Άνθρωποι και κούκλες

Ενα προφητικό διήγημα

Το διήγημα «Ανθρωποι και Κούκλες» συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στην ομώνυμη συλλογή με πρωταγωνιστή τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Φοίβο Μαύρο (εκδόσεις Εξάντας, 1987, στη σειρά Noir). Τα άλλα έξι διηγήματα του βιβλίου είχαν δημοσιευτεί πρώτα στο μηνιαίο περιοδικό «Λαβύρινθος» από τον Ιανουάριο ώς τον Ιούλιο 1982.

Τότε ακριβώς ο συγγραφέας τους δημοσίευσε, στις 25 Ιουλίου 1982, στον «Ριζοσπάστη» ένα άρθρο, στο οποίο συνηγορούσε θερμά υπέρ της αστυνομικής λογοτεχνίας με αναφορές και στις γνωστές θετικές γνώμες του Μπρεχτ, του Μπόρχες κ.ά . Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Μπίρα με Γρεναδίνη», στην έκδοση της «Εφ.Συν.» το 2016, ενώ αποτέλεσε σημείο αναφοράς πολλών ιστορικών και κριτικών που πιστώνουν στον συγγραφέα ότι ήταν «από τους πρωτεργάτες της αναγέννησης της αστυνομικής λογοτεχνίας» (Κοτζιά, Χατζηβασιλείου, Πιμπλής, Τσούπρου) και ότι «μετά το θάνατο του Γιάννη Μαρή, το 1979, επιχείρησε να αναβιώσει την αστυνομική λογοτεχνία, εμπλουτίζοντάς την με κοινωνικά στοιχεία» (Φιλίππου).

Το συγκεκριμένο διήγημα, που ενσωματώνει πειραματικά στοιχεία γραφής, μπορεί κανείς να το αποκαλέσει προφητικό, αφού «προοικονομεί» -και μάλιστα πριν από πολλές δεκαετίες- πολλά απ' όσα ξετυλίγονται τα τελευταία χρόνια με επίκεντρο τον κόσμο της οπαδικής βίας και της νεοφασιστικής Δεξιάς.

Ο Φοίβος Μαύρος επέστρεψε ως κεντρικός ήρωας το 2009 στη νουβέλα «Οι έξι δράκοι της Ιντσόν» με φόντο μια ιστορική αναδρομή στην ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας (βλ. συλλογικό τόμο «Το τελευταίο ταξίδι», εκδ. Μεταίχμιο). Σκοπός του συγγραφέα είναι να ολοκληρώσει μια αστυνομική τριλογία, πάντα με πρωταγωνιστή τον Φοίβο Μαύρο, που διαδραματίζεται στη νότια Πελοπόννησο καθώς και η μετατροπή κάποιων από αυτά τα διηγήματα σε κόμικς.

—

Καθόταν απέναντι στον Μαύρο και στον Στεβή. Ηταν μετρίου αναστήματος, άχρωμος, μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο. Δήλωσε επάγγελμα δημοσιογράφος. «Από κείνους που σπάνια υπογράφουν τα κομμάτια τους», σκέφτηκε ο Μαύρος.

Ηταν στέλεχος του Ρομαντικού Κόμματος (ΡΟΚΟ). Θα το είχαν ακούσει, είχε συσταθεί πρόσφατα. Στο παρελθόν ήταν στέλεχος των Οπαδών της Μετριοπάθειας που γεννήθηκαν από τη διάλυση της μεγάλης παράταξης των Σωστών, αλλά καταποντίστηκαν στις τελευταίες εκλογές.

Λεγόταν Παύλος Καπελούζος.

Στο ΡΟΚΟ, όπως είπε, συμμετείχαν γνωστοί γιατροί και δικηγόροι, μερικοί υπάλληλοι και συνταξιούχοι διαφόρων επαγγελμάτων. Ολοι τους κρατούσαν χαλαρή επαφή με το κόμμα. «Είμαστε εναντίον της μόνιμης σχέσης του εκλογικού σώματος με τα κόμματα, αντίθετα από τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές. Βέβαια και εμείς πιστεύουμε στη δικαιοσύνη, αλλά αλλιώς...».

Καλά όλ’ αυτά, αλλά τι ακριβώς ήθελε από ένα γραφείο Ιδιωτικών Υποθέσεων, όπως αυτό του Φοίβου Μαύρου;

Προχώρησε χωρίς περιστροφές. «Πρόκειται για την ασφάλεια της χώρας. Το κόμμα μου έχει ενδείξεις ότι μια μηδενιστική οργάνωση, που έχει διασυνδέσεις με διάφορα κυκλώματα στο εξωτερικό, σκοπεύει...».

