Περί ίσων αποστάσεων (Με αφορμή τις εκλογές της Βενεζουέλας)

Κατόπιν των αποτελεσμάτων των εκλογών στη Βενεζουέλα έκπληκτος ο αριστερός κόσμος παρακολούθησε την τοποθέτηση του «Ριζοσπάστη» όπου λίγο-πολύ, υιοθετήθηκε η λογική των ΗΠΑ και της αμερικανόδουλης αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας. Ας θέσουμε, λοιπόν, ορισμένα ρητορικά ερωτήματα:

1.Όταν οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο Ιράκ είχε νόημα σε εκείνη ακριβώς τη φάση να στηριχθεί πολιτικά ο Σαντάμ Χουσείν ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

2.Όταν ο δυτικός ιμπεριαλισμός βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία είχε νόημα σε εκείνη ακριβώς τη φάση να στηριχθεί πολιτικά η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

3.Όταν διαμέλιζαν οι ιμπεριαλιστές τη Συρία είχε νόημα σε εκείνη ακριβώς τη φάση να στηριχτεί πολιτικά ο Άσαντ ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

4.Όταν το ΝΑΤΟ περικύκλωνε τη Ρωσία και η ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας δρούσε ως ενεργούμενο των ΗΠΑ είχε νόημα να ευχόμαστε την ήττα του ΝΑΤΟ ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

5.Όταν σήμερα συντελείται μία γενοκτονία στη Γάζα έχει νόημα να συνταχθούμε με την παλαιστινιακή αντίσταση ή πρέπει να είμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

6.Και όταν σήμερα οι ΗΠΑ προσπαθούνε με τους γνωστούς τρόπους τους να επιβάλλουν τον εκλεκτό τους στη Βενεζουέλα έχει νόημα να χαιρόμαστε με τη νίκη Μαδούρο ή πρέπει να είμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

Η πολιτική στήριξη στην οποία αναφερθήκαμε στα ρητορικά ερωτήματα σχετίζεται με την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών που δέχονται την επίθεση του ιμπεριαλισμού. Την υπεράσπιση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και τη διασφάλιση της ειρήνης.

Η κριτική απέναντι στον Χουσεΐν, στον Μιλόσεβιτς, στον Άσαντ, στον Πούτιν, στην Χαμάς, στον Μαδούρο είναι και θεμιτή και αναγκαία. Οι κρίσιμες στιγμές, όμως, δεν είναι στιγμές για να ξεδιαλύνει κάποιος ζητήματα ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι οι στιγμές που διακυβεύεται το μέλλον ενός λαού. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, αν κάποιος συντάσσεται, αθέλητα ή ηθελημένα, με την πρεσβεία. Και η πρεσβεία είναι μία.

Συνηθίζουμε να συνδέουμε τη στάση του Πόντιου Πιλάτου ως την επιτομή του «δεν παίρνω θέση». Μόνο που αυτό είναι λάθος. Ασφαλώς και ο Πόντιος Πιλάτος πήρε θέση Το αν υπήρξε αυτό το γεγονός στην πραγματικότητα (κατά τη γνώμη μας πρόκειται για εβραϊκή μυθολογία)  είναι μιας άλλης τάξης συζήτηση. Αναφερόμαστε στον συμβολισμό που το ακολουθεί. Όταν, λοιπόν, επρόκειτο να γίνει η σταύρωση υπήρχε ο δυνάστης (Ρωμαίοι) και απέναντι ο Χριστός στο πρόσωπο του οποίου συμπυκνωνόταν το δίκιο. Επομένως, ο Πόντιος Πιλάτος μόνο ουδέτερη στάση δεν κράτησε αλλά συντάχθηκε με τον ισχυρό και το άδικο ή στην καλύτερη περίπτωση τα διευκόλυνε.    

Ανάμεσα στον επιτιθέμενο και στον αμυνόμενο, στο άδικο και το δίκιο, στον ισχυρό και τον ανίσχυρο κι εν τέλει στον ιμπεριαλιστή και τον υποτελή ή σε αυτόν που θέλει ο ιμπεριαλιστής να μετατρέψει σε υποτελή, δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Αν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα δεν πήρε τη θέση κανενός ιμπεριαλιστή στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο είναι γιατί υπήρχαν δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα που μάχονταν για την παγκόσμια λεία. Και πολύ καλώς έπραξε. Αλλά η μηχανιστική μεταφορά αυτής της λογικής σε περιπτώσεις όπως της Βενεζουέλας ή του ρωσονατοϊκού πολέμου, στην καλύτερη περίπτωση είναι αφελής και δογματική, στη χειρότερη εγείρει πολύ σοβαρά ερωτηματικά.

Οι υποτιθέμενες ίσες αποστάσεις είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Υποτιθέμενες. Και απολύτως άνισες.

*Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας