Ρεζιλίκια

Σπουδαίος ιστορικός το είχε πει: οι Ελληνες παράγουν περισσότερη Ιστορία απ’ ό,τι τους αναλογεί. Ισως και καταναλώνουν, προσθέτω εγώ - σαν θρασίμι δίπλα στον εξέκιουτιβ! Ως μέγεθος λαού και χώρας εννοεί ο τρισμέγιστος. Το αυτό ισχύει και για τη γλώσσα. Οσο τη μιλάμε (ακόμα) τόσο περισσότερα νοήματα παίρνει. Λέξεις, τονισμοί, εκφράσεις... χαμός στο ίσιωμα!

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «ρεζίλι» (τυχαία επιλογή - όχι, δεν εμπνεύστηκα από το σήμερα). Το «γίνομαι ρεζίλι» μπορεί να ειπωθεί σχεδόν γλυκά, αναφερόμενο σε μικρές πράξεις αμηχανίας ή λάθους που μπορούν να συμβούν στον καθένα. Ωστόσο οι λέξεις «ρεζίλεμα» ή, ακόμα χειρότερα, «ρεζιλίκια» δεν χωρούν γλυκύτητες. Με αυτές περιγράφουμε μια κατάσταση που είναι από τραγικά επικίνδυνη έως επικίνδυνα τραγική.

Ας πάρουμε για παράδειγμα (διόλου τυχαία επιλογή - ναι, από το σήμερα το εμπνεύστηκα) τους γιατρούς. Οχι όλους. Οσους αποφάσισαν πως για να συμπράξουν στην έστω και την τελευταία στιγμή ανάσχεση μιας κυβερνητικής εγκληματικής πολιτικής υγείας, θέλουν 3.000 ευρώ αφορολόγητα, προσωπικό ιατρείο ανοιχτό, επίδομα στέγης και κίνησης για μετακίνηση εκτός έδρας και να υπολογίζεται πενταπλάσια, σε σύγκριση με τον χρόνο σύμβασης, η προϋπηρεσία για το ΕΣΥ.

Τα ίδια και οι ιδιωτικές κλινικές. Κλάψα οι κλινικάρχες: Πού θα βρούμε τα λεφτά και δεν μπορούμε και δεν θέλουμε και του μπογιατζή ο κόπανος.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω τι όρκο έδωσαν και τι καθηγητάδες είχαν. Θα πω πως με Πατούλη πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Αυτό και μόνο είναι ενδεικτικό της κατάστασης, γνωστής και ως «ρεζιλίκι».