Και ξαφνικά... αγαπήσαμε τους μετανάστες

Οι ελιές έμειναν φέτος στα δέντρα, τα ακτινίδια και τα μανταρίνια επίσης και βέβαια παρατηρούνται μεγάλα ελλείμματα στην αγορά εργασίας, καθώς φαίνεται ότι η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί 200.000 επιπλέον εργαζομένους στη γεωργία και στις ιχθυοκαλλιέργειες, 150.000 στη μακροχρόνια φροντίδα και πολλούς ακόμα στον τουρισμό και τις κατασκευές.

Το παράδειγμα της Μανωλάδας είναι χαρακτηριστικό: οι παραγωγοί ζητούν εργατικά χέρια από το Μπανγκλαντές και την Ινδία, καθώς χρειάζονται 5.000 επιπλέον εργαζομένους για να απασχοληθούν στις καλλιέργειες. Οι παραδοσιακοί εργάτες γης στην Ηπειρο, ας πούμε, οι Αλβανοί, είναι πλέον ακριβοί και δυσεύρετοι. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεώρησε πως με την «εθνική θεώρηση εισόδου για εποχική εργασία που παρέχει δικαίωμα πρόσβασης στην αγορά εργασίας αποκλειστικά για την παροχή της συγκεκριμένης εργασίας και στον συγκεκριμένο εργοδότη, ύστερα από πρόσκληση του οποίου αυτή χορηγήθηκε» θα λύσει το πρόβλημα της έλλειψης εργατών γης.

Μίσθωση εργατών από τρίτες χώρες, σύγχρονων δούλων, που θα μας κάνουν τις δουλειές αλλά μετά θα πρέπει να εξαφανίζονται, να μην περπατούν στους δρόμους μας, να μην μπαίνουν στα μαγαζιά μας, να μην κάθονται στα παγκάκια μας. Αλλά φαίνεται πως η όλη επιχείρηση δεν προχωρά με γρήγορους ρυθμούς, οι σοδειές δεν περιμένουν και οι αγρότες βλέπουν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς να πηγαίνουν χαμένοι και τα χρέη να τους πνίγουν.

Μπροστά, λοιπόν, στην πλήρη κατάρρευση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, ακούσαμε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τα ανήκουστα: Θέλουμε μετανάστες στην Ελλάδα! Ο υπερασπιστής της ακραίας αντιμεταναστευτικής πολιτικής και των pushbacks, Κυριάκος Μητσοτάκης, καλεί τους μετανάστες να μην πάνε στην Ευρώπη αλλά να μείνουν στην Ελλάδα, γιατί «χρειάζονται εργάτες». Ξαφνικά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν μας παίρνουν τις δουλειές, δεν φταίνε αυτοί για τη φτώχεια μας.

Στις δομές υποδοχής προσφύγων βρίσκονται σήμερα περισσότεροι από 18.000 αιτούντες άσυλο –υπάρχει δυνατότητα για 53.000– από τους οποίους είναι σε θέση να εργαστεί το 50%, σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή» . Πρόκειται όμως για ανθρώπους σε κράτηση, που έχει γενικευτεί και διαρκεί από 18 μέχρι και 36 μήνες, μέσα στην εξαθλίωση των δομών, χωρίς το χρηματικό βοήθημα, με την πρόσβαση στην υγεία να είναι σχεδόν αδύνατη, και στην εργασία πλέον να αποκλείονται οι αιτούντες άσυλο. Ομως ακόμη και οι δικαιούχοι ασύλου με δυνατότητα εργασίας, αμέσως μόλις πάρουν τα απαραίτητα χαρτιά στα χέρια τους, σε υψηλό ποσοστό αναχωρούν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είτε για να επωφεληθούν από καλύτερα συστήματα πρόνοιας, είτε επειδή γνωρίζουν καλύτερα τη γλώσσα, είτε γιατί εκεί αμείβονται καλύτερα.

Εμείς χρειαζόμαστε μετανάστες χαμηλής ειδίκευσης για τον αγροτικό τομέα και τη μακροχρόνια φροντίδα υγείας για τους ηλικιωμένους. Και αυτοί, βέβαια, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, στοιχειώδη εκπαίδευση για βελτίωση της παραγωγικότητάς τους, ασφάλιση για συντάξεις και υγεία και μια κοινωνία δίπλα τους που τους αναγνωρίζει το δικαίωμα στη ζωή.

Η Εθνική Στρατηγική του 2019 που είχε καταρτίσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είχε εμπλέξει τους δήμους και τις περιφέρειες σε όλα τα στάδια της ένταξης των προσφύγων και των μεταναστών, είχε προβλέψει δικλίδες για την τυπική εκπαίδευση, είχε προβλέψει το δικαίωμα στην εργασία με προγράμματα του ΟΑΕΔ και καταγραφή δεξιοτήτων μέσα στις δομές, συμμετοχή στον αθλητισμό κ.ά. Ηταν για μας στοίχημα η παροχή κοινωνικής ασφάλειας χωρίς διακρίσεις, η εκπαίδευση των νεαρών μεταναστών και προσφύγων, η κοινωνική ένταξή τους και όχι η δημιουργία νέου είδους γκέτο, ενός άλλου «Γκουαντάναμο», όπως συμβαίνει σήμερα στις Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές σε Σάμο, Κω, Λέρο, Λέσβο και Χίο, τις σύγχρονες «Αμυγδαλέζες».

Η κυβέρνηση της Δεξιάς φέρνει στη Βουλή νομοθετική ρύθμιση για τον αποκλεισμό των ναζιστών (έτσι λέει) από την κάθοδό τους στις εκλογές. Να θυμίσουμε όμως ότι ο ναζισμός δεν πολεμιέται με νόμους αλλά με πολιτικές άνευ όρων συμπερίληψης των ανθρώπων που διαμένουν δίπλα μας, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή ή θρησκεία.

Ισως λοιπόν τώρα, που λείπουν τα εργατικά χέρια των μεταναστών, των ξένων, των μαύρων, ίσως τώρα που ο καρπός έμεινε στο δέντρο, η ελληνική κοινωνία να καταλάβει ποιοι κατασκεύασαν με τη ρητορική μίσους έναν ευάλωτο εχθρό τόσα χρόνια και ίσως νιώσουμε επιτέλους, έστω και από ανάγκη, το μεγαλείο των στίχων του Τάσου Λειβαδίτη:

«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά».

*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., πρώην βουλευτής Ιωαννίνων