Επιδοτώντας το ενεργειακό χάος

Μια αίσθηση πλήρους απώλειας ελέγχου και άγνοιας κινδύνου αφήνουν οι κινήσεις της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ηγεσίας στη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης. Ενώ η ρωσική ηγεσία αξιοποιεί την ενεργειακή υπεροπλία της και προφανέστατα εκβιάζει με διακοπή αερίου, η Ε.Ε. εμφανίζεται απέναντί της αμήχανη, νευρωτική, χωρίς σαφή στρατηγική.

H πρόεδρος της Κομισιόν, για παράδειγμα, επιχειρώντας να αντισταθμίσει την κριτική που της ασκεί ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ε.Ε., Σαρλ Μισέλ, ως εκπρόσωπος του ετερόκλητου σώματος των 27 κρατών, διακηρύσσει την επιβολή πλαφόν στην τιμή του ρωσικού αερίου.

Ωραίο ακούγεται. Αλλά πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί; Και τι νόημα θα έχει, αν αύριο η Μόσχα αποφασίσει να διακόψει πλήρως τη ροή αερίου, όχι μόνο μέσω του αγωγού Nord Stream 1, αλλά και μέσω του αγωγού Yamal ή των αγωγών που διασχίζουν την Ουκρανία;

Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει σαφείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Αντιθέτως, αν πάρουμε υπόψη όσα προτείνει σε διάφορα έγγραφα που κατακλύζουν τον ευρωπαϊκό Τύπο, δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να παρέμβει στο χρηματιστηριακό καζίνο που έχει διαμορφώσει στην αγορά ενέργειας, αφήνοντας τις τιμές ρεύματος να ανεβοκατεβαίνουν σε ακραίες τιμές και τα εκατομμύρια νοικοκυριά να «καίγονται» σε πρωτοφανείς αυξήσεις.

Το μήνυμα που εκπέμπει η ηγεσία της Ε.Ε. είναι σαφές: ακόμη και υπό τον ρωσικό εκβιασμό δεν πρέπει να θιγεί η «απελευθερωμένη αγορά» ενέργειας. Δηλαδή το σύστημα που εκτρέφει την κερδοσκοπία των εταιρειών ενέργειας και των τυχοδιωκτικών κεφαλαίων που αγοράζουν και πουλάνε το φως, τη θέρμανση, την ψύξη, την παραγωγική δραστηριότητα όλης της ηπείρου.

Ακραία ένδειξη του αδιεξόδου στο οποίο έχει αυτοεγκλωβιστεί η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαίρετο ότι είχε «ανακαλύψει» το ιδανικό μοντέλο αναχαίτισης της ενεργειακής ακρίβειας. Είχε τη φιλοδοξία να καταστήσει πανευρωπαϊκή την ελληνική φόρμουλα, που υποκρίνεται ότι απαλλάσσει τα νοικοκυριά από τα υπερβολικά κόστη, αλλά στην πραγματικότητα επιδοτεί σκανδαλωδώς την αισχροκέρδεια των παραγωγών ρεύματος.

Στους δυο μήνες από την έναρξη εφαρμογής του, το σύστημα «μπουκώνει». Το κόστος στον προϋπολογισμό αποδεικνύεται απαγορευτικό και επανεξετάζεται από την ίδια την κυβέρνηση. Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται επειγόντως και πριν από όλα «επανεξέταση» είναι η κυβέρνηση και η πολιτική της. Το μόνο που... επιδοτεί είναι το ενεργειακό χάος.