Σταμάτησε. Ηθελε ο Μαύρος να βοηθήσει στην υπόθεση; Ορισμένα στοιχεία χρειάζονταν παραπέρα διερεύνηση. Αν κατ’ αρχήν συμφωνούσε, θα του έκλεινε μια συνάντηση με τον πρόεδρο του κόμματός του, τον Λουκά Σερεμέτη. Αυτή τη φορά στα γραφεία του ΡΟΚΟ, σ’ ένα κεντρικό διαμέρισμα της οδού Α...

Ο Μαύρος δέχτηκε.

Το ραντεβού κλείστηκε για την άλλη μέρα.

Είχε ακούσει για τον Λουκά Σερεμέτη. Τώρα τον παρατηρούσε να μονολογεί πίσω από ένα μακρόστενο, ξύλινο γραφείο. Ηταν ψηλός, σωματώδης, με χρυσά γυαλιά. Σε ζάλιζε. Οι παλάμες του πηγαινοέρχονταν σαν νυχτερίδες πάνω από ένα σωρό έγγραφα, που πριν λίγο είχε τραβήξει από το βάθος ενός συρταριού. Σταματούσε, παίρνοντας μια έκφραση απορίας. Γεννούσε εμπιστοσύνη.

Ο πρόεδρος του ΡΟΚΟ είχε κάνει κι αυτός στη νεολαία των Σωστών. Αλλοτε στη μετριοπαθή πτέρυγα, άλλοτε στη δεξιά. Στην περίοδο των Εξτρεμισμών τραβήχτηκε από την πολιτική δράση, αλλά η αστυνομία τον ενόχλησε μια-δυο φορές. Στις εκλογές μετά τους Εξτρεμισμούς ενίσχυσε το Μέτωπο των Μετριοπαθών Δυνάμεων (ΜΜΔ). Αμέσως μετά ίδρυσε το ΡΟΚΟ. Πώς ζούσε; Ηταν νομικός σύμβουλος σε μια τράπεζα, είχε και κτηματική περιουσία. Ενα φεγγάρι είχε κάνει βουλευτής.

Τα χέρια του τελικά σταμάτησαν πάνω στο τραπέζι.

«Ας ανακεφαλαιώσουμε. Αυτά τα δύο έγγραφα αποδεικνύουν τις σχέσεις της οργάνωσης Μαύρο Τραπέζι με μηδενιστικούς κύκλους στο Ισραήλ και στη Δυτική Ευρώπη. Επίσης με μια ανάλογη κυπριακή οργάνωση. Το ότι οι μηδενιστές είναι αντισημίτες, δεν εμποδίζει στην πράξη το πάρε-δώσε όλων αυτών των στοιχείων. Το ντοκουμέντο άλλωστε αυτό φανερώνει τις σχέσεις του Μαύρου Τραπεζιού και με μια φανατική ισλαμική οργάνωση.

Η ώρα όμως δεν είναι για πολιτική ανάλυση. Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Η αποστολή σας συγκεκριμένα, κύριε Μαύρε, είναι να βρείτε το Φάκελο Μ-2, που ξέρουμε απλώς το γενικό του περιεχόμενο».

«Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό το Μ-2;»

«Μπορεί να σημαίνει Μεγάλη Μέρα-2 ή Μεσόγειος-2».

Ο Παύλος Καπελούζος καθόταν κάτω από μια κορνιζαρισμένη επιγραφή. ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. Κοίταξε με αφοσίωση τον Σερεμέτη και ερευνητικά τον Μαύρο.

«Μα είναι τελείως απίστευτο. Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ανακηρύξουν νέο κράτος σ’ ένα νησί της Μεσογείου; Με τι μέσα, τι υποστήριξη; Σε μία ώρα θα τους έχουν πιάσει όλους».

«Ολα γίνονται, κύριε Μαύρε. Φυσικά δεν βρισκόμαστε στον δέκατο ένατο αιώνα. Ωστόσο...». Ο πρόεδρος του ΡΟΚΟ μιλούσε, μαζεύοντας τα απλωμένα χαρτιά. «Πίσω από το Μαύρο Τραπέζι υπάρχουν ισχυροί οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι. Στην επιχείρηση θα πάρουν μέρος μάλλον και οργανώσεις που διαθέτουν ιδιωτικά πλοία και ελικόπτερα... Μυστικοί πράκτορες και λαθρέμποροι. Η Μεσόγειος ήταν πάντα πρόσφορο μέρος για τέτοιου είδους επιχειρήσεις».

