Πονάω ρε μαλάκες

Γεννήθηκα 7 Μάρτη. Στη Νέα Σμύρνη. Ημουν το θ(α)ύμα μιας αστειότητας/γελοιότητας στην Ελλάδα του 21ου αιώνα: της αστυνομοκρατίας.

Πριν από χρόνια ο καθηγητής Vincenzo Ruggiero (Middlesex University London) είχε υποστηρίξει ότι οι ένοπλες ομάδες πολιτικής βίας τείνουν να μοιάσουν στον εχθρό τους, το κράτος που αντιμάχονται, μέσω της στρατιωτικοποίησης, της ιεραρχίας κ.ά. Σήμερα ζούμε την αντιστροφή: η κυβέρνηση τείνει να μοιάσει στον εχθρό της. Ο κρατούμενος απεργός πείνας απειλεί με τον θάνατό του να καταφέρει μεγαλύτερο πλήγμα στη δημοκρατία από ό,τι η δράση του. Γιατί ένας νεκρός κρατούμενος δεν παύει να είναι ένας θάνατος στα χέρια του κράτους που από το Σύνταγμα έχει ύψιστη αποστολή την προστασία της ζωής.

Την ώρα που ομότιμοι καθηγητές αναγνωρίζουν ότι αυτή η υπόθεση είναι πολιτική, το κράτος δικαίου κανονικοποιεί τον αυταρχισμό και τείνει να γίνει συνώνυμο του δολοφόνου. Η λέξη «σκήνωμα» που βγήκε από τα χείλη εκπροσώπου της αστυνομίας αποδίδει τον ρόλο που του επιφυλάσσεται. Οχι ηρωοποίηση, αλλά αγιοποίηση. Ποιος κερδίζει; Απομένει στην κοινωνία να το πιστώσει. Και στην ιστορία.

Η προσπάθεια ισοπέδωσης και απόδοσης στο σύνολο όσων αντιτίθενται στον θάνατο ενός κρατούμενου απεργού πείνας στα χέρια του κράτους, την αποδοχή και των εγκλημάτων του, έχει μόνο χαμένους. Τα δικαιώματα δεν προσωποποιούνται: υπάρχουν για τους εγκληματίες, είτε παιδοβιαστές είτε κατά συρροή δολοφόνους. Ενας εγκληματίας μπορεί να είναι και δολοφόνος. Το κράτος δικαίου όμως ΟΧΙ.

Οταν η κυβέρνηση εκδικείται, η δημοκρατία μετράει απώλειες.

Το έξυπνο σχέδιο «Εξάρχεια όλα» τίθεται σε πλήρη εφαρμογή. Παντού και σε βάρος όλων που ήδη ζουν σε συνθήκες ασφυξίας. Είναι να μην έχεις όραμα...