Υστερα από 20 χρόνια ανατράπηκε ο βαθύς συνδικαλισμός στο υπουργείο Παιδείας

Λένε πως η αλλαγή ξεκινά από μέσα. Κλισέ η ατάκα, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στο υπουργείο Παιδείας. Οχι, δεν πρόκειται για κάποια θετική πρωτοβουλία της πολιτικής ηγεσίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Υστερα από 20 ολόκληρα χρόνια οι εργαζόμενοι αντέδρασαν! Για πρώτη φορά, στις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου, που αριθμεί 700 μέλη (διοικητικό προσωπικό στα κεντρικά ή αποσπασμένοι), δεν εξελέγη ο διαχρονικά ισχυρός ηγετικός σχηματισμός, που αποτελούνταν από πρόσωπα της βαθιάς διοίκησης του υπουργείου, αλλά ένα ευρύ, πολυσυλλεκτικό σχήμα όλων των αριστερών δυνάμεων που αποφάσισαν και απέδειξαν ότι μπορούν να συνυπάρξουν και ταυτόχρονα να επιδείξουν έργο.

Θα αρκούσε να αναφερθεί πως από τα 20 χρόνια επικράτησης στο σωματείο των εργαζομένων, για μια 15ετία δεν άλλαξε ούτε πρόσωπο η κυρίαρχη συνδικαλιστική ηγεσία – που είχε πολιτική αναφορά στον χώρο του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.. Αλλά, ακόμα κι όταν το πρόσωπο άλλαξε (λόγω… συνταξιοδότησης), πάλι το «καθεστώς» έμεινε αδιατάρακτο. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως η μεγάλη αλλαγή, φέτος, είναι αποτέλεσμα της μεγάλης δυσαρέσκειας και απογοήτευσης για τη μηδενική στήριξη σε προβλήματα και διεκδικήσεις, αλλά παράλληλα και του κοινού πλέον αισθήματος κάθαρσης του παλιού συνδικαλισμού. Μην ξεχνάμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζονται πολλά χρόνια μεταξύ τους, μόνον η σύνταξη τους χωρίζει. Εμφανίστηκαν, λοιπόν, άνθρωποι οι οποίοι δεν έμειναν ούτε στη γυάλα της δημοσιοϋπαλληλικής απραξίας ούτε στην παραδοχή του μάταιου ούτε, πολύ περισσότερο, στη διαφύλαξη των προνομίων της εσωτερικής διαπλοκής με την ηγεσία (όπως συμβαίνει σε όλα τα κέντρα της εξουσίας).

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια, πρόσωπα από τα σχήματα που φέτος κατάφεραν να επικρατήσουν έδωσαν άλλη πνοή στον κατασυκοφαντημένο συνδικαλισμό. Πέρα από τα πολλά προβλήματα του κλάδου, φρόντισαν να αναδείξουν και τη στάση τους στα όσα σοβαρά συμβαίνουν, ευρύτερα, στην κοινωνία. Πρώτη φορά είδαμε εργαζομένους του υπουργείου να απεργούν μαζί με τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους· πρώτη φορά είδαμε να διαμαρτύρονται για μεγάλα κοινωνικά ζητήματα όπως η ακρίβεια, τα Τεμπη, η Πύλος· πρώτη φορά είδαμε διαπαραταξιακές συνεργασίες που υπερέβησαν παλιές αγκυλώσεις και χρόνιες προκαταλήψεις.

Οι κακές εποχές

Είναι πολλοί στο υπουργείο που θυμούνται τις κακές εποχές επί παλαιών κεντρικών διοικήσεων και την ανύπαρκτη δύναμή τους απέναντι στις σαρωτικές πολιτικές τους. Οπως μας λέει εργαζόμενος του υπουργείου, «ακόμα και όταν καταργήθηκε ο 13ος και 14ος μισθός, ο Σύλλογος όχι μόνο δεν έκανε τίποτα, αλλά επανεξέλεξε τα ίδια πρόσωπα για τη διοίκησή του. Την περίοδο της διαθεσιμότητας δεν άνοιξε ρουθούνι. Υπάρχει και είναι έντονο, πια, το αίσθημα της αδικαίωτης κατάστασης». Ισως γι’ αυτό όσοι πλέον έχουν την πλειοψηφία στο Δ.Σ. του Συλλόγου λένε πως εισέπραξαν αφενός ψήφο διαμαρτυρίας και αφετέρου ψήφο εμπιστοσύνης καθώς όλοι γνωρίζουν όλους και είναι ορατό αν συνδέονται αυτά που λες με αυτά που κάνεις.

Τα Χριστούγεννα με το μοίρασμα του κινήτρου απόδοσης επιλεκτικά και αδιαφανώς, όπως καταγγέλλουν, δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Στις 23 Φεβρουαρίου, οπότε και έγιναν οι αρχαιρεσίες στον Σύλλογο, άλλαξε άρδην το τοπίο. Υστερα από μια 20ετία στασιμότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το ΚΚΕ, που δεν φημίζεται για τις συνεργασίες του, δέχτηκε να συμμετάσχει στο ευρύ αριστερό μέτωπο που ανέλαβε να αλλάξει τις ισορροπίες σε ένα από τα κάστρα της γραφειοκρατίας και του βαθέος κράτους. «Η ηθική του καλού πρέπει να επανέλθει», λένε εργαζόμενοι είτε απογοητευμένοι είτε φιλόδοξοι. Κάτι αλλάζει;