«Κι όμως δεν μπορώ να το συλλάβω», ξαναείπε ο Μαύρος.

«Υποθέστε πως -σε μια κρίσιμη διεθνή στιγμή- συγκεντρώνονται σ’ ένα βουνό του νησιού Χ... ή σ’ ένα αγρόκτημα. Από δικό τους ραδιοσταθμό μιλάνε για αυτονόμηση του νησιού. Λένε πως η Μεσόγειος κινδυνεύει από τους ξένους, την αναρχία. Ή κάτι άλλο. Τι ακριβώς όμως θα κάνουν, πώς και πότε, θα το δούμε στο Φάκελο Μ-2».

«Πρέπει να μου δώσετε μιαν άκρη για ν’ αρχίσω. Δεν ξέρω τίποτα και εσείς ξέρετε περισσότερα από όσα μου είπατε. Πώς θα μπω στα ίχνη αυτής της οργάνωσης;»

«Δεχόσαστε;»

«Ναι».

Το πρόσωπο του άλλου ξαναφωτίστηκε. «Τίποτε πιο εύκολο, λοιπόν. Εχουμε δουλέψει περισσότερο απ’ ό,τι ίσως φαντάζεστε». Κοίταξε τον Καπελούζο με νόημα. «Στην οδό Σ... 49β υπάρχει μια εξαώροφη πολυκατοικία. Ανεβαίνοντας, αριστερά. Στο ισόγειο, δεξιά από την είσοδο, υπάρχει ένα μπαρ. Από την άλλη μεριά της εισόδου υπάρχει μια αίθουσα με τα αρχικά Ε.Π.Ο., που σημαίνει Ενωση Πολιτικοποιημένων Οπαδών. Αυτά τα δύο στέκια δρουν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Γενικά, σ’ αυτή την πολυκατοικία θα βρείτε πολλά στοιχεία που ενδιαφέρουν την υπόθεσή μας».

Ο Μαύρος κοίταξε τον Στεβή, που παρακολουθούσε την κουβέντα σιωπηλός.

«Και η αστυνομία τι κάνει;»

«Ακούστε, κύριε Μαύρε. Τέτοια μπαρ υπάρχουν πολλά στην Αθήνα. Η αστυνομία δεν ξέρει αυτό που εμείς ξέρουμε».

Τα χέρια του σταμάτησαν και πάλι πάνω στο τραπέζι.

«Αυτά για σήμερα. Είμαι σίγουρος πως θα μας βοηθήσετε να βάλουμε στο χέρι αυτά τα καθάρματα. Οταν γίνει αυτό, το μόνο που θέλουμε είναι να καταγγείλουμε πρώτοι -και μιλάω τώρα σαν πρόεδρος του ΡΟΚΟ- τη συνταρακτική αυτή συνωμοσία. Γεια σας».

Εκλεισε την πόρτα πίσω τους.

Νύχτα. Ο Στεβής κατέβηκε από το αυτοκίνητο στους Αμπελοκήπους. Τράβηξε με τα πόδια προς το σπίτι του, στου Ζωγράφου. Ηταν ευχαριστημένος. Το «αφεντικό» τού είχε δείξει εμπιστοσύνη. Απαίτησε από τους δύο του ΡΟΚΟ να είναι και εκείνος παρών στη συνάντηση. Κι αυτός δεν έβγαλε άχνα δύο ολόκληρες ώρες. Οχι πως δεν είχε γνώμη. Αλλά για ν’ αφήσει το μυαλό του Μαύρου να δουλέψει ελεύθερα.

Την ίδια ώρα ο Μαύρος οδηγούσε με κατεύθυνση το Μαρούσι. Στην Κηφισίας η κίνηση ήταν μεγάλη. Πρώτη φορά αναλάμβανε τέτοια υπόθεση. Γιατί όχι; Αφού τα κόμματα συνεργάζονται με ινστιτούτα σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης και διαφημιστικά γραφεία, κάποτε θα ανακάλυπταν και τους ιδιωτικούς αστυνομικούς. Οσο ασφαλισμένα και να ήταν τα συρτάρια του Μαύρου Τραπεζιού, θα τον έβρισκε εκείνο τον μικρό, πολύτιμο φάκελο. Αρκεί οι πληροφορίες του Σερεμέτη να ήταν σωστές.

