από τη πιο πάνω τραγική ομοφωνία, η εμμονή του στην ‘αναγκαιότητα της ωρίμανσης των συνθηκών’ μετατρέπει την όποια διαφοροποίησή του σε άδειο πουκάμισο.
Και από πού προκύπτει η στέρηση της ελευθερίας του λόγου; Από την παντελή απουσία δημόσιου πολιτικού λόγου πάνω στις επιλογές απαγκίστρωσης της χώρας από την ξένη εξάρτηση, από την απόλυτη κυριαρχία ενός λόγου σκοταδιστικού, που προάγει τον ανορθολογισμό, νομιμοποιεί την ροπή της εκτελεστικής εξουσίας προς τον αυταρχισμό και αναγάγει τον άκρατο δικαιωματισμό σε εναλλακτική δήθεν προοδευτική πολιτική ιδεολογία. Πού στοχεύουν οι αμέτρητες ποινικές και πειθαρχικές διώξεις σε βάρος κυρίως εκπαιδευτικών, αν όχι στην στέρηση της ελευθερίας σκέψης και έκφρασης;
Ποιο ανάχωμα πρέπει να δημιουργήσει το υγιές κομμάτι της κοινωνίας, το 61% του ‘ΟΧΙ’ του 2015; Μήπως ένα μέτωπο για την προστασία της ελεύθερης συνείδησης και έκφρασης; Ένα μέτωπο δηλαδή, που θα δώσει – κυρίως στους νέους – εργαλεία για να σκέφτονται και να εκφράζονται ελεύθερα, ώστε να μπορούν να σταθούν όρθιοι μπροστά στον έρποντα ολοκληρωτισμό υπερασπίζοντας τον ανθρωπισμό και την Δημοκρατία. Η οργάνωση και η λειτουργία λαϊκών σχολείων από τις πρωτοπόρες μειοψηφίες κάθε πόλης, μήπως είναι το μόνο που απομένει στη κοινωνία – παράλληλα φυσικά με τους αγώνες των εργαζόμενων - για να προετοιμαστεί για την μεθεπόμενη πολιτική μάχη; Γιατί η επόμενη, κυρίως με την ευθύνη της ‘αριστεράς’, είναι ήδη χαμένη. Όσο για την Ελληνική διανόηση, που αντί να τεθεί σημαιοφόρος στον αγώνα κατά της πνευματικής σήψης και του επερχόμενου εθνικού ακρωτηριασμού, αντί σχολίου…
Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι,
οικονομολόγοι, καθηγητές κ.τ.λ. που γράφουν,
συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και
σεμινάρια για τη βαρβαρότητα των πόλεων, τη
μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο
του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από
προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και
συνήθως άκρως ριζοσπαστική – πόσο
βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς
μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια,
πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα
που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για
την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως
τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει,
τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον
«Με προκαλούν» είπες.
(Μανόλης Αναγνωστάκης, Κείμενο ΙΙΙ, Το περιθώριο ’68-’69)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας