Εξέγερση ενάντια σε «νόμο και τάξη»

Τους έχουν λοιδορήσει όσο δεν πάει. Τους έχουν πει από «μπαχαλάκηδες» και «κατασκευαστές μολότοφ» μέχρι «εν δυνάμει τρομοκράτες» που οχυρώνονται σε γιάφκες... με όπλα χημικού πολέμου. Είναι τα 20άχρονα και 25άχρονα παιδιά που κατεβαίνουν ξανά μαζικά στους δρόμους, διαδηλώνοντας και διεκδικώντας. Μεγάλωσαν σε συνθήκες ακραίας λιτότητας, είδαν την ελπίδα της «πρώτη φορά Αριστεράς» να έρχεται και να φεύγει, εγκαθιστώντας σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ένα βαθύ αίσθημα ήττας και διάψευσης, που συμπυκνώνεται στο «δεν υπάρχει εναλλακτική».

Είναι η γενιά που ζει στις πλάτες της το δόγμα «Νόμος και Τάξη»: την αναγκάζουν να στέκεται πρηνηδόν σε ταπεινωτικούς σωματικούς ελέγχους, τη σέρνουν έξω από σινεμά που δείχνουν «ακατάλληλες ταινίες», τη στοχοποιούν επειδή τόλμησε να διεκδικήσει δικαιώματα που –όπως είπε άντρας της αστυνομίας εισβάλλοντας σε κλαμπ στο Γκάζι– «δεν υπάρχουν πια».

Λήδα Δραγανίγου, επί πτυχίω στην Αρχιτεκτονική ΕΜΠ, μέλος της ΕΑΑΚ

«Αν ξεκινήσει κάτι ευρύτερο, θα ξεκινήσει από εμάς»

• Κυβέρνηση και δημοσιολογούντες σάς παρουσιάζουν ως μπαχαλάκηδες και μειοψηφία.

Τα αστικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση παρουσιάζουν τον αγώνα των φοιτητών έτσι γιατί οι κινητοποιήσεις αυτές είναι επικίνδυνες για την κυβέρνηση. Είμαστε φοιτητές, ζούμε στις σχολές καθημερινά, ζούμε το άσυλο και είναι δικαιώμά μας να αντιδρούμε ώστε να το προστατεύσουμε. Πέρασαν τον νόμο το καλοκαίρι, που ήταν δύσκολο να υπάρχει αντίδραση, κι όμως και τότε κινητοποιηθήκαμε. Θέλουμε ο νόμος να μην εφαρμοστεί. Ολες οι γενικές συνελεύσεις παίρνουν αποφάσεις κατά της κατάργησης του ασύλου. Είναι μια φωνή που υποχρεούται να την ακούσει και η κ. Κεραμέως και η κυβέρνηση.

• Στο επιχείρημα ότι καταστρέφετε δημόσια περιουσία, την οποία πληρώνουμε οι φορολογούμενοι, τι απαντάτε;

Αυτοί οι «φορολογούμενοι πολίτες» έρχονται ποτέ στο πανεπιστήμιο; Και δεν τους ανησυχεί το νομοσχέδιο της κ. Κεραμέως που μόνο για δημόσιο πανεπιστήμιο δεν μιλάει; Η αυτοχρηματοδότηση σημαίνει δίδακτρα, σημαίνει ότι πρέπει να έχουν τα πανεπιστήμια χορηγίες από ιδιώτες. Μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν θεωρώ ότι είμαι «μπάχαλος». Οσο για τα συνθήματα, για τους νέους οι τοίχοι είναι λευκός καμβάς, ο καθένας μπορεί να αφήσει το χνάρι του, να κάνει ένα γκράφιτι.

• Το πανεπιστήμιο μπορεί να είναι χώρος ασυλίας για εμπόρους ναρκωτικών;

Το εμπόριο ναρκωτικών που ψάχνει η αστυνομία δήθεν μανιωδώς ξέρει πολύ καλά πού είναι και το αφήνει ανενόχλητο. Μέσα στη σχολή μου, το Κάτω Πολυτεχνείο, δεν έχω δει ποτέ διακίνηση. Είναι μια προπαγάνδα για να δικαιολογήσει την κατάργηση του ασύλου. Τους ενοχλεί που οργανώνονται οι φοιτητές.

• Υπάρχει κίνημα φοιτητών ή είναι απλά κόσμος που αντιδρά;

Υστερα από μια περίοδο αδράνειας, υπάρχει έντονη επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος. Επί ένα μήνα γίνονται συνελεύσεις, παίρνονται αποφάσεις, κλιμακώνονται με πορείες. Αυτό έχει τα χαρακτηριστικά κινήματος. Συζητάμε τι γίνεται στα κινήματα παγκοσμίως, τα νεολαιίστικα κυρίως. Εμπνεόμαστε από τη Χιλή: κάποιοι νέοι που απλά έσπαγαν τις μπάρες στο μετρό πυροδότησαν μια εξέγερση με παλλαϊκά χαρακτηριστικά και αιτήματα ρήξης με την κανονικότητα. Αυτό μπορεί να νικήσει. Αυτό που συμβαίνει στο Εκουαδόρ και τον Λίβανο δεν μας αφήνει αδιάφορους, όπως όσα συνέβησαν στη Γαλλία πέρυσι και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών εκεί.

• Πώς ερμηνεύετε τη γενίκευση της καταστολής, ειδικά προς τους νέους ανθρώπους, όχι μόνο εκείνους που διαμαρτύρονται, αλλά πάνε σινεμά ή κάνουν κλάμπινγκ;

Είναι κινήσεις επιθετικές με στόχο να τρομοκρατήσουν, να εγκατασταθεί ένα κλίμα πως «ό,τι σηκώνεται, θα κόβεται». Ειδικά μετά τις συλλήψεις στην ΑΣΟΕΕ –συνάδελφο τον συνέλαβαν έξω από το σπίτι του– καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι κάτι απλό, αλλά μια συντονισμένη εκστρατεία του κράτους. Δεν στοχεύει μόνο εμάς τους φοιτητές, αλλά μας έχουν βάλει στο στόχαστρο επειδή ξέρουν πως αν ξεκινήσει κάτι ευρύτερο, θα ξεκινήσει από εμάς.

Στάθης Μπέτσης, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνων, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων

«Φασιστικοποιείται η πολιτική ζωή»

Ο Στάθης βρίσκεται στο 8ο έτος των σπουδών του, είναι από αυτούς που η κυβέρνηση αποκαλεί «αιώνιους φοιτητές». Δουλεύει από το πρώτο έτος για να τα βγάλει πέρα κι έχει αλλάξει πολλά επαγγέλματα, από υπάλληλος γραφείου μέχρι εργάτης σε οικοδομή. Τώρα δουλεύει ως ντελιβεράς.

• Από υπουργούς μέχρι τηλεοπτικούς δημοσιογράφους σάς αμφισβητούν ώς και τη φοιτητική ιδιότητα, λένε ότι δεν είστε φοιτητές, αλλά «άτομα» γενικώς ή «μπάχαλοι».

Πρόθεσή τους είναι να υπονομεύσουν όσους αγωνίζονται, να δείξουν ότι δεν παλεύουν για τα δικαιώματά τους, αλλά ότι θέλουν απλώς να «ξεκαυλώσουν» σε δυνάμεις καταστολής. Η προπαγάνδα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το παντεσπάνι είναι η ιδεολογική εκστρατεία του συστήματος χρόνια τώρα ώστε να χτυπήσει την οργανωμένη συλλογική πάλη.

• Σας αποκαλούν επίσης «κηφήνες», που λυμαίνεστε τα πανεπιστήμια που πληρώνουν οι φορολογούμενοι.

Οι συνειδήσεις του κόσμου είναι ένα γήπεδο όπου παίζουν μπάλα όλες οι αντιλήψεις. Αυτή τη στιγμή νικάνε οι αντιλήψεις που υπηρετούν το σύστημα, τα περί χαραμοφάηδων, κηφήνων κ.λπ. Ολοι υφίστανται οικονομικές πιέσεις, ασφυξία και καταπίεση στην εργασία και όλοι αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Το σύστημα λέει διάλεξε τον ατομικό δρόμο, σκύψε το κεφάλι, δείξε καλό πρόσωπο, δώσε το όνομά σου στο παρουσιολόγιο, κόβοντας τον ελεύθερο χρόνο σου, για να ανταμειφθείς με ένα πτυχίο. Κι ο άλλος δεν βλέπει μπροστά, βλέπει κάτω. Δεν βλέπει ότι το πτυχίο το ίδιο χτυπιέται, ότι τον προετοιμάζουν για να γίνει ένας πειθήνιος εργαζόμενος, χωρίς δικαιώματα.

• Οι εξεγέρσεις μπαίνουν στα μουσεία;

Αυτό είναι το μότο του συστήματος. Τα αιτήματα του Πολυτεχνείου του ’73 είναι επίκαιρα και ζητούν απάντηση από τους αγώνες που οφείλει να δώσει η νεολαία για να εξασφαλίσει το δικαίωμά της στη ζωή. Δεν έχουμε χούντα, έχουμε αστική δημοκρατία, που όμως γυρίζει προς τα πίσω, φασιστικοποιείται η δημόσια και η πολιτική ζωή.

• Απασχολούν τους συμφοιτητές σου τα διεθνή κινήματα σήμερα, όπως στη Χιλή;

Δημιουργεί δέος η μαζική κίνηση του κόσμου. Και είναι μια παρότρυνση και στη δική μας νεολαία. Στη Χιλή το αρχικό ξέσπασμα –η διαμαρτυρία για την αύξηση στην τιμή των εισιτηρίων– πολύ σύντομα πολιτικοποιήθηκε, με βασικό σύνθημα «Δεν γυρνάμε στην κανονικότητα», γιατί η κανονικότητα είναι που μας συντρίβει. Αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης στο σύστημα θέλει περαιτέρω μαζικοποίηση και πολιτικοποίηση. Στην Ελλάδα ο φοιτητόκοσμος είναι σε κίνηση, αλλά πρέπει να οπλιστεί με πολιτικά εφόδια για να νικήσει.

Μυρτώ Καλτικοπούλου, 21 ετών, τέταρτο έτος Φιλοσοφικής

«Δεν έχουμε δει τη νίκη ακόμα, έχουμε όμως δει τη δύναμη...»

Η 21χρονη Μυρτώ, φοιτήτρια Ψυχολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι πρόεδρος του ιστορικού φοιτητικού συλλόγου «Κώστας Βάρναλης», του μεγαλύτερου της Αθήνας, και μέλος της εκτελεστικής γραμματείας του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών.

• Πώς ένιωσες βλέποντας τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ να χτυπάνε φοιτητές;

Ηταν μια κατάφωρη παραβίαση του ασύλου. Είναι ένα σίριαλ που προωθεί την εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη από την κυβέρνηση της ΝΔ για να στηρίξει την εφαρμογή των νέων μέτρων που έρχονται σε ασφαλιστικό, εργασιακό, το νέο νόμο πλαίσιο στην εκπαίδευση. Το βασικό ζήτημα στις σχολές, που είμαστε ούτως ή άλλως σε έναν αγωνιστικό κύκλο, είναι πώς θα απαντήσουμε στο χτύπημα στις σπουδές μας, σε αυτή την πολιτική και στην έντονη καταστολή, την καλλιέργεια κλίματος εκφοβισμού στις σπουδές, στους χώρους δουλειάς, στην κοινωνία.

• Ο αντίλογος λέει ότι τα πανεπιστήμια έχουν γίνει μπάχαλο, πουλιούνται ναρκωτικά.

Η κυβέρνηση αξιοποιεί επιμέρους περιστατικά παραβατικότητας –που δεν είναι στοιχεία του φοιτητικού κινήματος– προκειμένου να ταυτιστεί με αυτά τα θέματα ένας πολύ σκληρός φοιτητικός αγώνας και να υπονομευθεί. Εχει για μας σημασία να επιστρέψουμε στη σημασία της επετείου. Για το Πολυτεχνείο είναι υπέρτατη τιμή να υπερασπιστούμε το άσυλο. Υπάρχουν προβλήματα, πολύ διαφορετικά όμως από αυτά που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, και απορρέουν από μια κατάσταση που έχει δημιουργήσει η πολιτική αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης.

• Σας κατηγορούν ότι επιμένετε σε συνθήματα που «μυρίζουν ναφθαλίνη», όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Τι απαντάτε;

Είναι κάτι που το συζητήσαμε και στη συνέλευση στη σχολή μας. Πολλοί προσπάθησαν να μας πείσουν ότι τα συνθήματα που Πολυτεχνείου –όπως το «Εξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ»– ανήκουν στο παρελθόν. Ομως αυτό δεν έχει βάση, αν δούμε τα μαζικά αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Την ίδια ώρα που ανανεώθηκε η συμφωνία κυβέρνησης Ν.Δ. και ΗΠΑ για την επέκταση των βάσεων στη χώρα, γίνονται δηλώσεις, όπως του υπουργού Αμυνας Παναγιωτόπουλου, ότι «οι στρατιώτες μας έχουν ματώσει και θα ξαναματώσουν για τις ΗΠΑ». Αυτό εμάς μας ανατριχιάζει.Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν ανήκει σε άλλη εποχή, αλλιώς δεν θα προχωρούσε τόσο η προσπάθεια καταστολής ενάντια σε αυτόν. Δεν θα γινόταν προσπάθεια να μη γιορταστεί το Πολυτεχνείο με το πραγματικό, αντιιμπεριαλιστικό του μήνυμα. Δεν θα έκαναν τέτοια προσπάθεια να μας πείσουν ότι η ΗΠΑ είναι περιστέρι της Ειρήνης.

• Με την κατάργηση του ασύλου νιώθετε πιο ασφαλείς; Πριν νιώθατε ανασφάλεια;

Αν για κάτι νιώθουν ανασφάλεια οι φοιτητές, είναι επειδή οι σπουδές τους είναι στον αέρα. Οι ελλείψεις στις σπουδές και τις υποδομές, το τι πτυχίο παίρνουμε και τι δικαιώματα έχουμε, αυτά μας ανησυχούν.

• Τι απαντάτε σε όσους σας λένε «μειοψηφία»;

Στα πανεπιστήμια αυτή τη στιγμή γίνονται οι πιο μαζικές συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων και μαζικά συλλαλητήρια. Κάθε συνέλευση που γίνεται στις σχολές μας είναι πιο μαζική από την προηγούμενη. Εχουμε δει συνελεύσεις και 700 ατόμων, σε σχολές που πριν δεν μπορούσαν καν να έχουν απαρτία. Δεν είναι τυχαίο ότι όσο δυναμώνει ο αγώνας μας τόσο κυβερνήσεις, διοικήσεις, παρατάξεις στις σχολές που στήριξαν και στηρίζουν την εφαρμογή της πολιτικής των μειοψηφικών επιχειρηματικών συμφερόντων μάς συκοφαντούν.

• Οι φοιτητές που δεν κινητοποιούνται; Είναι όντως η περίφημη «σιωπηρή πλειοψηφία»;

Δεν είναι φοιτητές που δεν μαστίζονται από τα ίδια προβλήματα. Η κυβέρνηση τους καλλιέργησε την απογοήτευση, τον συμβιβασμό. Δεν συμφωνούν με τα μέτρα, αλλά δεν βλέπουν μέχρι τώρα τον εαυτό τους ως κομμάτι της συλλογικής πάλης. Αυτό όμως αλλάζει.

• Πώς βλέπετε το κλίμα των εξεγέρσεων σε άλλα σημεία του πλανήτη;

Οι λαοί από άκρη σε άκρη στον κόσμο μαστίζονται από κοινά προβλήματα. Διεκδικούν ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Υπάρχει δυνατότητα οι λαοί να πετύχουν, να ζήσουν καλύτερα. Δεν έχουμε δει τη νίκη ακόμα. Εχουμε όμως δει τη δύναμη.