Μετεκλογικό σχόλιο

Καισαριανή, πριν από αρκετά χρόνια. Η Σκοπευτική Εταιρεία διεκδικεί τον χώρο Μνήμης των Εκτελεσμένων. Η δήλωση του προέδρου της είναι ενδεικτική: «Ποιο μνημόσυνο; Αν δηλαδή πέσει η οροφή του σπιτιού σας και σκοτώσει δέκα-δώδεκα ανθρώπους, θα ’χουν απαίτηση οι συγγενείς τους να κάνουν κάθε χρόνο μνημόσυνο μέσα στο σπίτι σας;». Οταν η Πολιτική δεν λογαριάζει έμπρακτα, παρά τις ανέξοδες ρητορικές, τις αξίες που στηρίζουν τη συλλογικότητα μα και την ατομική αξιοπρέπεια, όταν δεν περιφρουρεί τον δημόσιο χώρο, τον υλικό μα και τον άυλο, τον ιστορικό τόπο δεμένο με τη μέγιστη θυσία, αλλά και τις ιδέες που οδηγούν σε αντίστοιχες στάσεις ζωής, τότε αυτός γίνεται έρμαιο συμφερόντων των ισχυρών, μα και ανέξοδων αποενοχοποιήσεων όσων δρουν στο όνομα των ανίσχυρων, και η εναλλακτική φαντάζει αντανάκλαση του ίδιου.

Τόσο ίδιου όσο και το «εμείς θα φέρουμε την αλλαγή» του ΣΥΡΙΖΑ που θύμιζε, όσο κι οι πολιτικές του, το ύστερο ΠΑΣΟΚ δίνοντας την αφορμή στον κόσμο του τελευταίου να προτιμήσει το ορίτζιναλ από τη ρεπλίκα, τόσο μικροπολιτικού όσο και η χρόνια απαίτηση των αριστερών σχηματισμών για απλή αναλογική, που απαιτεί νερό στο κρασί, κι έμειναν να μετρούν, περίκλειστοι στο μαγαζάκι του ο καθένας, κέρδη και ζημιές, προβαλλόμενοι ως παθολογικά νάρκισσοι σε μια κουρασμένη, ανυπεράσπιστη κοινωνία που απαιτούσε να κυβερνηθεί.

Χρόνια οι «προοδευτικές» πολιτικές (ο λεγόμενος αταξικός δικαιωματισμός) αποκομμένες από την υλική βάση της κοινωνίας (εγκολπωμένες στο -και διαχεόμενες από το- ίδιο χειριστικό σύστημα που μας δομεί ως δίχως κρίση καταναλωτές ιδεών και υλικών κι όχι ως πολίτες), εννοώντας συχνά ακόμη και την «αποδοχή» ως συγκατάθεση και συναίνεση στα πρότυπα της κυριαρχίας, διαχέουν τη συντήρηση βαθιά μέσα στην «προοδευτικότητα». Η συγκυρία, καθώς εκλογές παγκόσμια επιβραβεύουν περίεργους ηγέτες, έχει -παρά τις πασιφανείς διαφορές- τρομακτικές ομοιότητες με τον Μεσοπόλεμο. Αναδυόμενοι εθνικισμοί, αυταρχικοί ηγέτες που συνδέονται με κεκαλυμμένες αλλά εντελώς υπαρκτές αντικοινοβουλευτικές πρακτικές, δαιμονοποίηση των κυρίως αδύναμων άλλων, δείχνει πως πρέπει να ετοιμαζόμαστε ξανά για μια μακριά νύχτα.

Κι ο Χάκκας, ο άγιος της λογοτεχνίας μιας άλλης Αριστεράς, που γυρίζοντας μονάχος στο Σκοπευτήριο ψάχνοντας τα μυστικά σημάδια, «τα πουλιά που φεύγουν έντρομα απ’ το δασάκι σαν να ξαφνιάζονται από αιφνίδιες ριπές, τα κυπαρίσσια που δεν κρατάνε τον καρπό τους, μεταπηδάει το αίμα από τις ρίζες στους βλαστούς και πέφτουν κυπαρισσόμηλα», συμβολίζοντας την Ελλάδα ολόκληρη, και τον κόσμο όλον, είχε αναρωτηθεί:

«Δεν ξέρω αν τελικά σωθεί το δασάκι... Να δείτε που στο τέλος θα το κάνουν οικόπεδα... Για οικόπεδα θα συμφωνήσουν όλοι, δεξιοί, αριστεροί, και κεντρώοι...».