Πάρκαρε στο υπόγειο γκαράζ της πολυκατοικίας που έμενε.

Ο υψηλόσωμος, λίγο καμπουριαστός άντρας, που πουλούσε εισιτήρια στη μαύρη για το αυριανό ντέρμπι, τράβηξε τον Μαύρο παράμερα και προσπάθησε να τον πείσει να κάτσει στ’ αυγά του.

«Ούτε εγώ δεν θα ‘χωνα τη μύτη μου εκεί μέσα. Εκείνη η αλεπού με την κρύα φάτσα, ο Πετρουλάκος, θα ήταν ικανός να υποψιαστεί ακόμα και μένα. Θα έχεις ακούσει βέβαια για τον Πετρουλάκο. Είναι αυτός που διευθύνει το μπαρ. Δεν ξέρουμε όμως αν είναι και πραγματικά δικό του».

«Ποιες είναι οι σχέσεις σας με όλη αυτή τη φάρα; Θαυμάσιες, υποψιάζομαι».

Βρίσκονταν στο πάνω μέρος της Ομόνοιας. Γύρω τους είχαν ανοίξει πηγαδάκια. Ολοι μιλούσαν για ποδόσφαιρο.

«Οταν υπηρετούσα στο τμήμα της συνοικίας Κ... δεν υπήρξε διοικητής που να σκέφτηκε να τον ενοχλήσει. Τι ψάχνεις τώρα! Κι όταν πάλι δούλευα στο Σπουδαστικό*, μας είχε αρκετές φορές δώσει ένα χεράκι με τους ανθρώπους του. Κομμουνιστοφάγος. Ανθρωπος του Βανόπουλου. Εκατό ψήφοι μετρημένοι, στη Λακωνία».

Ο Μαύρος κοίταξε γύρω του.

«Είναι καιρός που σου έτυχε αυτό το λαχείο;», είπε.

«Τρεις μήνες. Κυνηγάμε μια υπόθεση λαθρεμπορίου όπλων που έχει να κάνει με την Ομόνοια».

«Κερνάω καφέ».

«Εγινε».

Εστριψαν στη Δώρου και μπήκαν σ’ ένα καφενείο.

Ο Μαύρος δεν είχε μιλήσει στον υπαστυνόμο Μαλαφούρη για το Μαύρο Τραπέζι ούτε για τον Φάκελο Μ-2. Του ξεφούρνισε μια άλλη ιστορία. Ούτε και τον ένοιαζε εκείνον. Αυτό έλειπε να πιστέψει τον Μαύρο, πως έψαχνε να βρει έναν νεαρό που είχε εξαφανιστεί από το σπίτι του. Στη δουλειά αυτή οι άνθρωποι μιλάνε όλο με ψέματα και πάντα καταλαβαίνονται. Καλύτερα να μην ξέρεις τι ακριβώς απασχολεί τον άλλο. Στο κάτω κάτω, αν ο Μαύρος ήθελε σώνει και καλά να γνωρίσει τον Πετρουλάκο, ο Μαλαφούρης δεν είχε λόγο να μην τον βοηθήσει. Ισα ίσα! Ο Μαύρος δεν ήταν που του είχε χαρίσει κάποτε μια έτοιμη υπόθεση -στο πιάτο που λένε- και ο Μαλαφούρης πήρε την προαγωγή; Ολα γίνονται με κάποιο αντάλλαγμα. Οχι όταν θες εσύ. Οταν θέλει ο άλλος.

Βράδυ. Ωρα δέκα και μισή. Το μπαρ λεγόταν Ουράνιο Τόξο, όμως η επιγραφή ήταν κόκκινη. Μέσα φίσκα. Κάτι μεταξύ ουζερί, καφετέριας και νάιτ μπαρ. Πέντε έπαιζαν χαρτιά. Ενας-δυο ηλεκτρονικά. Αλλοι συμπλήρωναν προ-πο κι άλλοι, στα τραπεζάκια, κουβέντιαζαν ή φλέρταραν. Αντρες με γυναίκες, τρεις προς μία. Από την έξω μεριά του μπουφέ δυο όμορφες με μαλλί βαμμένο. Από μέσα ο Πετρουλάκος με μια μελαχρινή. Φώτα χαμηλά, μουσική το ίδιο.

Ζήτησαν τρία διπλά ουίσκι και ο Πετρουλάκος ήρθε με τέσσερα, το ένα γι’ αυτόν. Ο υπαστυνόμος τούς σύστησε. Παλιοί γνώριμοι, γύρισαν από την Αυστραλία. Δεκαπέντε χρόνια στο Σίντνεϊ. Μάζεψαν ό,τι μάζεψαν και ήρθαν. «Καιρός για γάμο!». Ο Στεβής γέλασε. Κατέβασε το ουίσκι σαν να το ‘χε πιει στη ζωή του με τους κουβάδες. Δήλωσε πως του αρέσουν πολύ τα σπορ, μόνο που στην Αυστραλία το παράκαναν με το ράγκμπι. Του είχε λείψει το ποδόσφαιρο. Επαιζαν εδώ στοιχήματα; Πόνταραν; Εκείνου πολύ του άρεσε. Να μην έχει κι αυτός μια αδυναμία; Εβγαλε τσιγάρα, πρόσφερε. Γουίνφιλντ, αυστραλέζικα. Αν κάποιος του σήκωνε το σακάκι, θα διάβαζε στο μπλου τζιν του: Αμκο. Αν κοίταζε τη φόδρα του σακακιού, θα έβλεπε: Μίστερ Τζον. Τα έπαιζαν όλα για όλα.

Ο Πετρουλάκος ήταν γύρω στο ένα και εβδομήντα. Φορούσε σακάκι μπάρμαν, κάτι ανάμεσα σε πουλόβερ και μπουφάν. Ηταν από κείνους τους ελάχιστους Λάκωνες χωρίς μουστάκι. Στην Κατοχή ίσως είχε. Περιποιημένος, φορούσε κολόνια λεμόνι. Το μάτι του έτρεχε παντού. Κάθε τόσο άφηνε ένα βραχνό γέλιο, σαν βήχα που ήθελε να ξεσπάσει. Για τους δυο τους δεν φαινόταν να έχει υποψιαστεί τίποτα.

Εντεκάμισι. Ο Μαύρος έπινε το τρίτο διπλό και φλέρταρε με αγγλική προφορά μία από τις δύο ξανθομάλλες. Ο Στεβής διηγούνταν ανέκδοτα για «αμπορίτζινες», τους ιθαγενείς Αυστραλούς. Η μελαχρινή άφησε τον μπουφέ και ήρθε στην παρέα. Συστήθηκε. Νίνα. Από τη Σπάρτη. Ισως αυτή να έλεγε αλήθεια. Ξανά το βραχνό γέλιο. Ο Πετρουλάκος έκλεισε το μάτι στον Στεβή και τον αγκάλιασε από τον ώμο.

Έναν μήνα αργότερα, στα μέσα Ιανουαρίου, στη Λέσχη της Ενωσης Πολιτικοποιημένων Οπαδών, τα μέλη του σωματείου είχαν συγκέντρωση. Είκοσι καρέκλες γεμάτες και όρθιοι. Πίσω πίσω ο Στεβής. Κοίταζε. Νεαροί με στρατιωτικά μπουφάν, κολλητά μαύρα παντελόνια και ψηλές μπότες, άλλοι, διαφόρων ηλικιών, ντυμένοι σοβαρά. Δέκα ρεπούμπλικες και είκοσι ζευγάρια σκούρα γυαλιά. Ατμόσφαιρα κηδείας.

Μιλούσε ο Πετρουλάκος.

«Δεν μας ενδιαφέρει ποια ομάδα υποστηρίζει κάθε μέλος μας. Αρκεί να την υποστηρίζει με φανατισμό. Πάνω από την εργασία και την οικογένεια, πάνω από κάθε τι –ο φανατισμός για την ομάδα. Ο φανατισμός είναι μέσον και σκοπός. Και η πολιτική. Για μας η πολιτική είναι άθλημα, φανατισμός. Γι’ αυτό και το ποδόσφαιρο, για μας, είναι πολιτική».

Τα δόντια του μαύρα και το πρόσωπο του τραβηγμένο προς τα μέσα, κουρασμένο.

«Και ας μην ξεχνάμε. Η Ενωσή μας είναι τα πάντα. Πάνω από κάθε ομάδα. Αυτή μας εξασφαλίζει υλικά μέσα, υγειονομική περίθαλψη, νομική κάλυψη. Αν και το καταστατικό ορίζει ρητά ότι προέχει ο φανατισμός, τα μέλη μας, όσο γίνεται, ας αποφεύγουν να συγκρούονται μεταξύ τους στα γήπεδα».

