Ο μπαμπάς μου έφερε τα… παιδικά στο ΕΙΡΤ

Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή και εκτυλίχθηκε κάπου στο 1972, ή ίσως και λίγο αργότερα, σε ένα γραφικό ορεινό χωριό της Αρκαδίας, το Καστρί Κυνουρίας. Η χούντα είχε ήδη φτιάξει το πρώτο τηλεοπτικό πρόγραμμα και είχε ιδρύσει το Ελληνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (ΕΙΡΤ), τον πρόγονο της πολύπαθης ΕΡΤ. Ως γενικός διευθυντής τον Σεπτέμβριο του 1971 τοποθετήθηκε ένας «εθνικιστής» αξιωματικός, ο στρατηγός Κωνσταντίνος Μητρέλης. Ο Μητρέλης στήριξε την «επανάσταση» των συνταγματαρχών το 1967 για να προαχθεί σύντομα σε ταξίαρχο και υποστράτηγο και να αποστρατευθεί με τον βαθμό του αντιστράτηγου, πριν επανέλθει εξ εφεδρείας για να διευθύνει την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Ηταν η εποχή που η στολή αρκούσε ως προσόν για να διοριστείς από νομάρχης έως διοικητής του Οργανισμού… Αποχετεύσεως Πρωτευούσης.

Ο στρατηγός Μητρέλης είχε γίνει πατέρας σχετικά μεγάλος και την περίοδο που ιστορούμε είχε παιδιά σε προσχολική ηλικία. Εμενε στου Παπάγου (πού αλλού;) και τα καλοκαίρια αυτός και η οικογένειά του τα πέρναγαν στη γενέθλια γη.

Τότε το Καστρί είχε εξελιχθεί σε ιδιότυπο τόπο… διακοπών. Στις μερικές εκατοντάδες ντόπιους κατοίκους είχαν προστεθεί αρκετοί αξιωματικοί που αντιστάθηκαν στο στρατιωτικό καθεστώς και στάλθηκαν εκεί ως εξόριστοι. Ανάμεσά τους και ο ηρωικός Σπύρος Μουστακλής. Για τις ανάγκες φύλαξης των εξόριστων αξιωματικών είχαν προστεθεί στη δύναμη του τοπικού σταθμού χωροφυλακής και αρκετοί χωροφύλακες. Σε αυτό το στρατοκρατούμενο περιβάλλον ένα κυριακάτικο πρωινό, εν μέσω παιχνιδιών μιας παρέας παιδιών από την Αθήνα, ακούστηκε μια φωνούλα: «Φεύγω, πάω να δω τηλεόραση. Ο μπαμπάς μου έβαλε για μένα παιδικά στην τηλεόραση».

Ηταν ο μπόμπιρας γιος του στρατηγού, ο οποίος ήταν πεισμένος μέσα στην παιδική αφέλεια πως η πατρική φροντίδα ήταν αυτή που επέβαλε την προβολή των πρώτων κινούμενων σχεδίων στην ελληνική τηλεόραση.

Τώρα δεν ξέρω πώς έκανα τον συνειρμό διαβάζοντας τη φράση «ο μπαμπάς μου έφερε τα Ραφάλ», που διακινήθηκε μαζί με την εικόνα της μικρής κόρης ενός από τους αξιωματικούς που εκπαιδεύτηκαν για να πιλοτάρουν το νέο απόκτημα των ενόπλων μας δυνάμεων. Ισως φταίει ότι ποτέ δεν ένιωσα εθνική υπερηφάνεια αντικρίζοντας το χακί, τα όπλα ή τα μαχητικά αεροπλάνα. Ισως ακόμα φταίει που πάντα μου έφερνε αναγούλα αυτή η κτητική σχέση που αναπτύσσουν (άθελά τους πολλές φορές) οι ένστολοι με την πατρίδα και τον πατριωτισμό.

ΥΓ. Ποτέ δεν μπόρεσα να επαληθεύσω ποια ήταν εκείνη η σειρά παιδικών που μετέδιδε το χουντικό ΕΙΡΤ. Ισως ήταν το «Μπόλεκ και Λόλεκ», η γνωστή πολωνική σειρά που μας συντρόφευε για αρκετά χρόνια μετά. Μπορεί όντως ο στρατηγός, λόγω των βιωμάτων του ως πατέρας, να επέβαλε μια παιδική σειρά στην τηλεόραση. Δεν θα μείνει πάντως γι’ αυτό στην ιστορία, αλλά για την πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας στη… Γιουροβίζιον, την οποία προετοίμασε, αλλά δεν μπόρεσε να απολαύσει ως διευθυντής, αφού τον έπαυσε η χούντα του Ιωαννίδη. Αν και απέφυγε να δικαστεί δίπλα στους πρωταίτιους της χούντας, ο Μητρέλης ποτέ δεν αποποιήθηκε τις σχέσεις του με τους αρχιπραξικοπηματίες αξιωματικούς, ενώ μετά το 1974 δραστηριοποιήθηκε στο κόμμα του Γαρουφαλιά και αργότερα στην Εθνική Παράταξη, μένοντας αμετανόητος «εθνικιστής» και αντικομμουνιστή.

*δημοσιογράφος