Τα δύο άκρα μέσα σε 48 ώρες

Όσο περισσότερο παρακολουθεί ένας άνθρωπος αγώνες ομαδικού αθλητισμού, καταλαβαίνει από κάποια στιγμή κι ύστερα πως ο επαγγελματισμός έχει τους όρους του. Μακάριοι όσοι μπορούν να τους αντιληφθούν έγκαιρα. Μετά επιλέγουν αν τους αποδέχονται ή μη, αλλά σε κάθε περίπτωση αναγνωρίζουν ποιες είναι οι βάσεις... Καλό είναι, πάντως, να λαμβάνει χώρα μία ήπια σχετική προσαρμογή, για να είναι κάπως πιο ελεγχόμενες οι αναταράξεις, κυρίως στις στραβές... Όταν, δηλαδή, μία ομάδα δεν πάει όπως θα ήθελαν οι υποστηρικτές της.

Οι όροι αυτοί κάποιες φορές εναρμονίζονται με τις γενικές οπαδικές επιθυμίες, άλλοτε όχι. Το «πότε όχι» είναι που κάνει τη διαφορά... Τις προηγούμενες μέρες προέκυψε ένα παράδειγμα αυτών των όρων.

Στις 8 Ιανουαρίου έπαιζε για το πρωτάθλημα της Α1 Basket League η μπασκετική ΑΕΚ στο ΣΕΦ απέναντι στον Ολυμπιακό, που κατά γενική ομολογία είναι μία από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες των καιρών μας. Τι θα ήθελαν από αυτόν τον αγώνα οι ΑΕΚτζήδες (αν θεωρήσουμε τη νίκη κάτι το πολύ δύσκολο); Μία καλή εμφάνιση, να μείνει κοντά στο σκορ η ομάδα τους, να βγάλει μία εικόνα που θα αναγκάσει τους αντιπάλους να τη σεβαστούν μέσα τους.

Τι έγινε, τελικά, στο παρκέ; Το τελικό αποτέλεσμα τα λέει όλα: 111-71 υπέρ του Ολυμπιακού. Συντριβή, διαφορά μη αποδεκτή από τον οπαδικό ψυχισμό (δικαίως...), αφορμή για (οργισμένη) γκρίνια και για ανάσυρση στην επιφάνεια όλων των αρνητικών για το τμήμα, τη λειτουργία του εντός και εκτός παρκέ. Ένα αγωνιστικό Βατερλό που εκτόξευσε την κριτική σε όλο το φάσμα...

Ακριβώς δύο μέρες μετά η ίδια ομάδα, η ΑΕΚ, είχε πολύ κρίσιμο εκτός έδρας αγώνα για την Ευρώπη, καθώς αντιμετώπιζε στην Τουρκία την Τόφας Μπούρσα. Μία ΑΕΚ σοβαρή, που δεν κατάλαβε τίποτα ούτε από την όποια δυναμική του αντιπάλου, ούτε από την έδρα του, αλλά ούτε και από τη δυσκολία και το άγχος του ίδιου του αγώνα, έκανε την εμφάνισή της στη συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστικών λεπτών.

Τελικό αποτέλεσμα; Νίκη της ΑΕΚ με 82-85 και πρόκριση στους 16 του FIBA Champions League. Mία διοργάνωση στην οποία το 2018 η Ένωση έφτασε στην κορυφή κατακτώντας το τρόπαιο, ενώ δύο χρόνια αργότερα συμμετείχε στον τελικό της... Η  νίκη στην Τουρκία δύο μόλις μέρες μετά τη συντριβή στο ΣΕΦ είναι ένας πραγματικός θρίαμβος. Ακριβώς γιατί «διαδέχθηκε» το προηγούμενο αποτέλεσμα.

Τα δύο άκρα μέσα σε 48 ώρες. Και αμέσως προκύπτουν τα ερωτήματα. Αν η ΑΕΚ τα έδινε όλα στο ΣΕΦ θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στη δοκιμασία στην Τουρκία; Ακόμα και αν νίκαγε τον Ολυμπιακό, μία τέτοια υποθετική ιστορική νίκη (δίχως σημαντικές βαθμολογικές επιδράσεις πάντως...) θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη σημασία από μία ευρωπαϊκή πρόκριση;

Δεν σημαίνουν όλα αυτά πως η ΑΕΚ κάθισε να χάσει. Αλλά, ο προπονητής της Ηλίας Καντζούρης ήταν υποχρεωμένος να σταθμίσει τις διαφορετικές αναγκαιότητες και να κινηθεί ανάλογα. Μία συντριβή ξεχνιέται πολύ εύκολα από μία πρόκριση. Aν η ομάδα έμενε στην ήττα από τους «ερυθρόλευκους» δεν θα έπαιρνε τη νίκη στην Ευρώπη...

Ο κυνισμός στον επαγγελματικό αθλητισμό, ο ορθολογισμός, η έγκαιρη κατάρτιση προτεραιοτήτων, πάντα θα συγκρούονται με το ρομαντισμό, με την οπαδική επιθυμία. Το πρέπει και το θέλω καλό είναι να συμβαδίζουν, πόσο μάλλον και με το μπορώ..., αλλά αυτό δεν γίνεται πάντα... Θα σου πει κάποιος πως μία ομάδα «πρέπει» να έχει φροντίσει να έχει το κατάλληλο σε εύρος και ποιότητα ρόστερ, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε όλες τις υποχρεώσεις της. Χωρίς εξαιρέσεις... Αυτό το «πρέπει» είναι το πιο ανεδαφικό, γιατί πάντα οι ρεαλιστικές συνθήκες «υπαγορεύουν» ελιγμούς και προσαρμοστικότητες. Και επειδή αποδεχόμαστε πως πάντα όλοι θέλουν το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό τους, δίνουμε έμφαση στο ποιο είναι ακριβώς κάθε φορά αυτό το καλύτερο δυνατό... Η Lady Hope, πάντως, θα έδινε και αυτή έμφαση στην αναμέτρηση της Τουρκίας. Γιατί η ΑΕΚ νικώντας εκεί μέσα σημείωσε τη μέχρι τώρα πιο σημαντική αγωνιστική επιτυχία της για την τρέχουσα αγωνιστική σεζόν...