Κάποιος έβαλε μπροστά στον ομιλητή, στο τραπέζι, δύο δίσκους με γεμάτα ποτήρια.

«Με την ευκαιρία της επίσημης εισδοχής στην οργάνωση τριών νέων μελών, ας πιούμε στην υγειά τους και στην ευόδωση των στόχων του σωματείου μας».

Σηκώθηκαν όρθιοι. Στους τοίχους, ολόγυρα, όλες οι ενδεκάδες της πρώτης εθνικής** σε έγχρωμες αφίσες. Σημαίες χωρών. Ενα κράνος. Μια μπάλα ποδοσφαίρου διάφανη και από μέσα μια νεκροκεφαλή. Η σημαία των Νοτίων στον αμερικανικό εμφύλιο. Και ο Κούκλος: ανθρώπινο ομοίωμα, με στολή αστροναύτη, ντυμένο γύρω γύρω με παχύ αφρολέξ. Το χρησιμοποιούσαν για προπόνηση τα μέλη.

Στο αριστερό χέρι το ποτήρι με το κονιάκ. Στο άλλο το -υψωμένο- ξυραφάκι. Δυο-τρεις έβγαλαν από τις τσέπες τους ξυράφια κουρείου. Τα άνοιξαν. Εξω έβρεχε δυνατά. Αρχισαν.

Ω Θεά Ελπίδα,

ω πολιτική,

αυτή η λεπίδα μ’ οδηγεί στο χάος...

Ηπιαν και τ’ άλλο μισό. Βγήκαν. Σκόρπισαν. Μερικοί χώθηκαν στο Ουράνιο Τόξο.

Τα καθημερινά ξενύχτια στο μπαρ του Πετρουλάκου και η ένταξη του Στεβή στην Ενωση Πολιτικοποιημένων Οπαδών δεν βοήθησαν σε τίποτα. Γνωρίστηκαν με αρκετούς τύπους, αλλά ο Φάκελος Μ-2 δεν φαινόταν πουθενά.

«Γενικά σ’ αυτή την πολυκατοικία θα βρείτε πολλά στοιχεία σχετικά με την υπόθεση μας...». Ο Μαύρος δεν είχε ξεχάσει τη φράση αυτή του Λουκά Σερεμέτη. Τρεις βδομάδες ψάξιμο ήταν αρκετές. Ενα γραφείο ρετιρέ που νοίκιασαν με χίλιες προφυλάξεις σ’ ένα τετραώροφο κτίριο της οδού Μ... κοίταζε φάτσα στην πολυκατοικία Σ... 49β. Μεσολαβούσε ακάλυπτος χώρος.

Αρχισαν να καταγράφουν τα πάντα. Φωτογραφήσεις, μαγνητοσκοπήσεις, παρακολούθηση με κιάλια, εικασίες. Ολοι έμοιαζαν ύποπτοι.

Ο Σερεμέτης ζήτησε να τους ξαναδεί. Τους έδειξε τα τυπογραφικά δοκίμια του Ρομαντικού Δημοκράτη, του επίσημου οργάνου του ΡΟΚΟ. Το τεύχος αυτό θα κυκλοφορούσε σε δέκα μέρες. Στην πρώτη σελίδα γινόταν λόγος για μια μηδενιστική οργάνωση που θα έβαζε σε εφαρμογή ένα σχέδιο αναστάτωσης της πολιτικής ζωής. «Ξέρω πως το Μαύρο Τραπέζι θα δώσει σύντομα το σύνθημα για δράση. Εχουμε χρέος να τους προλάβουμε. Λυπάμαι, κύριε Μαύρε, που δεν κατορθώσατε να μας βοηθήσετε».

Ο,τι ήξεραν, του το είπαν. Το μόνο που δεν του είπαν ήταν για εκείνο το γραφείο Εισαγωγών-Εξαγωγών που είχαν ανοίξει στην οδό Μ... Ούτε φυσικά για τον Παύλο Καπελούζο, που τον φωτογράφισαν να μπαίνει με προφύλαξη δύο φορές στην πολυκατοικία Σ... 49β.

Τέλη Φεβρουαρίου, Κυριακή. Το πρωτάθλημα ήταν στο φόρτε του. Μετά τους αγώνες περίπου χίλια άτομα απέκλεισαν τη λεωφόρο P... Τα μέλη της Ενωσης Πολιτικοποιημένων Οπαδών στην πρώτη γραμμή. Θωρακισμένα αυτοκίνητα. Πιστολιές. Ο Στεβής με άλλους δυο-τρεις είχε το πρόσταγμα. «Και να σε συλλάβουν», του είχε πει ο Μαλαφούρης, «θα φροντίσω εγώ».

