Δώσ’ μου το σπίτι σου, ρε!

Δεν υπάρχει πλέον Σύνταγμα σε όλες τις χώρες της υφηλίου που να μη θεσπίζει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Το αν αυτό είναι μια ορθολογική και αναγκαία επιταγή είναι ένα περίπλοκο ιδεολογικό και πολιτισμικό ζήτημα, που δεν είναι της παρούσης. Αντίθετα, ελάχιστα Συντάγματα κατοχυρώνουν ρητά το δικαίωμα στην κατοικία, το δικαίωμα κάθε ατόμου ή νοικοκυριού σε ένα αξιοπρεπές και βιώσιμο σπιτικό.

Η ιδιοκτησία έχει προ πολλού κατατροπώσει το δικαίωμα σε ανθρώπινη και βιώσιμη στέγη, αλλά με έναν τρόπο σχιζοφρενικό: ακόμη κι αν κάποιος έχει ιδιόκτητη στέγη, αποκτημένη με θυσίες και οικονομίες δεκαετιών, η δική του ιδιοκτησία στο σπίτι του κάμπτεται μπροστά στην ιδιοκτησία του πιστωτή: της τράπεζας που σε έχει δανείσει, του κερδοσκοπικού κεφαλαίου που έχει αγοράσει κοψοχρονιά το ενυπόθηκο δάνειό σου, αλλά και του ίδιου του κράτους, της Εφορίας ή του ασφαλιστικού ταμείου, που μπορεί να κατασχέσει το σπίτι σου, αν χρωστάς φόρους ή εισφορές.

Οποιοσδήποτε από τους παραπάνω πιστωτές σου, ιδιώτης ή κρατική υπηρεσία, μπορεί ένα πρωί να σου χτυπήσει την πόρτα, μέσω ενός δικαστικού κλητήρα που απλώς διεκπεραιώνει γραφειοκρατικά εντολές, συνοδεία αστυνομικών οργάνων, και να σου ζητήσει να εγκαταλείψεις την κατοικία σου. Οσο ευγενικά κι αν σου το πουν, το μήνυμά τους είναι: δώσ’ μου το σπίτι σου, ρε! Η δική μου ιδιοκτησία -το χρέος σου- είναι πιο ισχυρή από τη δική σου, την κατοικία σου.

Περίπου 2 εκατ. φορολογούμενοι και άλλοι 700.000 δανειολήπτες, οφειλέτες του κράτους ή των τραπεζών, είναι εκτεθειμένοι στον ίδιο κίνδυνο: να χάσουν τα σπίτια τους όταν η Εφορία, η τράπεζα ή η εταιρεία διαχείρισης του δανείου τους ζητήσουν τη «λίβρα κρέας» που θεωρούν πως τους ανήκει. Μπορεί οι οφειλέτες να είναι οι χειρότεροι φορολογούμενοι, που χρωστούν... της Μιχαλούς, μπορεί να είναι οι χειρότεροι μπαταχτσήδες και οι πιο δόλιοι κακοπληρωτές, αλλά κάπου πρέπει να μένουν, σωστά;

Καθώς δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο προστασίας της κατοικίας, ειδικά της πρώτης κατοικίας που αντιστοιχεί σε αυτό που ακόμη και ο ΟΗΕ αναγνωρίζει ως θεμελιώδες δικαίωμα, η συγχρονισμένη διεκδίκηση από το κράτος (ΑΑΔΕ), τράπεζες, funds και εταιρείες διαχείρισης του «δικαιώματός» τους σε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις ακόμη και απόρων πολιτών αποκαλύπτει την πολιτική και ταξική συνενοχή πολιτικού συστήματος και οικονομικής ελίτ στο μεγάλο «ξεσπίτωμα».