Τα Τέμπη είναι…

Για τις οικογένειες των θυμάτων, τα Τέμπη είναι το σημείο μηδέν. Μια στιγμή που η ζωή αλλάζει και ταυτίζεται με έναν πόνο παράλογο που δεν ξεπερνιέται. Και όμως, όσο ατομικός και αν είναι ο πόνος, όσο μοναδική η κάθε περίπτωση, ο τόπος αυτός, το γεγονός αυτό γίνεται κοινό κτήμα. Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας πολίτης που τα Τέμπη να μην τον αφορούν. Και μάλιστα να μην τον αφορούν άμεσα. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, τα Τέμπη γίνονται το σημείο μηδέν για μια ολόκληρη χώρα.

Τα Τέμπη είναι για τους πολλούς η δυσπιστία, όχι τόσο για την πολιτική αλλά για τους πολιτικούς. Αυτή η κληρονομημένη δυσανεξία. Η αντανακλαστική αντίδραση που δημιουργήθηκε αργά μες στους αιώνες μέσα από προδοσίες, εκμεταλλεύσεις, ψεύτικες υποσχέσεις. Αυτό το αίσθημα απέναντι σε κοτζαμπάσηδες, γαιοκτήμονες, συνεργάτες κατακτητών, λαδέμπορες, διεφθαρμένους κομματάρχες, τοποτηρητές και λούμπεν αριστοκρατία, δωσίλογους ή απλά ανθρώπους που τα κανόνιζαν. Ολη αυτή η θεσμική παράκαμψη, που άλλοτε βρέθηκαν στην ανάγκη της και άλλοτε απέναντί της. Η παραδοχή πως στον τόπο αυτόν τίποτα δεν δουλεύει κανονικά και πως η παράκαμψη αυτή συχνά γεννά εγκλήματα.

Τα Τέμπη είναι ένα παρατημένο κράτος, ένα θεσμικό κουφάρι που οι πρόθυμοι κατανάλωσαν στις χρυσές για μπίζνες εποχές της κρίσης, τότε που καθετί ξεπουλήθηκε μισοτιμής και ανεξάρτητα με τον σκοπό του έπρεπε να βγάλει κέρδος. Χωρίς κανόνες, χωρίς νόμους, χωρίς ρύθμιση, μόνο μέσα σε μια πείνα ευρωπαϊκή για φτηνή προμήθεια στο όνομα της αλληλεγγύης. Στη χώρα αυτή που καθετί είναι ανέκδοτο, τουλάχιστον πριν γεννήσει τα θύματά του.

Τα Τέμπη είναι ο κόμπος αυτών που επαναλαμβάνουν το «πάλι τη γλίτωσα» με μια βεβαιότητα που κάθε φορά εκπλήσσει τον εαυτό της, μια αίσθηση ατιμωρησίας που σταδιακά τείνει να μοιάσει με μοίρα ή με προορισμό. Είναι όμως ο κόμπος που έρχεται τη φορά αυτή. Οταν το «πάλι τη γλίτωσα» δεν ειπώνεται και η σιωπή στη θέση της μοιάζει με καταδίκη. Μια σιωπή που είναι βουβός πανικός και παραδοχή ταυτόχρονα. Γι’ αυτό και μαζί για άλλα εγκλήματα.

Τα Τέμπη είναι ο σπασμένος μας δεσμός, όλες οι υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν, όλα τα λόγια που τα πήρε ο άνεμος και τώρα μόνα μακριά χάνονται σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Ολη αυτή η αίσθηση πως σε αυτόν τον τόπο τίποτα δεν μπορεί να στυλωθεί σωστά, πως σε αυτό το ρημάδι που κατοικούμε ο μόνος τρόπος είναι να φύγεις μακριά και να επισκέπτεσαι τα καλοκαίρια, πως όποιος μένει πίσω είναι καταδικασμένος απέναντι σε μια εξουσία που τον φτύνει κατάμουτρα.

Τα Τέμπη είναι όλοι οι φόβοι μας για αυτούς που αγαπάμε. Για το παιδί που άργησε να γυρίσει, για τα τηλέφωνα που χτυπούν αλλά κάποιος αργεί να απαντήσει, για τα νέα που δεν φτάνουν από ανθρώπους που έχουμε καιρό να δούμε. Είναι η σκέψη που άθελά μας πάει στο χειρότερο και κάποιες φορές η επιβεβαίωσή της. Οι άγαρμποι πρόλογοι στο τηλέφωνο που, ενώ προσπαθούν να αποκρύψουν, μαρτυρούν όλα όσα θα ακολουθήσουν, το άνοιγμα του τηλεφώνου όταν αντικρίζεις τη φωτογραφία ενός γνωστού και κάποιος σε πληροφορεί πως έχει φύγει.

Μα τα Τέμπη μοιάζουν και με κάτι πέρα από όλα αυτά. Κάτι ακριβώς ενάντιά τους. Τις προσπάθειες των ανθρώπων να μη σταματήσουν. Ακριβώς στο όνομα αυτών που χάθηκαν. Τα Τέμπη γίνονται η επιμονή. Ακόμα και όταν αυτό που στέκει απέναντι μοιάζει αχανές και ανίκητο. Είναι ο αγώνας των ανθρώπων άνευ όρων, ακόμα και αν αυτό σημαίνει έναν αγώνα ενάντια σε ό,τι είναι στραβό στον τόπο αυτό.

Τα Τέμπη είναι η μόνη κοινωνία που μας απομένει.