Εφτασαν «αύρες», αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής με ειδικά σκυλιά. Επρεπε να του δίνει. Απόψε κάτι σημαντικό θα γινόταν στα γραφεία της Ενωσης. Δυο-τρεις κουβέντες είχαν ξεφύγει από τον Πετρουλάκο. Δακρυγόνα. Δρασκέλισε το οδόφραγμα. Εστριψε στο στενό.

Σε δέκα λεπτά έφτασε στο Ουράνιο Τόξο. Στον μπουφέ η Νίνα. Στα τραπέζια πέντε-έξι. Κατέβασε ένα κονιάκ. Μόλις βρήκε την ευκαιρία, γλίστρησε προς την τουαλέτα κι από κει, από τον ελεύθερο χώρο, στο πορτάκι που έβγαζε στο πίσω μέρος της Λέσχης.

Εστησε αυτί. Εβαλε αντικλείδι. Ανοιξε. Πέρασε.

Κλείδωσε πάλι. Σκοτάδι. Αλλη πόρτα. Βρέθηκε στη Λέσχη.

Κούνησε το χέρι του προς τα σκοτεινά τζάμια του ρετιρέ της απέναντι πολυκατοικίας. Χώθηκε μες στον Κούκλο. Την προηγούμενη νύχτα είχε ανοίξει μερικές τρύπες. Ακουγε, ανάπνεε, μπορούσε κάπως να βλέπει.

Βήματα. Μόλις που πρόλαβε ν’ ακουμπήσει σε μια θέση, στον τοίχο. Ακουσε ν’ ανεβάζουν τα ρολά.

Τα στόρια της Ενωσης Πολιτικοποιημένων Οπαδών δεν εμπόδιζαν τον Φοίβο Μαύρο να βλέπει στο εσωτερικό της Λέσχης, καθώς κοιτούσε με τα κιάλια από πενήντα μέτρα απόσταση. Πρώτος μπήκε ο Πετρουλάκος που άναψε το κεντρικό φως. Τον ακολούθησε ο πρόεδρος του ΡΟΚΟ. Ο άλλος κλείδωσε πίσω του την τζαμόπορτα. Ο Μαύρος έβλεπε μόνο ένα κομμάτι τους, πότε το πάνω μισό πότε το κάτω, καθώς πηγαινοέρχονταν. Και τι δεν θα ‘δινε για να ακούσει.

Ζήλευε τον Στεβή. Εκείνος άκουγε. Κι οι άλλοι είχαν αρχίσει.

Πετρουλάκος: Οσους μας ενοχλούνε, εμείς τους... (έφερε την παλάμη οριζόντια στο ύψος του λαιμού.) Μη μου ξαναστείλεις τον Καπελούζο. Ας ερχόσουν κατευθείαν εσύ.

Σερεμέτης: Δεν θέλω εσένα. Θέλω τον αρχηγό σου.

Πετρουλάκος: (Πνιχτό γέλιο.)

Σερεμέτης: Πετρουλάκο, ξέρω πράγματα που εσύ δεν ξέρεις. Πες του, πως τον συμφέρει κι αυτόν να με συναντήσει.

Πετρουλάκος: Κάνεις τον έξυπνο με δυο-τρεις ψευτοπληροφορίες που σου έδωσε εκείνος ο βιομήχανος του κώλου. Βαρέθηκε να σε χρηματοδοτεί και σ’ έστειλε εδώ για να σε μπλέξει.

Σερεμέτης: Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας κι ο Χαΐνογλου τη δική του. Το ΡΟΚΟ δεν πρόκειται να πουληθεί. Τις σχέσεις όμως του Χαΐνογλου με τις δικές σας ομάδες τις ξέρουν όλοι. Και κάτι παραπάνω. Εγώ ξέρω για το Μαύρο Τραπέζι.

(Στον χώρο, που μέσα του μόλις και μετά βίας έβλεπε ο Στεβής, μπήκε, κατακόκκινο, το πρόσωπο του Πετρουλάκου. Οι φλέβες στον λαιμό του, οχιές.)

Πετρουλάκος: Μην ξαναπροφέρεις τις δύο αυτές λέξεις...

