Είναι ν’ απορείς πώς τα καταφέρνουμε και καταστρέφουμε αρχέγονες, δημιουργικές δυνάμεις και έννοιες της φύσης. Ο ήλιος κι ο αέρας δίνουν ζωή στη γη και σ’ ό,τι περιφέρεται πάνω της· το γνωρίζουν ακόμα και τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Οποιο βιβλίο κι αν ανοίξουμε, μυθολογίας, πολλών θρησκειών, φυσικής ιστορίας, πατριδογνωσίας, γεωγραφίας, αναφέρεται στην ευεργετική δραστηριότητά τους. Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας τις ονόμασαν οι επιστήμονες. Από αυτές θέλουμε να παράγουμε την άλλη σημαντική ενέργεια των τελευταίων δύο, περίπου, αιώνων: την ηλεκτρική. Τις προηγούμενες δεκαετίες οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί ασχολήθηκαν πολύ με αυτές. Εκπόνησαν προγράμματα, συμμετείχαν σε δραστηριότητες, έγραψαν εργασίες, τύπωσαν φυλλάδια και βιβλία, μίλησαν σε απλούς ανθρώπους για τα πλεονεκτήματά τους.
Και να σου, ήρθε η ανατροπή. Γίναμε, μας έκαναν επιφυλακτικούς απέναντί τους. Γιατί κάποιοι ξαμολήθηκαν σε οροσειρές, βουνά, λόφους, ακόμα και ραχούλες, και «φύτευσαν» ή επιχειρούν να το κάνουν τεράστιες ανεμογεννήτριες, ατέλειωτα τετραγωνικά ηλιακών κατόπτρων. Η απληστία του κέρδους έφερε την επιφύλαξη και άρνηση. Κάποτε, πριν από τριάντα χρόνια, ο Δήμος Μυτιλήνης είδε κι έπαθε να πάρει άδεια εγκατάστασης των δύο πρώτων ανεμογεννητριών στη χώρα μας.
Σήμερα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια κείτονται κατεστραμμένες, σκουριασμένες στο χώμα. Το απλό βήμα της απομάκρυνσης κι εγκατάστασης όμοιων, μικρών στην ίδια θέση δεν έγινε. Αντίθετα ετοιμάζονται να τοποθετήσουν τεράστιες στη δυτική Λέσβο. Στη γειτονική Χίο επιχειρούν να επαναλειτουργήσουν παμπάλαιο, εγκαταλειμμένο ορυχείο αντιμονίου. Πριν από εκατόν πενήντα χρόνια γαλλικές εταιρείες έκαναν κάποιες γαλαρίες στα δύο νησιά, έβγαλαν μικρές ποσότητες μεταλλεύματος. Σύντομα, έστω κι αν είχαν οθωμανικά παραχωρητικά φιρμάνια, εγκατέλειψαν το εγχείρημα. «Σώζεται στοά παλαιάς εκμεταλλεύσεως μήκους 40 και ύψους 2», διαβάζουμε σε βιβλίο των αρχών του περασμένου αιώνα. Απέναντι, στις οροσειρές του Πηλίου, επιχειρούν να εγκαταστήσουν τεράστιες ανεμογεννήτριες σε απάτητες κορφές· όπως γίνεται σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας.
Από τις δύο άκρες του Αιγαίου πελάγους δυο φίλοι συγγραφείς, ο Γιάννης Μακριδάκης από τη Χίο κι ο Κώστας Ακρίβος από το Πήλιο εξακοντίζουν τις πένες τους. Ξεχύνονται τα γράμματα, οι λέξεις, οι γραφές τους. Στοχεύουν την ασυδοσία, την αυθαιρεσία, τον επιχειρούμενο πλουτισμό και την επερχόμενη καταστροφή της φύσης. Στα βουνά της βόρειας Χίου θέλουν να ανοίξουν ορυχεία αντιμονίου, στου δε Πηλίου, των θεοτήτων, να εγκαταστήσουν τεράστιες ανεμογεννήτριες. Οι πρόγονοί μας σε αυτά έβαλαν να ζουν θεοί κι ημίθεοι, νύμφες και νεράιδες, πλάι στα ζώα, στα φυτά και στα δέντρα. Το χέρι τους το άπλωναν μέχρι ένα όριο, να πάρουν ό,τι απλόχερα παρείχε η φύση, χωρίς να την πληγώνουν. Γιατί η λαϊκή σοφία κι η καθημερινότητα τους δίδαξαν ότι υπάρχει και το αύριο. Αυτό, το αύριο, μπορούμε να το προστατέψουμε;
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας