Ραντεβού με την Ιστορία

H ιστορία μας ξεκινάει στο Ροσάριο της Αργεντινής, όπου γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1987 ο Λιονέλ Μέσι. Ηταν ένα μικροκαμωμένο παιδάκι με απίστευτο ταλέντο, αλλά χρειάστηκε να κάνει ενέσεις αυξητικής ορμόνης για να πάρει μπόι. Τη θεραπεία πλήρωσε η Μπαρτσελόνα, στο προστατευμένο περιβάλλον της Λα Μασία, μιας από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ακαδημίες στον κόσμο. Πάντα υπό την προστασία της οικογένειάς του. Τα υπόλοιπα παιδιά τον φώναζαν «el mudo» (ο βουβός), επειδή λόγω φυσικής συστολής δεν μιλούσε... Ενιωθαν όμως μειονεκτικά βλέποντάς τον να «μιλάει» στον αγωνιστικό χώρο.

Σε ηλικία 18 χρόνων, είχε πια γίνει βασικός για τους «μπλαουγράνα» και είχε κάνει το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα. Οι Αργεντίνοι πίστεψαν ότι είχαν βρει τον διάδοχο του Ντιέγο Μαραντόνα. Και οι συγκρίσεις άρχισαν... Θα συνεχίζονταν επί 15 χρόνια. Οι αποτυχίες σε εθνικό επίπεδο διαδέχονταν η μία την άλλη και το 2016 δεν άντεξε στην πίεση. Εγκατέλειψε την Εθνική Αργεντινής, μετά το δικό του χαμένο πέναλτι και την ήττα από τη Χιλή στον τελικό του Κόπα Αμέρικα. Ηταν ο τέταρτος χαμένος τελικός της καριέρας του στην «αλμπισελέστε» -ο τρίτος διαδοχικός μετά το Μουντιάλ του 2014 και το Κόπα Αμέρικα του 2015- και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε μια ιδιότυπη σχέση με τη χώρα του.

«Τελείωσε για μένα η εθνική ομάδα. Προσπάθησα τα πάντα, αλλά δεν μπόρεσα να νικήσω. Το ήθελα όσο οτιδήποτε. Με πονάει περισσότερο από καθετί αλλά είναι προφανές ότι αυτό δεν είναι για μένα. Η απόφαση είναι ειλημμένη. Δεν θα προσπαθήσω άλλο και δεν θα κάνω πίσω», είπε. Ανακάλεσε λίγες εβδομάδες μετά...

Η πίεση δεν του ταίριαζε και δεν τη δάμαζε. Πριν από μεγάλους αγώνες, έκανε εμετό. Τα πράγματα δυσκόλεψαν μετά την αποχώρηση του Τσάβι (2015) και του Ινιέστα (2018) από την Μπαρτσελόνα. Πλέον όλες οι ευθύνες έπεφταν πάνω του, σε μια εποχή που η Ρεάλ Μαδρίτης κατακτούσε διαδοχικά Τσάμπιονς Λιγκ. Το κλίμα στη Βαρκελώνη έγινε ανυπόφορο, τοξικό. Οταν πια δεν υπήρχαν τα χρήματα για να πληρωθεί το παχυλό συμβόλαιό του, μετακόμισε στην Παρί Σεν Ζερμέν. Οπου ηρέμησε... Εκεί έγινε πάλι μέλος μιας τριάδας με ισάξιες ευθύνες, παρέα με τους Νεϊμάρ και Κιλιάν Μπαπέ.

Οι περισσότεροι κάνουν συγκρίσεις του φετινού Παγκόσμιου Κυπέλλου με εκείνο του 1986, όταν ο Ντιέγο Μαραντόνα -στο ζενίθ της καριέρας του- έκανε μαγικά πράγματα και οδήγησε την Αργεντινή στον τίτλο. Στην πραγματικότητα όμως, η διοργάνωση του Κατάρ μοιάζει περισσότερο σε αυτήν της Ιταλίας το 1990. Ξεχνάμε ότι την κέρδισε η Γερμανία, γιατί ο Μαραντόνα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής χωρίς να χρειαστεί να αποδώσει τέλεια. Ηταν αρκετή η απίθανη ενέργειά του στον αγώνα της φάσης των «16» εναντίον της Βραζιλίας που επέτρεψε στον Κανίγια να πετύχει το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Ή η παρουσία του στον ημιτελικό Αργεντινής-Ιταλίας στη Νάπολη που δίχασε το κοινό της «δικής του» πόλης. Ή η έντονη αντίδρασή του στον τελικό, στα σφυρίγματα αποδοκιμασίας όταν ακούστηκε ο εθνικός ύμνος της χώρας του.

Ετσι και φέτος... Η ξεχωριστή ιστορία του Παγκόσμιου Κυπέλλου είναι η προσπάθεια του Λιονέλ Μέσι να κατακτήσει τον τίτλο που του λείπει στην 5η και τελευταία διοργάνωση της καριέρας του. Αλλά και ο συναισθηματικός του δεσμός με μια ομάδα που τα δίνει όλα για να τον βοηθήσει και να τον προστατεύσει στον αγωνιστικό χώρο. Μοιάζει περισσότερο από ποτέ στον Ντιέγο Μαραντόνα - το ήσυχο παιδί έχει δώσει τη θέση του σε έναν 35χρονο που ειρωνεύεται, προκαλεί, ανταπαντάει όταν χρειαστεί, απαιτώντας τη σιωπή του αντιπάλου λόγω της ανωτερότητάς του.

Αυτή η αλλαγή προέκυψε μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2021 σε βάρος της Βραζιλίας μέσα στο «Μαρακανά» του Ρίο ντε Ζανέιρο. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, πριν από τον τελικό, ο εκλέκτορας Λιονέλ Σκαλόνι βγήκε από τα αποδυτήρια αφήνοντας τον Μέσι να μιλήσει στους συμπαίκτες του. Τους θύμισε όλες τις καρπαζιές, τα χαμένα τουρνουά, όλα όσα έχει υποστεί ο ίδιος μην καταφέρνοντας να κερδίσει ούτε έναν τίτλο με την Αργεντινή μέσα σε 15 χρόνια! Λέγεται ότι όλοι οι παίκτες -ακόμα και ο σκληρός Πάπου Γκόμες- δάκρυσαν. Και τον ακολούθησαν... Και κέρδισαν, σπάζοντας την κατάρα.

Η επιτυχία εκείνη λύτρωσε τον Μέσι και την «αλμπισελέστε». Εξαφανίστηκε το κόμπλεξ και ο αρχηγός είναι πιο απελευθερωμένος και σίγουρος από ποτέ. Βέβαια, περπατάει περισσότερο στο γήπεδο. Ομως η ομάδα του, με παίκτες που τον λατρεύουν, στέκεται στο πλευρό του και περιμένει να εκμεταλλευτεί τα χρονικά σημεία εκείνα που ο αρχηγός της ανεβάζει ταχύτητα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για γκολ. Ο Μέσι κάνει διαχείριση των ενεργειακών αποθεμάτων του, παραμένοντας αόρατος και περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Οταν αυτή παρουσιαστεί, είναι πολύ αργά για να αντιδράσει ο αντίπαλος. Το θέμα είναι αν το πλάνο αυτό θα αποδώσει και στον αυριανό τελικό απέναντι στην κυνική Γαλλία, ώστε να καταφέρει να πάρει το τρόπαιο που έχασε ο Μαραντόνα στα γήπεδα της Ιταλίας.

Γιατί τον επιλέξαμε

Στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας του, ο 35χρονος Λιονέλ Μέσι θα οδηγήσει αύριο την Αργεντινή στον τελικό απέναντι στη Γαλλία, για τον τίτλο που λείπει από το παλμαρέ του. Αλλωστε, αυτό το κενό στην τροπαιοθήκη του είναι το μοναδικό επιχείρημα όσων δεν τον θεωρούν τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.