(Πνιχτή κραυγή. Ο Σερεμέτης. Το ξυράφι στα χέρια του Πετρουλάκου άστραψε και μέσα στα κιάλια του Μαύρου. Ο Στεβής, ακίνητος.)

Σερεμέτης: Είναι αργά πια για σένα, Πετρουλάκο. Ο Ρομαντικός Δημοκράτης είναι κιόλας τυπωμένος. Γράφει για τον Φάκελο Μ-2, για σένα και το μπαρ. Η ιδεολογία σας φαλίρισε. Γίνατε εκατό κομμάτια. Αν τα βρούμε με τον αρχηγό σου, θα κρατήσω το φύλλο από την κυκλοφορία.

(Μια έκρηξη. Πυροβολισμοί. Σειρήνες.)

Σερεμέτης: Πάμε!

Πετρουλάκος: Τι προτείνεις;

Σερεμέτης: Ετσι κι αλλιώς είστε χαμένοι. Ο Χαΐνογλου δεν θα σας βοηθήσει. Προχωρήστε μόνοι σας στο σχέδιο Μ-2 ή παραδώστε μου τον φάκελο. Θα σβήσω από τον Ρομαντικό Δημοκράτη τα ονόματά σας. Αλλιώς...

Πετρουλάκος: Μπλοφάρεις, Σερεμέτη. Τα δικά σου μυαλά φαλίρισαν. Ψάχνεις για οπαδούς. Εμάς πάντα θα μας έχουν ανάγκη ορισμένοι.

(Εφτασε δίπλα στον Κούκλο. Του χάραξε δύο φορές δυνατά το πρόσωπο. Ο Μαύρος τινάχτηκε προς την πόρτα του μικρού διαμερίσματος και από εκεί στις σκάλες.

Ο Στεβής ένιωσε μια φοβερή ζάλη. Ο Πετρουλάκος είχε αγκαλιάσει τον Κούκλο και τον χάραζε παντού. Το ξυράφι στρίγγλιζε, καθώς σερνόταν στην αλουμινένια, εσωτερική επένδυση.

Πνιχτό γέλιο.

Τα δακρυγόνα έπεφταν στην οδό Σ... Φωνές. Ποδοβολητά.)

Πετρουλάκος: Ολοι υποτιμούν τη δύναμη του μηδενισμού. Τον αρχηγό μας δεν τον ξέρει και δεν θα τον μάθει κανείς. Τέλειωσες, Σερεμέτη. Ξύπνα. Χώσου σε κανένα μεγάλο κόμμα.

(Δυνατός κρότος. Ο Σερεμέτης μ’ ένα πιστόλι. Ο Πετρουλάκος κοίταξε με έκπληξη τον Κούκλο. Σωριάστηκε. Ο Κούκλος ταλαντεύτηκε μια-δυο φορές και στάθηκε όρθιος.)

Χτυπήματα στην τζαμόπορτα. Ο πρόεδρος του ΡΟΚΟ στάθηκε αναποφάσιστος. Κοίταξε προς τα πίσω.

«Ακίνητος! Εκεί που είσαι!».

Η φωνή ήταν του Κούκλου.

Μια κλοτσιά. Το τζάμι έσπασε. Ο Μαύρος.

Ο Στεβής άρχισε να κινείται κλείνοντας τον δρόμο στον Σερεμέτη. Αυτός κοιτούσε με φρίκη. Ο Κούκλος προχωρούσε αργά, σταθερά. Φωνές. Στη σπασμένη πόρτα φάνηκαν πέντε-έξι μέλη της Ενωσης Πολιτικοποιημένων Οπαδών. Αίματα, σχισμένα ρούχα, μαντίλι στο πρόσωπο. Δύο κρατούσαν αυτόματα.

Ο Στεβής βγήκε μες από τον Κούκλο. Ο Σερεμέτης σε μια καρέκλα. Το πιστόλι στο πάτωμα.

«Αυτός εδώ -είπε ο Μαύρος- σκότωσε τον πρόεδρο της Λέσχης. Ηταν κι άλλοι, που ξέφυγαν προς την πλατεία Δ...».

Ο Στεβής κούνησε το κεφάλι ότι συμφωνεί. Δρασκέλισε την τζαμόπορτα. Τους έδειξε μ’ ένα νόημα τον Σερεμέτη.

Οι δυο τους χώθηκαν στα δακρυγόνα με σκεπασμένο πρόσωπο. Η οδός Μ... ήταν λίγα μέτρα απόσταση.

*Το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας
**Η Α’ Εθνική Κατηγορία στο ποδόσφαιρο